1Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.
1An den Strömen Babels saßen wir und weinten, wenn wir Zions gedachten.
2Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.
2An den Weiden, die dort sind, hängten wir unsre Harfen auf.
3CXar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj gxojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.
3Denn die uns daselbst gefangen hielten, forderten Lieder von uns, und unsre Peiniger, daß wir fröhlich seien: «Singet uns eines von den Zionsliedern!»
4Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?
4Wie sollten wir des HERRN Lied singen auf fremdem Boden?
5Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesigxu mia dekstra mano;
5Vergesse ich deiner, Jerusalem, so verdorre meine Rechte!
6Algluigxu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj gxojoj.
6Meine Zunge müsse an meinem Gaumen kleben, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich Jerusalem nicht über meine höchste Freude setze!
7Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu gxis gxia fundamento.
7Gedenke, HERR, den Kindern Edoms den Tag Jerusalems, wie sie sprachen: «Zerstöret, zerstöret sie bis auf den Grund!»
8Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.
8Tochter Babel, du Verwüsterin! Wohl dem, der dir vergilt, was du uns angetan!
9Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur sxtono.
9Wohl dem, der deine Kindlein nimmt und sie zerschmettert am Felsgestein!