1Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.
1“Žmogus, gimęs iš moters, gyvena trumpai, bet daug vargsta.
2Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.
2Jis kaip gėlė auga ir nuvysta. Jis dingsta kaip šešėlis ir nepasilieka.
3Kaj kontraux tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al jugxo kun Vi!
3Ar Tu atversi savo akis į tokį ir nusivesi mane į teismą su savimi?
4CXu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.
4Kas gali iš netyro padaryti tyrą? Niekas!
5Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas cxe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.
5Jo dienos yra tiksliai nustatytos ir mėnesiai suskaičiuoti. Tu nustatai jam ribą, ir jis jos neperžengs.
6Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, GXis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.
6Atsitrauk nuo jo, kad jis pailsėtų, kol kaip samdinys sulauks savo dienos.
7Arbo havas esperon, se gxi estas dehakita, ke gxi denove sxangxigxos, Kaj gxi ne cxesos kreskigi brancxojn.
7Medžiui yra viltis, kad ir nukirstas atžels ir iš kelmo išaugs atžalos.
8Se gxia radiko maljunigxis en la tero, Kaj gxia trunko mortas en polvo,
8Nors žemėje jo šaknys pasensta ir jo kelmas apmiršta dulkėse,
9Tamen, eksentinte la odoron de akvo, gxi denove verdigxas, Kaj kreskas plue, kvazaux jxus plantita.
9bet, gavęs vandens, jis atželia, krauna pumpurus ir išleidžia šakeles kaip jaunas augalas.
10Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finigxis, kie li estas?
10O žmogus miršta, ir nebėra jo; atiduoda žmogus savo dvasią, kur jis yra?
11Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elcxerpigxas kaj elsekigxas:
11Kaip vanduo išgaruoja iš jūrų, upės nusenka ir išdžiūsta,
12Tiel homo kusxigxas, kaj ne plu levigxas; Tiel longe, kiel la cxielo ekzistas, ili ne plu vekigxos, Nek revigligxos el sia dormado.
12taip žmogus atsigula ir nebeatsikelia. Kol dangūs pasibaigs, jis neatsibus; niekas jo nepažadins iš miego.
13Ho, se Vi kasxus min en SXeol, Se Vi kasxus min gxis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!
13O kad paslėptum mane kape ir laikytum paslėpęs, kol praeis Tavo rūstybė; nustatytam laikui praėjus, vėl mane atsimintum.
14Kiam homo mortas, cxu li poste povas revivigxi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, GXi venos mia forsxangxo.
14Ar miręs žmogus prisikels? Per visas man skirtas dienas aš lauksiu permainos.
15Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritajxon de Viaj manoj.
15Tu šauksi, ir aš atsiliepsiu; Tu ilgėsiesi savo rankų kūrinio.
16Nun Vi kalkulas miajn pasxojn; Ne konservu mian pekon;
16Tu skaičiuoji mano žingsnius, bet neįskaityk mano nuodėmės.
17Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.
17Mano nusikaltimas paslėptas maišelyje ir mano kaltė užrišta.
18Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forsxovigxas de sia loko;
18Kaip kalnas krisdamas subyra ir uola pajuda iš savo vietos,
19SXtonojn forlavas la akvo, Kaj gxia disversxigxo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.
19kaip vanduo nuneša akmenis ir liūtys nuplauna dirvožemį, taip Tu sunaikini žmogaus viltį.
20Vi premas lin gxis fino, kaj li foriras; Li sxangxas sian vizagxon, kaj Vi forigas lin.
20Tu nugali jį nuolat, ir jo nebelieka, Tu pakeiti jo veidą ir pavarai jį.
21Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.
21Jei jo sūnūs gerbiami, jis nežino; jei jie niekinami, jis nepastebi.
22Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.
22Jis jaučia savo kūno skausmus, ir jo siela kenčia”.