1Prière de Moïse, homme de Dieu. Seigneur! tu as été pour nous un refuge, De génération en génération.
1Pregxo de Moseo, homo de Dio. Mia Sinjoro, Vi estis por ni logxejo De generacio al generacio.
2Avant que les montagnes fussent nées, Et que tu eusses créé la terre et le monde, D'éternité en éternité tu es Dieu.
2Antaux ol la montoj naskigxis Kaj Vi kreis la teron kaj la mondon, Kaj de eterne gxis eterne, Vi estas Dio.
3Tu fais rentrer les hommes dans la poussière, Et tu dis: Fils de l'homme, retournez!
3Vi venigas homon al polvo; Kaj Vi diras:Revenu, homidoj.
4Car mille ans sont, à tes yeux, Comme le jour d'hier, quand il n'est plus, Et comme une veille de la nuit.
4CXar mil jaroj estas en Viaj okuloj Kiel la hierauxa tago, kiu pasis, Kaj kiel nokta gardoparto.
5Tu les emportes, semblables à un songe, Qui, le matin, passe comme l'herbe:
5Vi forfluigas ilin torente, ili estas kiel songxo; Matene ili renovigxas kiel herbo:
6Elle fleurit le matin, et elle passe, On la coupe le soir, et elle sèche.
6Matene gxi floras kaj gxermas, Vespere gxi dehakigxas kaj sekigxas.
7Nous sommes consumés par ta colère, Et ta fureur nous épouvante.
7Jes, ni pereas de Via kolero, Kaj de Via kolerego ni neniigxas.
8Tu mets devant toi nos iniquités, Et à la lumière de ta face nos fautes cachées.
8Vi metis niajn malbonagojn antaux Vin, Nian kasxitajxon antaux la lumon de Via vizagxo.
9Tous nos jours disparaissent par ton courroux; Nous voyons nos années s'évanouir comme un son.
9CXar cxiuj niaj tagoj pasis sub Via kolero, Malaperis niaj jaroj, kiel sono.
10Les jours de nos années s'élèvent à soixante-dix ans, Et, pour les plus robustes, à quatre-vingts ans; Et l'orgueil qu'ils en tirent n'est que peine et misère, Car il passe vite, et nous nous envolons.
10La dauxro de nia vivo estas sepdek jaroj, Kaj cxe forteco okdek jaroj; Kaj ilia tuta majesto estas penado kaj suferado, CXar gxi forkuras rapide kaj ni forflugas.
11Qui prend garde à la force de ta colère, Et à ton courroux, selon la crainte qui t'est due?
11Kiu scias la forton de Via kolero, Vian timindecon kaj Vian indignon?
12Enseigne-nous à bien compter nos jours, Afin que nous appliquions notre coeur à la sagesse.
12Instruu nin kalkuli niajn tagojn, Por ke ni akiru sagxan koron.
13Reviens, Eternel! Jusques à quand?... Aie pitié de tes serviteurs!
13Returnu Vin, ho Eternulo! Kiel longe? Kaj kompatu Viajn sklavojn.
14Rassasie-nous chaque matin de ta bonté, Et nous serons toute notre vie dans la joie et l'allégresse.
14Satigu nin matene per Via boneco; Kaj ni kantos kaj gxojos en la dauxro de nia tuta vivo.
15Réjouis-nous autant de jours que tu nous as humiliés, Autant d'années que nous avons vu le malheur.
15GXojigu nin tiel longe, kiel Vi nin premis, Tiom da jaroj, kiom ni vidis mizeron.
16Que ton oeuvre se manifeste à tes serviteurs, Et ta gloire sur leurs enfants!
16Al Viaj sklavoj aperu Viaj faroj, Kaj Via beleco al iliaj infanoj.
17Que la grâce de l'Eternel, notre Dieu, soit sur nous! Affermis l'ouvrage de nos mains, Oui, affermis l'ouvrage de nos mains!
17Kaj la favoro de la Eternulo, nia Dio, estu super ni; Kaj la faron de niaj manoj fortikigu al ni, Kaj fortikigu la faron de niaj manoj.