1Maar Job antwoordde en zeide:
1А Јов одговори и рече:
2Hoe lang zult gijlieden mijn ziel bedroeven, en mij met woorden verbrijzelen?
2Докле ћете мучити душу моју и сатирати ме речима?
3Gij hebt nu tienmaal mij schande aangedaan; gij schaamt u niet, gij verhardt u tegen mij.
3Већ сте ме десет пута наружили; није вас стид што тако наваљујете на ме?
4Maar ook het zij waarlijk, dat ik gedwaald heb, mijn dwaling zal bij mij vernachten.
4Али ако сам доиста погрешио, погрешка ће моја остати код мене.
5Indien gijlieden waarlijk u verheft tegen mij, en mijn smaad tegen mij drijft;
5Ако ли се још хоћете да дижете на ме и да ме корите мојом срамотом,
6Weet nu, dat God mij heeft omgekeerd, en mij met Zijn net omsingeld.
6Онда знајте да ме је Бог оборио и мрежу своју разапео око мене.
7Ziet, ik roep, geweld! doch word niet verhoord; ik schreeuw, doch er is geen recht.
7Ето, вичем на неправду, али се не слушам; вапим, али нема суда.
8Hij heeft mijn weg toegemuurd, dat ik niet doorgaan kan, en over mijn paden heeft Hij duisternis gesteld.
8Заградио је пут мој да не могу проћи; на стазе моје метнуо је мрак.
9Mijn eer heeft Hij van mij afgetrokken, en de kroon mijns hoofds heeft Hij weggenomen.
9Свукао је с мене славу моју и скинуо венац с главе моје.
10Hij heeft mij rondom afgebroken, zodat ik henenga, en heeft mijn verwachting als een boom weggerukt.
10Порушио ме је од свуда, да ме нема; и као дрво ишчупао је надање моје.
11Daartoe heeft Hij Zijn toorn tegen mij ontstoken, en mij bij Zich geacht als Zijn vijanden.
11Распалио се на ме гнев Његов, и узео ме је међу непријатеље своје.
12Zijn benden zijn te zamen aangekomen, en hebben tegen mij haar weg gebaand, en hebben zich gelegerd rondom mijn tent.
12Војске Његове дођоше све заједно и насуше к себи пут к мени, стадоше у логор около шатора мог.
13Mijn broeders heeft Hij verre van mij gedaan; en die mij kennen, zekerlijk, zij zijn van mij vervreemd.
13Браћу моју удаљио је од мене, и знанци моји туђе се од мене.
14Mijn nabestaanden houden op, en mijn bekenden vergeten mij.
14Ближњи моји оставише ме, и знанци моји заборавише ме.
15Mijn huisgenoten en mijn dienstmaagden achten mij voor een vreemde; een uitlander ben ik in hun ogen.
15Домашњи моји и моје слушкиње гледају ме као туђина; странац сам у очима њиховим.
16Ik riep mijn knecht, en hij antwoordde niet; ik smeekte met mijn mond tot hem.
16Зовем слугу свог, а он се не одзива, а молим га устима својим.
17Mijn adem is mijn huisvrouw vreemd; en ik smeek om der kinderen mijns buiks wil.
17Дах је мој мрзак жени мојој, а преклињем је синовима утробе своје.
18Ook versmaden mij de jonge kinderen; sta ik op, zo spreken zij mij tegen.
18Ни деца не хају за ме; кад устанем, руже ме.
19Alle mensen mijns heimelijken raads hebben een gruwel aan mij; en die ik liefhad, zijn tegen mij gekeerd.
19Мрзак сам свима неверним својим, и које љубљах посташе ми противници.
20Mijn gebeente kleeft aan mijn huid en aan mijn vlees; en ik ben ontkomen met de huid mijner tanden.
20За кожу моју као за месо моје прионуше кости моје; једва оста кожа око зуба мојих.
21Ontfermt u mijner, ontfermt u mijner, o gij, mijn vrienden! want de hand Gods heeft mij aangeraakt.
21Смилујте се на ме, смилујте се на ме, пријатељи моји, јер се рука Божија дотакла мене.
22Waarom vervolgt gij mij als God, en wordt niet verzadigd van mijn vlees?
22Зашто ме гоните као Бог, и меса мог не можете да се наситите?
23Och, of nu mijn woorden toch opgeschreven wierden. Och, of zij in een boek ook wierden ingetekend!
23О кад би се написале речи моје! Кад би се ставиле у књигу!
24Dat zij met een ijzeren griffie en lood voor eeuwig in een rots gehouwen wierden!
24Писаљком гвозденом и оловом на камену за вечни спомен кад би се урезале!
25Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan;
25Али знам да је жив мој Искупитељ, и на последак да ће стати над прахом.
26En als zij na mijn huid dit doorknaagd zullen hebben, zal ik uit mijn vlees God aanschouwen;
26И ако се ова кожа моја и рашчини, опет ћу у телу свом видети Бога.
27Denwelken ik voor mij aanschouwen zal, en mijn ogen zien zullen, en niet een vreemde; mijn nieren verlangen zeer in mijn schoot.
27Ја исти видећу Га, и очи моје гледаће Га, а не друге. А бубрега мојих нестаје у мени.
28Voorwaar, gij zoudt zeggen: Waarom vervolgen wij hem? Nademaal de wortel der zaak in mij gevonden wordt.
28Него би требало да кажете: Зашто га гонимо? Кад је корен беседе у мени.
29Schroomt u vanwege het zwaard; want de grimmigheid is over de misdaden des zwaards; opdat gij weet, dat er een gericht zij.
29Бојте се мача; јер је мач освета за безакоње; и знајте да има суд.