¹Mijn ziel is verdrietig over mijn leven; ik zal mijn klacht op mij laten; ik zal spreken in bitterheid mijner ziel.

¹Mon âme est dégoûtée de la vie! Je donnerai cours à ma plainte, Je parlerai dans l'amertume de mon âme.

²Ik zal tot God zeggen: Verdoem mij niet; doe mij weten, waarover Gij met mij twist.

²Je dis à Dieu: Ne me condamne pas! Fais-moi savoir pourquoi tu me prends à partie!

³Is het U goed, dat Gij verdrukt, dat Gij verwerpt den arbeid Uwer handen, en over den raad der goddelozen schijnsel geeft?

³Te paraît-il bien de maltraiter, De repousser l'ouvrage de tes mains, Et de faire briller ta faveur sur le conseil des méchants?

⁴Hebt Gij vleselijke ogen, ziet Gij, gelijk een mens ziet?

⁴As-tu des yeux de chair, Vois-tu comme voit un homme?

⁵Zijn Uw dagen als de dagen van een mens? Zijn Uw jaren als de dagen eens mans?

⁵Tes jours sont-ils comme les jours de l'homme, Et tes années comme ses années,

⁶Dat Gij onderzoekt naar mijn ongerechtigheid, en naar mijn zonde verneemt?

⁶Pour que tu recherches mon iniquité, Pour que tu t'enquières de mon péché,

⁷Het is Uw wetenschap, dat ik niet goddeloos ben; nochtans is er niemand, die uit Uw hand verlosse.

⁷Sachant bien que je ne suis pas coupable, Et que nul ne peut me délivrer de ta main?

⁸Uw handen doen mij smart aan, hoewel zij mij gemaakt hebben, te zamen rondom mij zijn zij, en Gij verslindt mij.

⁸Tes mains m'ont formé, elles m'ont créé, Elles m'ont fait tout entier... Et tu me détruirais!

⁹Gedenk toch, dat Gij mij als leem bereid hebt, en mij tot stof zult doen wederkeren.

⁹Souviens-toi que tu m'as façonné comme de l'argile; Voudrais-tu de nouveau me réduire en poussière?

¹⁰Hebt Gij mij niet als melk gegoten, en mij als een kaas doen runnen?

¹⁰Ne m'as-tu pas coulé comme du lait? Ne m'as-tu pas caillé comme du fromage?

¹¹Met vel en vlees hebt Gij mij bekleed; met beenderen ook en zenuwen hebt Gij mij samengevlochten;

¹¹Tu m'as revêtu de peau et de chair, Tu m'as tissé d'os et de nerfs;

¹²Benevens het leven hebt Gij weldadigheid aan mij gedaan, en Uw opzicht heeft mijn geest bewaard.

¹²Tu m'as accordé ta grâce avec la vie, Tu m'as conservé par tes soins et sous ta garde.

¹³Maar deze dingen hebt Gij verborgen in Uw hart; ik weet, dat dit bij U geweest is.

¹³Voici néanmoins ce que tu cachais dans ton coeur, Voici, je le sais, ce que tu as résolu en toi-même.

¹⁴Indien ik zondig, zo zult Gij mij waarnemen, en van mijn misdaad zult Gij mij niet onschuldig houden.

¹⁴Si je pèche, tu m'observes, Tu ne pardonnes pas mon iniquité.

¹⁵Zo ik goddeloos ben, wee mij! En ben ik rechtvaardig, ik zal mijn hoofd niet opheffen; ik ben zat van schande, maar aanzie mijn ellende.

¹⁵Suis-je coupable, malheur à moi! Suis-je innocent, je n'ose lever la tête, Rassasié de honte et absorbé dans ma misère.

¹⁶Want zij verheft zich; gelijk een felle leeuw jaagt Gij mij; Gij keert weder en stelt U wonderlijk tegen mij.

¹⁶Et si j'ose la lever, tu me poursuis comme un lion, Tu me frappes encore par des prodiges.

¹⁷Gij vernieuwt Uw getuigen tegenover mij, en vermenigvuldigt Uw toorn tegen mij; verwisselingen, ja, een heirleger, zijn tegen mij.

¹⁷Tu m'opposes de nouveaux témoins, Tu multiplies tes fureurs contre moi, Tu m'assailles d'une succession de calamités.

¹⁸En waarom hebt Gij mij uit de baarmoeder voortgebracht? Och, dat ik den geest gegeven had, en geen oog mij gezien had!

¹⁸Pourquoi m'as-tu fait sortir du sein de ma mère? Je serais mort, et aucun oeil ne m'aurait vu;

¹⁹Ik zou zijn, alsof ik niet geweest ware; van moeders buik zou ik tot het graf gebracht zijn geweest.

¹⁹Je serais comme si je n'eusse pas existé, Et j'aurais passé du ventre de ma mère au sépulcre.

²⁰Zijn mijn dagen niet weinig? Houd op, zet van mij af, dat ik mij een weinig verkwikke;

²⁰Mes jours ne sont-ils pas en petit nombre? Qu'il me laisse, Qu'il se retire de moi, et que je respire un peu,

²¹Eer ik henenga (en niet wederkom) in een land der duisternis en der schaduwe des doods;

²¹Avant que je m'en aille, pour ne plus revenir, Dans le pays des ténèbres et de l'ombre de la mort,

²²Een stikdonker land, als de duisternis zelve, de schaduwe des doods, en zonder ordeningen, en het geeft schijnsel als de duisternis.

²²Pays d'une obscurité profonde, Où règnent l'ombre de la mort et la confusion, Et où la lumière est semblable aux ténèbres.