¹Lobe den HERRN, meine Seele! HERR, mein Gott, du bist sehr groß; mit Pracht und Majestät bist du angetan,

¹ای جان من، خداوند را ستایش کن. ای خداوند، خدای من، تو بسیار عظیم و به عزت و جلال ملبس هستی.

²du, der in Licht sich hüllt wie in ein Gewand, der den Himmel ausspannt wie ein Zelt,

²خویشتن را به نور پوشانیده و آسمان را مثل خیمه برافراشته ای.

³der sich seinen Söller zimmert aus Wasser, Wolken zu seinem Wagen macht und auf den Fittichen des Windes einherfährt,

³خانۀ او بر فراز ابر ها بنا شده و ابر ها را عرادۀ خود ساخته و بر بالهای باد سوار می شود.

⁴der Winde zu seinen Boten macht, Feuerflammen zu seinen Dienern.

⁴بادها را پیام رسان خود و شعله های آتش را خادمان خود می گرداند.

⁵Er hat die Erde auf ihre Grundfesten gestützt, daß sie nimmermehr wanken wird.

⁵زمین را بر بنیاد آن استوار کرده که تا به ابد جنبش نخورد.

⁶Mit der Flut decktest du sie wie mit einem Kleid; die Wasser standen über den Bergen;

⁶اوقیانوسها زمین را همچون جامه ای پوشاند و آب، کوهها را در بر گرفت.

⁷aber vor deinem Schelten flohen sie, von deiner Donnerstimme wurden sie verscheucht.

⁷از عتاب تو آبها به جریان آمدند و با صدای رعد تو به همه جا پراگنده شدند.

⁸Berge stiegen empor, Täler senkten sich zu dem Ort, welchen du ihnen gesetzt hast.

⁸فراز کوهها را پوشاندند، در دره ها سرازیر گردیدند و به مکانی که مهیا ساختی جاری شدند.

⁹Du hast den Wassern eine Grenze gesetzt, die sie nicht überschreiten sollen; sie dürfen die Erde nicht wiederum bedecken.

⁹برای آن ها حدودی را معین کردی تا از آن نگذرند و بار دیگر زمین را آب نپوشاند.

¹⁰Du lässest Quellen entspringen in den Tälern; sie fließen zwischen den Bergen hin;

¹⁰چشمه ها را در وادی ها جاری ساخت تا در میان کوهها روان شوند،

¹¹sie tränken alle Tiere des Feldes; die Wildesel löschen ihren Durst.

¹¹تمام حیوانات صحرا را سیراب می سازند و گوره خرها تشنگی خود را رفع می کنند.

¹²ber ihnen wohnen die Vögel des Himmels; die lassen aus dem Dickicht ihre Stimme erschallen.

¹²پرندگان بر شاخه های درختان نزدیک آب آشیانه می سازند و نغمه سرایی می کنند.

¹³Du tränkst die Berge von deinem Söller herab; von der Frucht deiner Werke wird die Erde satt.

¹³با بارانی که از آسمان می فرستد، کوهها را سیراب می کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می گردد.

¹⁴Du lässest Gras wachsen für das Vieh und Pflanzen, die der Mensch bearbeiten soll, um Nahrung aus der Erde zu ziehen;

¹⁴برای مواشی علف و برای انسانها نباتات را می رویاند تا غذای خود را از آن ها به دست آورند.

¹⁵und damit der Wein des Menschen Herz erfreue und seine Gestalt schön werde vom Öl und das Brot das Herz des Menschen stärke.

¹⁵همچنان ثمرۀ تاک که دل انسان را شادمان می کند و روغن که چهرۀ او را شاداب می سازد و وجود انسان را به نان قوی می گرداند.

¹⁶Die Bäume des HERRN trinken sich satt, die Zedern Libanons, die er gepflanzt hat,

¹⁶درختان خداوند شاداب می گردند، یعنی سروهای آزاد لبنان که او غرس کرده است.

¹⁷woselbst die Vögel nisten und der Storch, der die Zypressen bewohnt.

¹⁷پرندگان در آن ها آشیانه می سازند و اما درخت صنوبر لانۀ لگ لگ ها می باشد.

¹⁸Die hohen Berge sind für die Steinböcke, die Felsenklüfte sind der Klippdachsen Zuflucht.

¹⁸کوههای بلند پناهگاه بزهای کوهی و صخره ها لانۀ موشهای صحرائی هستند.

