¹Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

¹Min sjæl, lov Herren! Herren min Gud, du er såre stor! Du er klædt i Højhed og Herlighed,

²Vi, kiu estas cxirkauxkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la cxielon kiel tapisxon;

²hyllet i Lys som en Kappe! Himlen spænder du ud som et Telt;

³Kiu arangxas sur la akvo Siajn cxambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

³du hvælver din Højsal i Vandene, gør Skyerne til din Vogn, farer frem på Vindens Vinger;

⁴Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

⁴Vindene gør du til Sendebud, Ildsluer til dine Tjenere!

⁵Kiu fondis la teron sur gxiaj fundamentoj, Ke gxi neniam sxanceligxos.

⁵Du fæsted Jorden på dens Grundvolde, aldrig i Evighed rokkes den;

⁶La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

⁶Verdensdybet hylled den til som en Klædning, Vandene stod over Bjerge.

⁷De Via minaco gxi kuras, De la vocxo de Via tondro gxi forrapidas.

⁷For din Trusel flyede de, skræmtes bort ved din Tordenrøst,

⁸GXi levigxas sur montojn, mallevigxas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por gxi.

⁸for op ad Bjerge og ned i Dale til det Sted, du havde beredt dem;

⁹Vi faris limon, kiun gxi ne superpasxos, Por ke gxi ne revenu por kovri la teron.

⁹du satte en Grænse, de ej kommer over, så de ikke igen skal tilhylle Jorden.

¹⁰Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

¹⁰Kilder lod du rinde i Dale, hen mellem Bjerge flød de;

¹¹Ili trinkigas cxiujn kampajn bestojn; Sovagxaj azenoj kvietigas sian soifon.

¹¹de læsker al Markens Vildt, Vildæsler slukker deres Tørst;

¹²Apud ili logxas la birdoj cxielaj, El inter la brancxoj ili sonigas sian vocxon.

¹²over dem bygger Himlens Fugle, mellem Grenene lyder deres Kvidder.

¹³Vi trinkigas la montojn el Viaj cxambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satigxas la tero.

¹³Fra din Højsal vander du Bjergene, Jorden mættes fra dine Skyer;

¹⁴Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdajxon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

¹⁴du lader Græs gro frem til Kvæget og Urter til Menneskets Tjeneste, så du frembringer Brød af Jorden

¹⁵Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizagxo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

¹⁵og Vin, der glæder Menneskets Hjerte, og lader Ansigtet glinse af Olie, og Brødet skal styrke Menneskets Hjerte.

¹⁶Satigxas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

¹⁶HERRENs Træer bliver mætte, Libanons Cedre, som han har plantet,

¹⁷Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian logxejon sur abioj;

¹⁷hvor Fuglene bygger sig Rede; i Cypresser har Storken sin Bolig.

¹⁸La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifugxejo por la hirakoj.

¹⁸Højfjeldet er for Stenbukken, Klipperne Grævlingens Tilflugt.

¹⁹Li arangxis la lunon laux la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

¹⁹Du skabte Månen for Festernes Skyld, Solen kender sin Nedgangs Tid;

²⁰Vi sendas mallumon, kaj farigxas nokto, Dum kiu vagas cxiuj arbaraj bestoj;

²⁰du sender Mørke, Natten kommer, da rører sig alle Skovens Dyr;

²¹La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian mangxajxon.

²¹de unge Løver brøler efter Rov, de kræver deres Føde af Gud.

²²Kiam levigxas la suno, Ili sin kasxas kaj kusxigxas en siaj logxejoj.

²²De sniger sig bort, når Sol står op, og lægger sig i deres Huler;

²³Eliras homo por sia okupigxo, Por sia laboro gxis la vespero.

²³Mennesket går til sit Dagværk, ud til sin Gerning, til Kvæld falder på.

²⁴Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! CXion Vi faris kun sagxo; La tero estas plena de Viaj faritajxoj.

²⁴Hvor mange er dine Gerninger, HERRE, du gjorde dem alle med Visdom; Jorden er fuld af, hvad du har skabt!

²⁵Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampajxoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

²⁵Der er Havet, stort og vidt, der vrimler det uden Tal af Dyr, både små og store;

²⁶Tie iras sxipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke gxi tie ludu.

²⁶Skibene farer der, Livjatan, som du danned til Leg deri.

²⁷CXiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili mangxon en gxia tempo.

²⁷De bier alle på dig, at du skal give dem Føde i Tide;

²⁸Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satigxas de bonajxo.

²⁸du giver dem den, og de sanker, du åbner din Hånd, og de mættes med godt.

²⁹Vi kasxas Vian vizagxon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

²⁹Du skjuler dit Åsyn, og de forfærdes; du tager deres Ånd, og de dør og vender tilbage til Støvet;

³⁰Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreigxas; Kaj Vi renovigas la vizagxon de la tero.

³⁰du sender din Ånd, og de skabes, Jordens Åsyn fornyer du.

³¹Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo gxoju pri Siaj faritajxoj.

³¹HERRENs Herlighed vare evindelig, HERREN glæde sig ved sine Værker!

³²Li ekrigardas la teron, kaj gxi tremas; Li ektusxas la montojn, kaj ili fumigxas.

³²Et Blik fra ham, og Jorden skælver, et Stød fra ham, og Bjergene ryger

³³Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

³³Jeg vil synge for HERREN, så længe jeg lever, lovsynge min Gud, den Tid jeg er til.

³⁴Agrabla estu al Li mia meditado; Mi gxojos pri la Eternulo.

³⁴Min Sang være ham til Behag, jeg har min Glæde i HERREN.

³⁵Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!

³⁵Måtte Syndere svinde fra Jorden og gudløse ikke mer være til! Min Sjæl, lov HERREN! Halleluja!