¹Le sort de l'homme sur la terre est celui d'un soldat, Et ses jours sont ceux d'un mercenaire.

¹Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

²Comme l'esclave soupire après l'ombre, Comme l'ouvrier attend son salaire,

²Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

³Ainsi j'ai pour partage des mois de douleur, J'ai pour mon lot des nuits de souffrance.

³Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

⁴Je me couche, et je dis: Quand me lèverai-je? quand finira la nuit? Et je suis rassasié d'agitations jusqu'au point du jour.

⁴Kiam mi kusxigxas, mi diras:Kiam mi levigxos? Sed la vespero farigxas longa, kaj mi satigxas de maltrankvileco gxis la tagigxo.

⁵Mon corps se couvre de vers et d'une croûte terreuse, Ma peau se crevasse et se dissout.

⁵Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia hauxto krevis kaj putras.

⁶Mes jours sont plus rapides que la navette du tisserand, Ils s'évanouissent: plus d'espérance!

⁶Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

⁷Souviens-toi que ma vie est un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.

⁷Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

⁸L'oeil qui me regarde ne me regardera plus; Ton oeil me cherchera, et je ne serai plus.

⁸Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

⁹Comme la nuée se dissipe et s'en va, Celui qui descend au séjour des morts ne remontera pas;

⁹Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en SXeolon;

¹⁰Il ne reviendra plus dans sa maison, Et le lieu qu'il habitait ne le connaîtra plus.

¹⁰Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

¹¹C'est pourquoi je ne retiendrai point ma bouche, Je parlerai dans l'angoisse de mon coeur, Je me plaindrai dans l'amertume de mon âme.

¹¹Tial mi ne detenos mian busxon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolcxeco de mia animo.

¹²Suis-je une mer, ou un monstre marin, Pour que tu établisses des gardes autour de moi?

¹²CXu mi estas maro aux mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

¹³Quand je dis: Mon lit me soulagera, Ma couche calmera mes douleurs,

¹³Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kusxejo plifaciligos mian suferadon,

¹⁴C'est alors que tu m'effraies par des songes, Que tu m'épouvantes par des visions.

¹⁴Tiam Vi teruras min per songxoj, Timigas min per vizioj;

¹⁵Ah! je voudrais être étranglé! Je voudrais la mort plutôt que ces os!

¹⁵Kaj mia animo deziras sufokigxon, Miaj ostoj la morton.

¹⁶Je les méprise!... je ne vivrai pas toujours... Laisse-moi, car ma vie n'est qu'un souffle.

¹⁶Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, cxar miaj tagoj estas vantajxo.

¹⁷Qu'est-ce que l'homme, pour que tu en fasses tant de cas, Pour que tu daignes prendre garde à lui,

¹⁷Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

¹⁸Pour que tu le visites tous les matins, Pour que tu l'éprouves à tous les instants?

¹⁸Ke Vi rememoras lin cxiumatene, Elprovas lin cxiumomente?

¹⁹Quand cesseras-tu d'avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d'avaler ma salive?

¹⁹Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera ecx tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

²⁰Si j'ai péché, qu'ai-je pu te faire, gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits? Pourquoi me rendre à charge à moi-même?

²⁰Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi farigxis sxargxo por mi mem?

²¹Que ne pardonnes-tu mon péché, Et que n'oublies-tu mon iniquité? Car je vais me coucher dans la poussière; Tu me chercheras, et je ne serai plus.

²¹Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaux kusxos en la tero; Kaj kiam Vi morgaux sercxos min, mi ne ekzistos.