1Da hörten jene drei Männer auf, Hiob zu antworten, weil er in seinen Augen gerecht war.
1آن سه دوست ایوب دیگر جوابی نداشتند که به او بدهند، زیرا خودش می دانست که گناهی ندارد.
2Es entbrannte aber der Zorn Elihus, des Sohnes Barachels, des Busiters, vom Geschlechte Ram; über Hiob entbrannte sein Zorn, weil er sich selbst für gerechter hielt als Gott;
2آنگاه شخصی به نام الیهو، پسر بَرَکئیلِ بوزی، از قبیلۀ رام، که در آنجا حاضر بود قهر شد، زیرا که ایوب خود را بیگناه می دانست و خدا را ملامت می کرد.
3ber seine drei Freunde aber entbrannte sein Zorn, weil sie keine Antwort fanden und Hiob doch verurteilten.
3او همچنین بر آن سه دوست ایوب خشمگین بود، زیرا آن ها جواب درستی نیافتند که ایوب را قانع ساخته متوجه سهو و خطایش کنند.
4Elihu aber hatte mit seiner Rede an Hiob gewartet; denn jene waren älter als er.
4الیهو صبر کرد و به ایوب جوابی نداد، چونکه دیگران از او بزرگتر بودند.
5Als aber Elihu sah, daß im Munde jener drei Männer keine Antwort mehr war, entbrannte sein Zorn.
5ولی وقتی دید که آن ها خاموش ماندند، قهر شد.
6Und Elihu, der Sohn Barachels, der Busiter, hob an und sprach: Jung bin ich an Jahren, ihr aber seid grau; darum habe ich mich gefürchtet, euch meinen Befund zu verkünden.
6پس الیهو، پسر بَرَکئیلِ بوزی، رشتۀ سخن را به دست گرفته گفت: «چون من در سن و سال جوانتر از شما هستم، بنابران، ترسیدم که اظهار عقیده کنم.
7Ich dachte: Die Betagten sollen reden und die Bejahrten ihre Weisheit kundtun.
7به خود گفتم که چون اینها بزرگترند و تجربه و دانش آن ها بیشتر است، باید آموزگار حکمت باشند.
8Aber der Geist ist es im Menschen und der Odem des Allmächtigen, der sie verständig macht.
8لیکن در واقع روحی که در انسان است و نَفَس خدای قادر مطلق به انسان حکمت می بخشد
9Nicht alle Lehrer sind weise, und nicht alle Greise verstehen sich aufs Recht.
9و داشتن حکمت مربوط به سن و سال نیست.
10Darum sage ich: Höret auf mich, so will ich mein Urteil verkünden, ja, auch ich.
10پس حالا به من گوش بدهید تا نظریۀ خود را برای شما بیان کنم.
11Siehe, ich habe eure Reden abgewartet, habe zugehört bis zu eurem Entscheid, bis ihr die rechten Worte gefunden hättet;
11من صبر کردم و بدقت به سخنان و دلایل شما گوش دادم، اما هیچ کدام شما نتوانستید جواب قانع کننده ای به ایوب بدهید و ثابت کنید که او گناهکار است.
12und ich habe auf euch gewartet, bis ihr fertig waret; aber siehe, da ist keiner unter euch, der Hiob widerlegt, der seine Rede beantwortet hätte.
12بدانید که حکمت انسان نمی تواند کسی را ملزم یا تبرئه کند؛ تنها خدا می تواند که گناهکار را بخاطر گناهش مقصر بداند.
13Saget nur ja nicht: «Wir haben die Weisheit gefunden: Gott wird ihn schlagen, nicht ein Mensch.»
13ایوب با شما صحبت می کرد نه با من. اگر مخاطب او من می بودم، طور دیگری به او جواب می دادم.
14Er hat seine Worte nicht an mich gerichtet, so will ich ihm auch nicht antworten wie ihr.
14شما دیگر جرأت ندارید که جوابی بدهید یا حرفی بزنید.
15Sie sind geschlagen, sie geben keine Antwort mehr, die Worte sind ihnen ausgegangen!
15و بخاطری که شما سکوت کرده اید، من نمی توانم خاموش بنشینم و چیزی نگویم.
16Ich habe gewartet; weil sie aber nichts sagen, weil sie dastehen und nicht mehr antworten,
16من می خواهم حرف خود را بزنم و عقیدۀ خود را بیان کنم،
17so will auch ich nun meinen Teil erwidern und mein Urteil abgeben, ja, auch ich;
17زیرا حرفهای زیادی برای گفتن دارم و دیگر نمی توانم صبر کنم.
18denn ich bin voll von Worten, und der Geist, der in mir ist, drängt mich dazu.
18دل من مثل مَشک شراب پُر و نزدیک به کفیدن است.
19Siehe, mein Leib ist wie ein Weinschlauch, der keine Öffnung hat; wie Schläuche voll Most will er bersten.
19تا حرف نزنم آرام نمی گیرم، پس باید لب به سخن بگشایم.
20Darum will ich reden, so wird es mir leichter, ich will meine Lippen auftun und antworten.
20من از کسی طرفداری نمی کنم و از روی چاپلوسی حرف نمی زنم،زیرا اگر تملق و چاپلوسی کنم، خالقم به حیات من خاتمه می دهد.
21Ich will aber keine Person ansehen und keinem Menschen schmeicheln;
21زیرا اگر تملق و چاپلوسی کنم، خالقم به حیات من خاتمه می دهد.
22denn ich kann nicht schmeicheln, leicht möchte mein Schöpfer mich sonst wegraffen!