¹למנצח על הגתית לאסף הרנינו לאלהים עוזנו הריעו לאלהי יעקב׃

¹فریاد خوشی را سر دهید برای خدایی که قوّت ماست و آواز شادمانی را برای خدای یعقوب!

²שאו זמרה ותנו תף כנור נעים עם נבל׃

²سرود بسرائید و دایره را به صدا آورید و آهنگی دلنواز با چنگ و رباب بنوازید.

³תקעו בחדש שופר בכסה ליום חגנו׃

³با نوای شیپور، ماه نو، شب چهارده و عیدها را تجلیل کنید،

⁴כי חק לישראל הוא משפט לאלהי יעקב׃

⁴زیرا که این فریضه ای است در اسرائیل و فرمانی است از جانب خدای یعقوب.

⁵עדות ביהוסף שמו בצאתו על ארץ מצרים שפת לא ידעתי אשמע׃

⁵این را شهادتی تعیین فرمود بر یوسف، هنگامیکه بر ضد مصر بیرون رفت. در آنجا آوازی را به زبانی ناآشنا شنیدم که می گفت:

⁶הסירותי מסבל שכמו כפיו מדוד תעברנה׃

⁶«من بار سنگین را از دوش او برداشتم و دستهای او را از کارهای شاقه آزاد کردم.

⁷בצרה קראת ואחלצך אענך בסתר רעם אבחנך על מי מריבה סלה׃

⁷در هنگام سختی استدعا نمودی و تو را رهانیدم. از میان رعد و برق تو را اجابت کرده و در کنار آب مریبه آزمایش نمودم.»

⁸שמע עמי ואעידה בך ישראל אם תשמע לי׃

⁸«ای قوم برگزیدۀ من بشنو، به تو هوشدار می دهم. ای اسرائیل، کاش به من گوش دهی!

⁹לא יהיה בך אל זר ולא תשתחוה לאל נכר׃

⁹در میان تو خدای غیر نباشد و نزد خدای بیگانه سجده منما.

¹⁰אנכי יהוה אלהיך המעלך מארץ מצרים הרחב פיך ואמלאהו׃

¹⁰من خداوند، خدای تو هستم که تو را از زمین مصر برآوردم. دهان خود را باز کن و آن را پُر خواهم ساخت.

¹¹ולא שמע עמי לקולי וישראל לא אבה לי׃

¹¹اما قوم برگزیدۀ من سخن مرا نشنیدند و اسرائیل از من اطاعت نکرد.

¹²ואשלחהו בשרירות לבם ילכו במועצותיהם׃

¹²بنابران آن ها را به سختیِ دل شان ترک کردم تا خواهشهای نفس خود را دنبال کنند.

¹³לו עמי שמע לי ישראל בדרכי יהלכו׃

¹³ای کاش قوم برگزیده ام به من گوش می دادند و اسرائیل در طریق های من روان می بود.

¹⁴כמעט אויביהם אכניע ועל צריהם אשיב ידי׃

¹⁴آنگاه دشمنان شان را بزودی شکست می دادم و دست خود را بر ضد مخالفان آن ها بر می گردانیدم.

¹⁵משנאי יהוה יכחשו לו ויהי עתם לעולם׃

¹⁵آنانی که از خداوند نفرت دارند با ترس در برابر او تعظیم می کردند و گرفتار مجازات ابدی می شدند.اما قوم برگزیدۀ خود را با بهترین گندم غذا می دادم و تو را با عسل صحرائی سیر می ساختم.»

¹⁶ויאכילהו מחלב חטה ומצור דבש אשביעך׃

¹⁶اما قوم برگزیدۀ خود را با بهترین گندم غذا می دادم و تو را با عسل صحرائی سیر می ساختم.»