¹Ein Gebet Moses, des Mannes Gottes. Herr, du bist unsre Zuflucht von Geschlecht zu Geschlecht!

¹ای خداوند، پناهگاه ما در جمیع نسل ها تو بوده ای.

²Ehe denn die Berge wurden und die Erde und die Welt geschaffen worden, bist du Gott von Ewigkeit zu Ewigkeit!

²پیش از آنکه کوهها به وجود آید و زمین و جهان را بیافرینی، از ازل تا به ابد تو خدا هستی.

³Du wandelst den Sterblichen in Staub und sprichst: Kehret zurück, ihr Menschenkinder!

³انسان را به خاک بر می گردانی، و می گویی ای بنی آدم رجوع نمائید.

⁴Denn tausend Jahre sind vor dir wie der gestrige Tag, der vergangen ist, und wie eine Nachtwache;

⁴هزار سال در نظر تو مثل دیروز که گذشته باشد و مانند قسمتی از شب است.

⁵du lässest sie dahinfahren wie einen Strom, sie sind wie ein Schlaf am Morgen, wie das Gras, das aufsprießt,

⁵تو به زندگی انسان دفعتاً خاتمه می دهی و عمر او مثل یک خواب کوتاه و مانند یک گیاهی زودگذر است.

⁶das am Morgen blüht und grünt, am Abend welkt und verdorrt.

⁶صبحگاهان می شگفد و می روید، شامگاهان بریده و پژمرده می شود.

⁷Denn wir werden aufgerieben durch deinen Zorn und schnell dahingerafft durch deinen Grimm.

⁷غضب تو ما را نابود می سازد و خشم تو به وحشت می اندازد.

⁸Du hast unsre Missetaten vor dich hingestellt, unsre verborgenen Sünden in das Licht deines Angesichts.

⁸چونکه گناهان ما را در نظر خود گذاشته ای و خطایای مخفی ما را در نور روی خویش.

⁹Denn alle unsre Tage sind dahingeschwunden durch deinen Zorn, wir haben unsre Jahre zugebracht wie ein Geschwätz.

⁹زیرا که تمام روزهای ما در خشم تو سپری شد و سالهای خود را مثل خیالی بسر برده ایم.

¹⁰Unser Leben währt siebzig Jahre, und wenn es hoch kommt, so sind's achtzig Jahre, und worauf man stolz ist, das war Mühsal und Nichtigkeit; denn es fährt schnell dahin, als flögen wir davon.

¹⁰میعاد عمر ما هفتاد سال است و اگر تندرست و قوی باشیم ممکن است هشتاد سال زندگی کنیم، اما همه دوران زندگی ما آمیخته با رنج و زحمت است و بزودی به آخر می رسد و فنا می شویم.

¹¹Wer erkennt aber die Stärke deines Zorns, deinen Grimm so, wie er zu fürchten ist?

¹¹کیست که شدت خشم تو را بداند؟ و کیست که غضب تو را بفهمد تا بترسد، چنانکه از تو می باید ترسید؟

¹²Lehre uns unsre Tage richtig zählen, daß wir ein weises Herz erlangen!

¹²به ما بیاموز که روزهای عمر خود را بشماریم تا دلِ ما فهیم و دانا گردد.

¹³Kehre wieder, o HERR, (wie lange verziehst du?) und habe Mitleid mit deinen Knechten!

¹³بیا ای خداوند! تا به کی؟ و بر بندگانت شفقت فرما.

¹⁴Sättige uns frühe mit deiner Gnade, so wollen wir jubeln und fröhlich sein unser Leben lang.

¹⁴صبحگاهان ما را از رحمت خود سیر کن تا در تمام روزهای زندگی خود شادمانی و خوشی نمائیم.

¹⁵Erfreue uns so viele Tage, wie du uns beugtest, so viele Jahre, als wir Unglück sahen.

¹⁵به اندازۀ روزهائی که سختی کشیدیم و سالهائی که بدبختی را دیدیم، به ما خوشی عطا فرما.

¹⁶Zeige deinen Knechten dein Werk und deine Herrlichkeit ihren Kindern!

¹⁶بگذار بندگانت کارهای تو را ببینند و فرزندان شان عظمت تو را.لطف و نیکویی خداوند، خدای ما بر ما باد و عمل دستهای ما را بر ما استوار ساز! عمل دستهای ما را استوار گردان!

¹⁷Und die Freundlichkeit des Herrn, unsres Gottes, sei über uns, und das Werk unsrer Hände ordne du für uns, ja, das Werk unsrer Hände ordne du!

¹⁷لطف و نیکویی خداوند، خدای ما بر ما باد و عمل دستهای ما را بر ما استوار ساز! عمل دستهای ما را استوار گردان!