¹Mijn zoon, bewaar mijn redenen, en leg mijn geboden bij u weg.

¹Сине, чувај речи моје, и заповести моје сахрани код себе.

²Bewaar mijn geboden, en leef, en mijn wet als den appel uwer ogen.

²Чувај заповести моје и бићеш жив, и науку моју као зеницу очију својих.

³Bind ze aan uw vingeren, schrijf ze op de tafels uws harten.

³Привежи их себи на прсте, напиши их на плочи срца свог.

⁴Zeg tot de wijsheid: Gij zijt mijn zuster; en heet het verstand uw bloedvriend;

⁴Реци мудрости: Сестра си ми; и пријатељицом зови разборитост,

⁵Opdat zij u bewaren voor een vreemde vrouw, voor de onbekende, die met haar redenen vleit.

⁵Да би те чувала од жене туђе, од туђинке, која ласка речима.

⁶Want door het venster van mijn huis, door mijn tralie keek ik uit;

⁶Јер с прозора дома свог кроз решетку гледах,

⁷En ik zag onder de slechten; ik merkte onder de jonge gezellen een verstandelozen jongeling;

⁷И видех међу лудима, опазих међу децом безумног младића,

⁸Voorbijgaande op de straat, nevens haar hoek, en hij trad op den weg van haar huis.

⁸Који иђаше улицом покрај угла њеног, и корачаше путем ка кући њеној,

⁹In de schemering, in den avond des daags, in den zwarten nacht en de donkerheid;

⁹У сумрак, увече, кад се уноћа и смрче;

¹⁰En ziet, een vrouw ontmoette hem in hoerenversiersel, en met het hart op haar hoede;

¹⁰А гле, срете га жена у оделу курвинском и лукавог срца,

¹¹Deze was woelachtig en wederstrevig, haar voeten bleven in haar huis niet;

¹¹Плаха и пуста, којој ноге не могу стајати код куће,

¹²Nu buiten, dan op de straten zijnde, en bij alle hoeken loerende;

¹²Сад на пољу, сад на улици, код сваког угла вребаше.

¹³En zij greep hem aan, en kuste hem; zij sterkte haar aangezicht, en zeide tot hem:

¹³И ухвати га, и пољуби га, и безобразно рече му:

¹⁴Dankoffers zijn bij mij, ik heb heden mijn geloften betaald;

¹⁴Имам жртве захвалне, данас изврших завете своје;

¹⁵Daarom ben ik uitgegaan u tegemoet, om uw aangezicht naarstiglijk te zoeken, en ik heb u gevonden.

¹⁵Зато ти изиђох на сусрет да те тражим, и нађох те.

¹⁶Ik heb mijn bedstede met tapijtsieraad toegemaakt, met uitgehouwen werken, met fijn linnen van Egypte;

¹⁶Настрла сам одар свој покривачем везеним и простиркама мисирским.

¹⁷Ik heb mijn leger met mirre, aloe en kaneel welriekende gemaakt;

¹⁷Окадила сам постељу своју смирном, алојом и циметом.

¹⁸Kom, laat ons dronken worden van minnen tot den morgen toe; laat ons ons vrolijk maken in grote liefde.

¹⁸Хајде да се опијамо љубављу до зоре, да се веселимо миловањем.

¹⁹Want de man is niet in zijn huis, hij is een verren weg getogen;

¹⁹Јер ми муж није код куће, отишао је на пут далеки,

²⁰Hij heeft een bundel gelds in zijn hand genomen; ten bestemden dage zal hij naar zijn huis komen.

²⁰Узео је са собом тоболац новчани, вратиће се кући у одређени дан.

²¹Zij bewoog hem door de veelheid van haar onderricht, zij dreef hem aan door het gevlei harer lippen.

²¹Наврати га многим речима, глатким уснама одвуче га.

²²Hij ging haar straks achterna, gelijk een os ter slachting gaat, en gelijk een dwaas tot de tuchtiging der boeien.

²²Отиде за њом одмах као што во иде на клање и као безумник у путо да буде каран,

²³Totdat hem de pijl zijn lever doorsneed; gelijk een vogel zich haast naar den strik, en niet weet, dat dezelve tegen zijn leven is.

²³Докле му стрела не пробије јетру, као што птица лети у замку не знајући да јој је о живот.

²⁴Nu dan, kinderen, hoort naar mij, en luistert naar de redenen mijns monds.

²⁴Зато дакле, децо, послушајте ме, и пазите на речи уста мојих.

²⁵Laat uw hart tot haar wegen niet wijken, dwaalt niet op haar paden.

²⁵Немој да застрањује срце твоје не путеве њене, немој лутати по стазама њеним.

²⁶Want zij heeft veel gewonden nedergeveld, en al haar gedoden zijn machtig vele.

²⁶Јер је многе ранила и оборила, и много је оних које је све побила.

²⁷Haar huis zijn wegen des grafs, dalende naar de binnenkameren des doods.

²⁷Кућа је њена пут паклени који води у клети смртне.