¹Mijn ziel is verdrietig over mijn leven; ik zal mijn klacht op mij laten; ik zal spreken in bitterheid mijner ziel.

¹Додијао је души мојој живот мој; пустићу од себе тужњаву своју, говорићу у јаду душе своје.

²Ik zal tot God zeggen: Verdoem mij niet; doe mij weten, waarover Gij met mij twist.

²Рећи ћу Богу: Немој ме осудити; кажи ми зашто се преш са мном.

³Is het U goed, dat Gij verdrukt, dat Gij verwerpt den arbeid Uwer handen, en over den raad der goddelozen schijnsel geeft?

³Је ли Ти мило да чиниш силу, да одбацујеш дело руку својих и савет безбожнички обасјаваш?

⁴Hebt Gij vleselijke ogen, ziet Gij, gelijk een mens ziet?

⁴Јесу ли у Тебе очи телесне? Видиш ли као што види човек?

⁵Zijn Uw dagen als de dagen van een mens? Zijn Uw jaren als de dagen eens mans?

⁵Јесу ли дани твоји као дани човечији, и године твоје као век људски,

⁶Dat Gij onderzoekt naar mijn ongerechtigheid, en naar mijn zonde verneemt?

⁶Те истражујеш моје безакоње и за грех мој разбираш?

⁷Het is Uw wetenschap, dat ik niet goddeloos ben; nochtans is er niemand, die uit Uw hand verlosse.

⁷Ти знаш да нисам крив, и нема никога ко би избавио из Твоје руке.

⁸Uw handen doen mij smart aan, hoewel zij mij gemaakt hebben, te zamen rondom mij zijn zij, en Gij verslindt mij.

⁸Твоје су ме руке створиле и начиниле, и Ти ме одсвуда потиреш.

⁹Gedenk toch, dat Gij mij als leem bereid hebt, en mij tot stof zult doen wederkeren.

⁹Опомени се да си ме као од кала начинио, и опет ћеш ме у прах обратити.

¹⁰Hebt Gij mij niet als melk gegoten, en mij als een kaas doen runnen?

¹⁰Ниси ли ме као млеко слио и као сир усирио ме?

¹¹Met vel en vlees hebt Gij mij bekleed; met beenderen ook en zenuwen hebt Gij mij samengevlochten;

¹¹Навукао си на ме кожу и месо, и костима и жилама сплео си ме.

¹²Benevens het leven hebt Gij weldadigheid aan mij gedaan, en Uw opzicht heeft mijn geest bewaard.

¹²Животом и милошћу даривао си ме; и старање Твоје чувало је дух мој.

¹³Maar deze dingen hebt Gij verborgen in Uw hart; ik weet, dat dit bij U geweest is.

¹³И сакрио си то у срцу свом; али знам да је у Тебе.

¹⁴Indien ik zondig, zo zult Gij mij waarnemen, en van mijn misdaad zult Gij mij niet onschuldig houden.

¹⁴Ако сам згрешио, опазио си ме, и ниси ме опростио безакоња мог.

¹⁵Zo ik goddeloos ben, wee mij! En ben ik rechtvaardig, ik zal mijn hoofd niet opheffen; ik ben zat van schande, maar aanzie mijn ellende.

¹⁵Ако сам скривио, тешко мени! Ако ли сам прав, не могу подигнути главе, пун срамоте и видећи муку своју.

¹⁶Want zij verheft zich; gelijk een felle leeuw jaagt Gij mij; Gij keert weder en stelt U wonderlijk tegen mij.

¹⁶И ако се подигне, гониш ме као лав, и опет чиниш чудеса на мени.

¹⁷Gij vernieuwt Uw getuigen tegenover mij, en vermenigvuldigt Uw toorn tegen mij; verwisselingen, ja, een heirleger, zijn tegen mij.

¹⁷Понављаш сведочанства своја против мене, и умножаваш гнев свој на ме; војске једне за другом излазе на ме.

¹⁸En waarom hebt Gij mij uit de baarmoeder voortgebracht? Och, dat ik den geest gegeven had, en geen oog mij gezien had!

¹⁸Зашто си ме извадио из утробе? О да умрех! Да ме ни око не виде!

¹⁹Ik zou zijn, alsof ik niet geweest ware; van moeders buik zou ik tot het graf gebracht zijn geweest.

¹⁹Био бих као да никада нисам био; из утробе у гроб био бих однесен.

²⁰Zijn mijn dagen niet weinig? Houd op, zet van mij af, dat ik mij een weinig verkwikke;

²⁰Није ли мало дана мојих? Престани дакле и окани ме се да се мало опоравим,

²¹Eer ik henenga (en niet wederkom) in een land der duisternis en der schaduwe des doods;

²¹Пре него отидем одакле се нећу вратити, у земљу тамну и у сен смртни,

²²Een stikdonker land, als de duisternis zelve, de schaduwe des doods, en zonder ordeningen, en het geeft schijnsel als de duisternis.

²²У земљу тамну као мрак и у сен смртни, где нема промене и где је видело као тама.