¹⁹Er hat den Mond für bestimmte Zeiten gemacht; die Sonne weiß ihren Untergang.

¹⁹ماه را برای تعیین وقت ها ساخت و آفتاب زمان غروب خود را می داند.

²⁰Schaffst du Finsternis, und wird es Nacht, so regen sich alle Tiere des Waldes.

²⁰شب را بوجود می آوری، تا در تاریکی آن، حیوانات وحشی جنگل بخرامند.

²¹Die jungen Löwen brüllen nach Raub und verlangen ihre Nahrung von Gott.

²¹شیر بچگان برای شکار خود غُرش می کنند و خوراک خویش را از خدا می خواهند.

²²Geht die Sonne auf, so ziehen sie sich zurück und legen sich in ihre Höhlen;

²²در وقت طلوع آفتاب دوباره به بیشۀ خود می آیند و استراحت می کنند.

²³der Mensch aber geht aus an sein Tagewerk, an seine Arbeit bis zum Abend.

²³آنگاه انسان برای کسب و کار خود بیرون می رود و تا شامگاه به وظیفۀ خود مشغول می باشد.

²⁴HERR, wie sind deiner Werke so viel! Du hast sie alle weislich geordnet, und die Erde ist voll deiner Geschöpfe.

²⁴ای خداوند اعمال تو چه بسیار است. همۀ آن ها را از روی حکمت انجام داده ای. زمین از مخلوقات تو پُر است.

²⁵Da ist das Meer, so groß und weit ausgedehnt; darin wimmelt es ohne Zahl, kleine Tiere samt großen;

²⁵در آن بحر وسیع و بزرگی که آفریده ای، جانورانِ بی شمار و حیوانات بزرگ و کوچک زندگی می کنند.

²⁶da fahren die Schiffe; der Leviatan, den du gemacht hast, um darin zu spielen.

²⁶کشتی ها بر سطح آن روانند و لِویاتان، یعنی جانور بحری را که آفریده ای، در آن بازی می کند.

²⁷Sie alle warten auf dich, daß du ihnen ihre Speise gebest zu seiner Zeit;

²⁷تمام مخلوقات تو منتظر اند تا تو روزی آن ها را بدهی.

²⁸wenn du ihnen gibst, so sammeln sie; wenn du deine Hand auftust, so werden sie mit Gut gesättigt;

²⁸آنچه را که به آن ها می دهی، آن ها جمع می کنند. دست خود را باز می کنی، پس از چیزهای نیکو سیر می شوند.

²⁹verbirgst du dein Antlitz, so erschrecken sie; nimmst du ihren Odem weg, so vergehen sie und werden wieder zu Staub;

²⁹وقتی از آن ها رو بر می گردانی، به وحشت می افتند و هنگامیکه جان شان را می گیری، می میرند و به خاک بر می گردند.

³⁰sendest du deinen Odem aus, so werden sie erschaffen, und du erneuerst die Gestalt der Erde.

³⁰چون روح خود را می فرستی، مخلوقات آفریده می شوند و روی زمین تازه می گردد.

³¹Die Herrlichkeit des HERRN währe ewig! Möge der HERR Freude erleben an seinen Werken!

³¹جلال خداوند تا به ابد است. خداوند از اعمال خلقت خود خوشنود باشد.

³²Blickt er die Erde an, so zittert sie; rührt er die Berge an, so rauchen sie.

³²وقتی بر زمین نگاه می کند، زمین بلرزه می آید و چون کوهها را لمس می کند، آتشفشان می شوند.

³³Ich will dem HERRN singen mein Leben lang, meinen Gott lobpreisen, solange ich noch bin.

³³تا زنده ام خداوند را با سرود پرستش خواهم کرد و تا زمانی که وجود دارم خدای خود را ستایش خواهم نمود.

³⁴Möge mein Gedicht ihm wohlgefallen! Ich freue mich am HERRN.

³⁴باشد که تفکر دلم مورد پسند او واقع گردد و من در خداوند شادمانی خواهم کرد.گناهکاران از روی زمین محو گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من خداوند را ستایش کن! هَلّلِویاه، سپاس به خداوند.

³⁵Möchten die Sünder von der Erde vertilgt werden und die Gottlosen nicht mehr sein! Lobe den HERRN, meine Seele! Hallelujah!

³⁵گناهکاران از روی زمین محو گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من خداوند را ستایش کن! هَلّلِویاه، سپاس به خداوند.