1Heeft niet de mens een strijd op de aarde, en zijn zijn dagen niet als de dagen des dagloners?
1Није ли човек на војсци на земљи? А дани његови нису ли као дани надничарски?
2Gelijk de dienstknecht hijgt naar de schaduw, en gelijk de dagloner verwacht zijn werkloon;
2Као што слуга уздише за сеном и као што надничар чека да сврши,
3Alzo zijn mij maanden der ijdelheid ten erve geworden, en nachten der moeite zijn mij voorbereid.
3Тако су мени дати у наследство месеци залудни и ноћи мучне одређене ми.
4Als ik te slapen lig, dan zeg ik: Wanneer zal ik opstaan, en Hij den avond afgemeten hebben? En ik word zat van woelingen tot aan den schemertijd.
4Кад легнем, говорим: Кад ћу устати? И кад ће проћи ноћ? И ситим се преврћући се до сванућа.
5Mijn vlees is met het gewormte en met het gruis des stofs bekleed; mijn huid is gekliefd en verachtelijk geworden.
5Тело је моје обучено у црве и у груде земљане, кожа моја пуца и рашчиња се.
6Mijn dagen zijn lichter geweest dan een weversspoel, en zijn vergaan zonder verwachting.
6Дани моји бржи бише од чунка, и прођоше без надања.
7Gedenk, dat mijn leven een wind is; mijn oog zal niet wederkomen, om het goede te zien.
7Опомени се да је мој живот ветар, да око моје неће више видети добра,
8Het oog desgenen, die mij nu ziet, zal mij niet zien; uw ogen zullen op mij zijn; maar ik zal niet meer zijn.
8Нити ће ме видети око које ме је виђало; и твоје очи кад погледају на ме, мене неће бити.
9Een wolk vergaat en vaart henen; alzo die in het graf daalt, zal niet weder opkomen.
9Као што се облак разилази и нестаје га, тако ко сиђе у гроб, неће изаћи,
10Hij zal niet meer wederkeren tot zijn huis, en zijn plaats zal hem niet meer kennen.
10Неће се више вратити кући својој, нити ће га више познати место његово.
11Zo zal ik ook mijn mond niet wederhouden, ik zal spreken in benauwdheid mijns geestes; ik zal klagen in bitterheid mijner ziel.
11Зато ја нећу бранити устима својим, говорићу у тузи духа свог, нарицати у јаду душе своје.
12Ben ik dan een zee, of walvis, dat Gij om mij wachten zet?
12Еда ли сам море или кит, те си наместио стражу око мене?
13Wanneer ik zeg: Mijn bedstede zal mij vertroosten, mijn leger zal van mijn klacht wat wegnemen;
13Кад кажем: Потешиће ме одар мој, постеља ће ми моја олакшати тужњаву,
14Dan ontzet Gij mij met dromen, en door gezichten verschrikt Gij mij;
14Тада ме страшиш снима и препадаш ме утварама,
15Zodat mijn ziel de verworging kiest; den dood meer dan mijn beenderen.
15Те душа моја воли бити удављена, воли смрт него кости моје.
16Ik versmaad ze, ik zal toch in der eeuwigheid niet leven; houd op van mij, want mijn dagen zijn ijdelheid.
16Додијало ми је; нећу до века живети; прођи ме се; јер су дани моји таштина.
17Wat is de mens, dat Gij hem groot acht, en dat Gij Uw hart op hem zet?
17Шта је човек да га много цениш и да мариш за њ?
18En dat Gij hem bezoekt in elken morgenstond; dat Gij hem in elken ogenblik beproeft?
18Да га походиш свако јутро, и сваки час кушаш га?
19Hoe lang keert Gij U niet af van mij, en laat niet van mij af, totdat ik mijn speeksel inzwelge?
19Кад ћеш се одвратити од мене и пустити ме да прогутам пљуванку своју?
20Heb ik gezondigd, wat zal ik U doen, o Mensenhoeder? Waarom hebt Gij mij U tot een tegenloop gesteld, dat ik mijzelven tot een last zij?
20Згрешио сам; шта ћу Ти чинити, о чувару људски? Зашто си ме метнуо себи за белегу, те сам себи на тегобу?
21En waarom vergeeft Gij niet mijn overtreding, en doet mijn ongerechtigheid niet weg? Want nu zal ik in het stof liggen; en Gij zult mij vroeg zoeken, maar ik zal niet zijn.
21Зашто ми не опростиш грех мој и не уклониш моје безакоње? Јер ћу сад лећи у прах, и кад ме потражиш, мене неће бити.