¹Maar Job antwoordde en zeide:

¹А Јов одговори и рече:

²Waarlijk, ik weet, dat het zo is; want hoe zou de mens rechtvaardig zijn bij God?

²Заиста, знам да је тако; јер како би могао човек бити прав пред Богом?

³Zo Hij lust heeft, om met hem te twisten, niet een uit duizend zal hij Hem beantwoorden.

³Ако би се хтео прети с Њим, не би Му могао одговорити од хиљаде на једну.

⁴Hij is wijs van hart, en sterk van kracht; wie heeft zich tegen Hem verhard, en vrede gehad?

⁴Мудар је срцем и јак снагом; ко се је опро Њему и био срећан?

⁵Die de bergen verzet, dat zij het niet gewaar worden, Die ze omkeert in Zijn toorn;

⁵Он премешта горе, да нико и не опази; превраћа их у гневу свом;

⁶Die de aarde beweegt uit haar plaats, dat haar pilaren schudden;

⁶Он креће земљу с места њеног да јој се ступови дрмају;

⁷Die de zon gebiedt, en zij gaat niet op; en verzegelt de sterren;

⁷Он кад запрети сунцу, не излази; Он запечаћава звезде;

⁸Die alleen de hemelen uitbreidt, en treedt op de hoogten der zee;

⁸Он разапиње небо сам, и гази по валима морским;

⁹Die den Wagen maakt, den Orion, en het Zevengesternte, en de binnenkameren van het Zuiden;

⁹Он је начинио звезде кола и штапе и влашиће и друге југу у дну;

¹⁰Die grote dingen doet, die men niet doorzoeken kan; en wonderen, die men niet tellen kan.

¹⁰Он чини ствари велике и неиспитиве и дивне, којима нема броја.

¹¹Zie, Hij zal voor mij henengaan, en ik zal Hem niet zien; en Hij zal voorbijgaan, en ik zal Hem niet merken.

¹¹Гле, иде мимо мене, а ја не видим; прође, а ја га не опазим.

¹²Zie, Hij zal roven, wie zal het Hem doen wedergeven? Wie zal tot Hem zeggen: Wat doet Gij?

¹²Гле, кад ухвати, ко ће Га нагнати да врати? Ко ће Му казати: Шта радиш?

¹³God zal Zijn toorn niet afkeren; onder Hem worden gebogen de hovaardige helpers.

¹³Бог не устеже гнева свог, падају пода Њ охоли помоћници.

¹⁴Hoeveel te min zal ik Hem antwoorden, en mijn woorden uitkiezen tegen Hem?

¹⁴А како би Му ја одговарао и бирао речи против Њега?

¹⁵Denwelken ik, zo ik rechtvaardig ware, niet zou antwoorden; mijn Rechter zal ik om genade bidden.

¹⁵Да сам и прав, нећу Му се одговорити, ваља да се молим судији свом.

¹⁶Indien ik roep, en Hij mij antwoordt; ik zal niet geloven, dat Hij mijn stem ter ore genomen heeft.

¹⁶Да Га зовем и да ми се одзове, још не могу веровати да је чуо глас мој.

¹⁷Want Hij vermorzelt mij door een onweder, en vermenigvuldigt mijn wonden zonder oorzaak.

¹⁷Јер ме је вихором сатро и задао ми много рана низашта.

¹⁸Hij laat mij niet toe mijn adem te verhalen; maar Hij verzadigt mij met bitterheden.

¹⁸Не да ми да одахнем, него ме сити горчинама.

¹⁹Zo het aan de kracht komt, zie, Hij is sterk; en zo het aan het recht komt, wie zal mij dagvaarden?

¹⁹Ако је на силу, гле, Он је најсилнији; ако на суд, ко ће ми сведочити?

²⁰Zo ik mij rechtvaardig, mijn mond zal mij verdoemen; ben ik oprecht, Hij zal mij toch verkeerd verklaren.

²⁰Да се правдам, моја ће ме уста осудити; да сам добар, показаће да сам неваљао.

²¹Ben ik oprecht, zo acht ik toch mijn ziel niet; ik versmaad mijn leven.

²¹Ако сам добар, нећу знати за то; омрзао ми је живот мој.

²²Dat is een ding, daarom zeg ik: Den oprechte en den goddeloze verdoet Hij.

²²Свеједно је; зато рекох: и доброг и безбожног Он потире.

²³Als de gesel haastelijk doodt, bespot Hij de verzoeking der onschuldigen.

²³Кад би још убио бич наједанпут! Али се смеје искушавању правих.

²⁴De aarde wordt gegeven in de hand des goddelozen; Hij overdekt het aangezicht harer rechteren; zo niet, wie is Hij dan?

²⁴Земља се даје у руке безбожнику; лице судија њених заклања; ако не Он, да ко?

²⁵En mijn dagen zijn lichter geweest dan een loper; zij zijn weggevloden, zij hebben het goede niet gezien.

²⁵Али дани моји бише бржи од гласника; побегоше, не видеше добра.

²⁶Zij zijn voorbijgevaren met jachtschepen; gelijk een arend naar het aas toevliegt.

²⁶Прођоше као брзе лађе, као орао кад лети за храну.

²⁷Indien mijn zeggen is: Ik zal mijn klacht vergeten, en ik zal mijn gebaar laten varen, en mij verkwikken;

²⁷Ако кажем: Заборавићу тужњаву своју, оставићу гнев свој и окрепићу се;

²⁸Zo schroom ik voor al mijn smarten; ik weet, dat Gij mij niet onschuldig zult houden.

²⁸Страх ме је од свих мука мојих, знам да ме нећеш оправдати.

²⁹Ik zal toch goddeloos zijn; waarom dan zal ik ijdellijk arbeiden?

²⁹Бићу крив; зашто бих се мучио узалуд?

³⁰Indien ik mij wasse met sneeuwwater, en mijn handen zuivere met zeep;

³⁰Да се измијем водом снежницом, и да очистим сапуном руке своје,

³¹Dan zult Gij mij in de gracht induiken, en mijn klederen zullen van mij gruwen.

³¹Тада ћеш ме замочити у јаму да се гаде на ме моје хаљине.

³²Want Hij is niet een man, als ik, dien ik antwoorden zou, zo wij te zamen in het gericht kwamen.

³²Јер није човек као ја да Му одговарам, да идем с Њим на суд;

³³Er is geen scheidsman tussen ons, die zijn hand op ons beiden leggen mocht.

³³Нити има међу нама кмета да би ставио руку своју међу нас двојицу.

³⁴Dat Hij van op mij Zijn roede wegdoe, en dat Zijn verschrikking mij niet verbaasd make;

³⁴Нека одмакне од мене прут свој, и страх Његов нека ме не страши;

³⁵Zo zal ik spreken, en Hem niet vrezen; want zodanig ben ik niet bij mij.

³⁵Тада ћу говорити, и нећу Га се бојати; јер овако не знам за себе.