¹Psalmo de Asaf. Dio de la dioj, la Eternulo, ekparolis, Kaj vokis la teron de la sunlevigxo gxis la sunsubiro.

¹Galingas Dievas, Viešpats, kalbėjo ir šaukė žemei nuo saulėtekio iki saulėlydžio.

²El Cion, la perfektajxo de beleco, Dio ekbrilis.

²Iš Siono, grožio tobulumo, suspindėjo Dievas.

³Nia Dio venas kaj ne silentas; Fajro ekstermanta estas antaux Li, CXirkaux Li estas granda ventego.

³Mūsų Dievas ateis ir netylės: naikinanti ugnis eis pirma Jo, o aplinkui Jį siaus audros.

⁴Li vokas la cxielon supre kaj la teron, Por jugxi Sian popolon:

⁴Jis šaukia dangų iš aukštybių ir žemę, kad galėtų teisti savo tautą:

⁵Kolektu al Mi Miajn fidelulojn, Kiuj faris kun Mi interligon cxe oferdono.

⁵“Surinkite mano šventuosius, padariusius sandorą su manimi per auką”.

⁶Kaj la cxielo proklamis Lian justecon, CXar Dio estas tiu jugxanto. Sela.

⁶Dangus skelbs Jo teisumą, nes pats Dievas yra teisėjas.

⁷Auxskultu, ho Mia popolo, kaj Mi parolos; Ho Izrael, Mi atestos pri vi; Mi estas Dio, via Dio.

⁷“Klausyk, mano tauta, Aš kalbėsiu! Izraeli, Aš liudysiu prieš tave! Dievas, tavo Dievas, Aš esu!

⁸Ne pro viaj oferdonoj Mi vin riprocxos, CXar viaj bruloferoj estas cxiam antaux Mi.

⁸Ne dėl aukų barsiu tave­deginamąsias aukas visada man aukojai.

⁹Mi ne prenos el via domo bovidon, Nek el viaj kortoj kaprojn:

⁹Man nereikia veršio iš tavo tvarto, nei ožio iš tavo bandos.

¹⁰CXar al Mi apartenas cxiuj bestoj en la arbaroj, Miloj da brutoj sur la montoj;

¹⁰Mano yra visi miškų žvėrys, gyvuliai ant tūkstančio kalvų.

¹¹Mi konas cxiujn birdojn sur la montoj, Kaj cxiuj bestoj de la kampoj estas antaux Mi.

¹¹Pažįstu visus kalnų paukščius, ir laukiniai žvėrys yra mano žinioje.

¹²Se Mi farigxus malsata, Mi ne dirus al vi, CXar al Mi apartenas la mondo, kaj cxio, kio gxin plenigas.

¹²Jei alkanas būčiau, nesakyčiau tau, nes mano yra pasaulis ir visa, kas jame.

¹³CXu Mi mangxas viandon de bovoj, Kaj cxu Mi trinkas sangon de kaproj?

¹³Argi Aš valgysiu jaučių mėsą, argi gersiu ožių kraują?

¹⁴Oferdonu al Dio dankon, Kaj plenumu antaux la Plejaltulo viajn promesojn.

¹⁴Aukok Dievui padėką ir ištesėk Aukščiausiajam įžadus.

¹⁵Voku Min en la tago de mizero; Mi vin liberigos, kaj vi Min gloros.

¹⁵Šaukis manęs nelaimės dieną­tai išgelbėsiu tave, o tu šlovinsi mane”.

¹⁶Sed al la malpiulo Dio diris: Por kio vi parolas pri Miaj legxoj Kaj portas Mian interligon en via busxo,

¹⁶O nedorėliui Dievas sako: “Kodėl tu mano nuostatus skelbi ir savo burna mano sandorą mini?

¹⁷Dum vi malamas moralinstruon Kaj jxetas Miajn vortojn malantauxen de vi?

¹⁷Nes tu nekenti pamokymo ir atmeti mano žodžius.

¹⁸Kiam vi vidas sxteliston, vi aligxas al li, Kaj kun adultuloj vi estas partoprenanto;

¹⁸Pamatęs vagį, susitari su juo ir su svetimautojais draugauji.

¹⁹Vian busxon vi uzas por malbono, Kaj via lango plektas falsajxon;

¹⁹Tavo burna kalba pikta ir tavo liežuvis sako klastą.

²⁰Vi sidas kaj parolas kontraux via frato, Pri la filo de via patrino vi kalumnias.

²⁰Tu kalbi prieš savo brolį ir šmeiži savo motinos sūnų.

²¹Tion vi faris, kaj Mi silentis; Kaj vi pensis, ke Mi estas tia, kiel vi. Mi punos vin, kaj Mi metos cxion antaux viajn okulojn.

²¹Tu tai darei, ir Aš tylėjau. Tu manai, kad Aš esu toks, kaip tu. Aš tave barsiu ir tavo darbus statysiu tau prieš akis.

²²Komprenu cxi tion, vi, kiuj forgesas Dion; Alie Mi dissxiros, kaj neniu savos.

²²Susipraskite, kurie pamiršote Dievą, kad nesudraskyčiau jūsų, ir tada nebus, kas jus išgelbėtų.

²³Kiu oferdonas dankon, tiu Min honoras; Kaj kiu estas singarda en la vojo, Al tiu Mi aperigos Dian helpon.

²³Kas aukoja gyrių, pašlovina mane; o kuris teisingai elgiasi, tam parodysiu Dievo išgelbėjimą”.