¹Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj sxafaroj;

¹E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

²Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

²E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

³Kiuj pro malricxeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

³smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

⁴Kiuj elsxiras atriplon apud la arbetajxoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

⁴strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

⁵El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur sxteliston;

⁵Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

⁶En terfendoj cxe la valoj ili logxas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

⁶abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

⁷Inter la arbetajxoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektigxas;

⁷ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

⁸Kiel infanoj de sentauxguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

⁸gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

⁹Kaj nun mi farigxis objekto de ilia mokokanto, Mi farigxis por ili objekto de babilado.

⁹E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

¹⁰Ili abomenas min, malproksimigxas de mi, Ne timas kracxi sur mian vizagxon.

¹⁰Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

¹¹Li malligis mian sxnuron kaj turmentas min, Kaj ili forjxetis antaux mi la bridon.

¹¹Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

¹²Dekstre buboj starigxis, kaj pusxas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraux mi siajn pereigajn vojojn;

¹²Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

¹³Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

¹³Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

¹⁴Ili venas kiel tra largxa brecxo, JXetas sin tumulte.

¹⁴S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

¹⁵Teruroj turnis sin kontraux min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia felicxo.

¹⁵Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

¹⁶Kaj nun elversxigxas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

¹⁶E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

¹⁷En la nokto miaj ostoj traborigxas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

¹⁷La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

¹⁸Kun granda malfacileco demetigxas mia vesto; Premas min la rando de mia cxemizo.

¹⁸Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

¹⁹Oni komparas min kun koto; Mi similigxis al polvo kaj cindro.

¹⁹Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

²⁰Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

²⁰Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

²¹Vi farigxis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

²¹Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

²²Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

²²Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

²³Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de cxio vivanta.

²³Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

²⁴Sed cxu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfelicxo?

²⁴Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

²⁵CXu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfelicxan tempon? CXu mia animo ne afliktigxis pri malricxulo?

²⁵Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

²⁶Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

²⁶Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

²⁷Miaj internajxoj bolas kaj ne cxesas; Atakis min tempo de mizero.

²⁷Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

²⁸Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi levigxas en la komunumo kaj krias.

²⁸Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

²⁹Mi farigxis frato al la sxakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

²⁹son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

³⁰Mia hauxto nigrigxis sur mi, Kaj miaj ostoj sekigxis de varmego.

³⁰La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

³¹Mia harpo farigxis plendilo, Kaj mia fluto farigxis vocxo de plorantoj.

³¹La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.