1Eikö ihmisen osana maan päällä ole työ ja vaiva? Eikö hän ole kuin palkkalainen, joka tekee raskaita päivätöitä?
1Er ekki líf mannsins á jörðinni herþjónusta og dagar hans sem dagar daglaunamanns?
2Hän on kuin orja, joka kaipaa paahteesta varjoon, kuin päivätyöläinen, joka odottaa palkkaansa.
2Eins og þræll, sem þráir forsælu, og eins og daglaunamaður, sem bíður eftir kaupi sínu,
3Perinnökseni olen saanut pettymysten kuukausia, ahdistuksen yöt ovat olleet minun osani.
3svo hafa mér hlotnast mæðumánuðir og kvalanætur orðið hlutskipti mitt.
4Kun menen nukkumaan, minä ajattelen: "Milloin voin nousta?" Yö kuluu vitkaan, kääntyilen levottomana aamunkoittoon asti.
4Þegar ég leggst til hvíldar, hugsa ég: ,,Nær mun ég rísa á fætur?`` Og kveldið er langt, og ég fæ mig fullsaddan á að bylta mér uns aftur eldir.
5Ruvet ja madot peittävät ruumiini, minun nahkani halkeilee ja märkii.
5Líkami minn er þakinn ormum og moldarskánum, húð mín skorpnar og rifnar upp aftur.
6Kuin kutojan sukkula kiitävät päiväni: ne päättyvät, kun lanka loppuu.
6Dagar mínir eru hraðfleygari en vefjarskyttan, og þeir hverfa án vonar.
7Ajattele minun elämääni: se on vain henkäys. Silmäni eivät enää näe onnen päivää.
7Minnstu þess, Guð, að líf mitt er andgustur! Aldrei framar mun auga mitt gæfu líta.
8Sinä näet minut nyt, mutta kohta et enää näe. Kun katsahdat minuun, minua ei ole.
8Það auga, sem nú sér mig, mun eigi líta mig framar, augu þín leita mín, en ég er horfinn.
9Pilvi hajoaa, haihtuu tyhjiin. Tuonelaan mennyt ei tule takaisin.
9Eins og skýið eyðist og hverfur, svo kemur og sá eigi aftur, er niður stígur til Heljar.
10Hän ei kotiinsa palaa, eikä hänen asuinsijansa häntä enää tunne.
10Hann hverfur aldrei aftur til húss síns, og heimili hans þekkir hann eigi framar.
11Nyt en enää pidättele kieltäni. Minun sisintäni ahdistaa, minä puhun. Olen katkera ja huudan tuskani julki.
11Ég ætla þá ekki heldur að hafa taum á tungu minni, ég ætla að tala í hugarangist minni, ég ætla að kveina í sálarkvöl minni.
12Olenko meren hirviö, olenko minä meri itse, kun panet minulle noin vahvat vartijat?
12Er ég haf eða sjóskrímsl, svo að þú þurfir að setja vörð yfir mig?
13Minä ajattelin: "Vuoteeni suo minulle lohdun, uni huojentaa tuskani."
13Þegar ég hugsa með sjálfum mér: ,,Rúmið mitt skal hugga mig, hvílan mín létta mér hörmung mína``
14Mutta sinä säikytät minua unikuvilla, panet yön painajaiset minua ahdistamaan.
14þá hræðir þú mig með draumum og skelfir mig með sýnum,
15Mieluummin tahdon kuolla, nääntyä hengiltä, kuin kärsiä tätä tuskaa!
15svo að ég kýs heldur að kafna, heldur að deyja en að vera slík beinagrind.
16Olen saanut tarpeekseni! Enhän kuitenkaan elä ikuisesti. Päästä jo irti! Minun elämäni on häipyvä henkäys.
16Ég er leiður á þessu _ ekki lifi ég eilíflega _, slepptu mér, því að dagar mínir eru andartak.
17Mikä on ihminen, kun pidät häntä noin tärkeänä ja alati valvot häntä?
17Hvað er maðurinn, að þú metir hann svo mikils og að þú snúir huga þínum til hans?
18Aamu aamulta sinä vaadit hänet tilille, joka hetki sinä häntä tutkit.
18að þú heimsækir hann á hverjum morgni og reynir hann á hverri stundu?
19Etkö voisi hetkeksi kääntää katsettasi pois? Etkö edes siksi aikaa, että saisin rauhassa nielaista sylkeni?
19Hvenær ætlar þú loks að líta af mér, loks að sleppa mér, meðan ég renni niður munnvatninu?
20Jos olenkin tehnyt syntiä, en kai minä sinulle ole vahinkoa tehnyt, sinä ihmisen vaanija? Miksi olet ottanut minut maalitauluksesi, miksi noin kovin kannat minusta huolta?
20Hafi ég syndgað _ hvað get ég gert þér, þú vörður manna? Hvers vegna hefir þú mig þér að skotspæni, svo að ég er sjálfum mér byrði?Og hví fyrirgefur þú mér eigi synd mína og nemur burt sekt mína? Því að nú leggst ég til hvíldar í moldu, og leitir þú mín, þá er ég eigi framar til.
21Miksi et jo anna anteeksi, mitä olen rikkonut, miksi et ota pois syntiäni? Pian minä muutun maaksi. Kun katsahdat minuun, minua ei enää ole.
21Og hví fyrirgefur þú mér eigi synd mína og nemur burt sekt mína? Því að nú leggst ég til hvíldar í moldu, og leitir þú mín, þá er ég eigi framar til.