¹De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.

¹Човек рођен од жене кратка је века и пун немира.

²Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.

²Као цвет ниче, и одсеца се, и бежи као сен, и не остаје.

³Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.

³И на таквог отвараш око своје, и мене водиш на суд са собом!

⁴Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

⁴Ко ће чисто извадити из нечиста? Нико.

⁵Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

⁵Измерени су дани његови, број месеца његових у Тебе је; поставио си му међу, преко које не може прећи.

⁶Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

⁶Одврати се од њега да почине докле не наврши као надничар дан свој.

⁷Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

⁷Јер за дрво има надања, ако се посече, да ће се још омладити и да неће бити без изданка;

⁸Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

⁸Ако и остари у земљи корен његов и у праху изумре пањ његов,

⁹Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

⁹Чим осети воду, опет напупи и пусти гране као присад.

¹⁰Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

¹⁰А човек умире изнемогао; и кад издахне човек, где је?

¹¹De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

¹¹Као кад вода отече из језера и река опадне и усахне,

¹²Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

¹²Тако човек кад легне, не устаје више; докле је небеса неће се пробудити нити ће се пренути ода сна свог.

¹³Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart!

¹³О да ме хоћеш у гробу сакрити и склонити ме докле не утоли гнев Твој, и да ми даш рок кад ћеш ме се опоменути!

¹⁴Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

¹⁴Кад умре човек, хоће ли оживети? Све дане времена које ми је одређено чекаћу докле ми дође промена.

¹⁵Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.

¹⁵Зазваћеш, и ја ћу Ти се одазвати; дело руку својих пожелећеш.

¹⁶Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.

¹⁶А сада бројиш кораке моје, и ништа не остављаш за грех мој.

¹⁷Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.

¹⁷Запечаћени су у тобоцу моји преступи, и завезујеш безакоња моја.

¹⁸En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;

¹⁸Заиста, као што гора падне и распадне се, и као што се стена одвали с места свог,

¹⁹De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.

¹⁹И као што вода спира камење и поводањ односи прах земаљски, тако надање човечије обраћаш у ништа.

²⁰Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.

²⁰Надвађујеш га једнако, те одлази, мењаш му лице и отпушташ га.

²¹Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.

²¹Ако синови његови буду у части, он не зна; ако ли у срамоти, он се не брине.

²²Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.

²²Само тело док је жив болује, и душа његова у њему тужи.