1Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
1Allora Elifaz di Teman rispose disse:
2Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?
2"Se provassimo a dirti una parola ti darebbe fastidio? Ma chi potrebbe trattener le parole?
3Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortigxintajn vi refortigis;
3Ecco tu n’hai ammaestrati molti, hai fortificato le mani stanche;
4Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksigxantajn genuojn vi fortigis;
4le tue parole hanno rialzato chi stava cadendo, hai raffermato le ginocchia vacillanti;
5Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; GXi ektusxis vin, kaj vi ektimis.
5e ora che il male piomba su te, tu ti lasci abbattere; ora ch’è giunto fino a te, sei tutto smarrito.
6CXu ne via timo antaux Dio estas via konsolo? CXu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?
6La tua pietà non è forse la tua fiducia, e l’integrità della tua vita la speranza tua?
7Rememoru do, cxu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?
7Ricorda: quale innocente perì mai? e dove furono gli uomini retti mai distrutti?
8Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;
8Io per me ho visto che coloro che arano iniquità e seminano tormenti, ne mietono i frutti.
9De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.
9Al soffio di Dio essi periscono, dal vento del suo corruccio son consumati.
10La kriado de leono kaj la vocxo de leopardo silentigxis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompigxis;
10Spenta è la voce del ruggente, sono spezzati i denti dei leoncelli.
11Leono pereis pro manko de mangxajxo, Kaj idoj de leonino diskuris.
11Perisce per mancanza di preda il forte leone, e restan dispersi i piccini della leonessa.
12Kaj al mi kasxe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de gxi.
12Una parola m’è furtivamente giunta, e il mio orecchio ne ha còlto il lieve sussurro.
13Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,
13Fra i pensieri delle visioni notturne, quando un sonno profondo cade sui mortali,
14Atakis min teruro kaj tremo, Kaj cxiuj miaj ostoj eksentis timon.
14uno spavento mi prese, un tremore che mi fece fremer tutte l’ossa.
15Kaj spirito traflugis antaux mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidigxis.
15Uno spirito mi passò dinanzi, e i peli mi si rizzarono addosso.
16Staris bildo antaux miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni gxian aspekton; Estis silento, kaj mi ekauxdis vocxon, dirantan:
16Si fermò, ma non riconobbi il suo sembiante; una figura mi stava davanti agli occhi e udii una voce sommessa che diceva:
17CXu homo estas pli justa ol Dio? CXu viro estas pli pura ol lia Kreinto?
17"Può il mortale esser giusto dinanzi a Dio? Può l’uomo esser puro dinanzi al suo Fattore?
18Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn angxelojn Li trovas mallauxdindaj:
18Ecco, Iddio non si fida de’ suoi propri servi, e trova difetti nei suoi angeli;
19Des pli koncerne tiujn, Kiuj logxas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formangxas vermoj.
19quanto più in quelli che stanno in case d’argilla, che han per fondamento la polvere e son schiacciati al par delle tignuole!
20De la mateno gxis la vespero ili disfalas, Pereas por cxiam, kaj neniu tion atentas.
20Tra la mattina e la sera sono infranti; periscono per sempre, senza che alcuno se ne accorga.
21La fadeno de ilia vivo estas distrancxita; Ili mortas, kaj ne en sagxeco.
21La corda della lor tenda, ecco, è strappata, e muoion senza posseder la sapienza".