¹הלא צבא לאנוש על ארץ וכימי שכיר ימיו׃

¹ انسان در روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می‌کشد، دوران حیاتش همراه با سختی و مشکلات است.

²כעבד ישאף צל וכשכיר יקוה פעלו׃

² مثل غلامی که در آرزوی یافتن سایه‌ای است و مانند مزدوری که منتظر مزد خود می‌باشد.

³כן הנחלתי לי ירחי שוא ולילות עמל מנו לי׃

³ ماههای عمر من در بیهودگی می‌گذرند. شبهای طولانی و خسته کننده‌ای، نصیب من شده است.

⁴אם שכבתי ואמרתי מתי אקום ומדד ערב ושבעתי נדדים עדי נשף׃

⁴ وقتی دراز می‌کشم تا بخوابم می‌گویم که چه وقت صبح می‌شود. شب طولانی است و من تا صبح از این پهلو به آن پهلو می‌غلطم.

⁵לבש בשרי רמה וגיש עפר עורי רגע וימאס׃

⁵ تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم تَرَک خورده و چِرک گرفته است.

⁶ימי קלו מני ארג ויכלו באפס תקוה׃

⁶ روزهایم تندتر از ماکوی بافندگان می‌گذرند و در ناامیدی به پایان می‌رسند.

⁷זכר כי רוח חיי לא תשוב עיני לראות טוב׃

⁷ فراموش نکنید که عمر من لحظه‌ای بیش نیست و چشم من، روز خوبی را نخواهد دید

⁸לא תשורני עין ראי עיניך בי ואינני׃

⁸ و چشمانی که امروز به من می‌نگرند، دیگر به رویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، امّا اثری از من نخواهید یافت.

⁹כלה ענן וילך כן יורד שאול לא יעלה׃

⁹ مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، کسانی هم که می‌میرند دیگر بر نمی‌خیزند.

¹⁰לא ישוב עוד לביתו ולא יכירנו עוד מקמו׃

¹⁰ به خانه‌های خود باز نمی‌گردند و آشنایانشان برای همیشه آنها را از یاد می‌برند.

¹¹גם אני לא אחשך פי אדברה בצר רוחי אשיחה במר נפשי׃

¹¹ از همین سبب است که نمی‌توانم خاموش بمانم و می‌خواهم درد و رنج خود را بیان کنم.

¹²הים אני אם תנין כי תשים עלי משמר׃

¹² مگر من هیولای دریایی هستم که مرا تحت نظر قرار داد‌ه‌ای؟

¹³כי אמרתי תנחמני ערשי ישא בשיחי משכבי׃

¹³ من دراز می‌کشم تا دَمی استراحت کنم و مصیبتهای خود را از یاد ببرم،

¹⁴וחתתני בחלמות ומחזינות תבעתני׃

¹⁴ آنگاه تو مرا با خوابها می‌ترسانی و با کابوس‌ها به وحشت می‌اندازی.

¹⁵ותבחר מחנק נפשי מות מעצמותי׃

¹⁵ بنابراین من چارهٔ دیگری ندارم، جز اینکه خفه شوم و بمیرم و به این زندگی پر از رنج خود خاتمه بدهم.

¹⁶מאסתי לא לעלם אחיה חדל ממני כי הבל ימי׃

¹⁶ از زندگی بیزارم و دیگر نمی‌خواهم زندگی کنم، پس مرا به حال خود بگذار، زیرا از من نفسی بیش نمانده است.

¹⁷מה אנוש כי תגדלנו וכי תשית אליו לבך׃

¹⁷ انسان چه اهمیّتی دارد که به او این‌قدر توجّه نشان می‌دهی؟

¹⁸ותפקדנו לבקרים לרגעים תבחננו׃

¹⁸ هر روز از او بازجویی می‌‌کنی و هر لحظه او را می‌آزمایی.

¹⁹כמה לא תשעה ממני לא תרפני עד בלעי רקי׃

¹⁹ آیا نمی‌خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهان خود را فرو برم؟

²⁰חטאתי מה אפעל לך נצר האדם למה שמתני למפגע לך ואהיה עלי למשא׃

²⁰ اگر من گناهی بکنم، چه ضرری به تو می‌رسد، ای ناظر کارهای بشر؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من باری بر دوش تو شده‌ام؟ چرا گناهان مرا نمی‌بخشی و از خطاهای من چشم نمی‌پوشی؟ زیرا بزودی به زیر خاک می‌روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.

²¹ומה לא תשא פשעי ותעביר את עוני כי עתה לעפר אשכב ושחרתני ואינני׃

²¹ چرا گناهان مرا نمی‌بخشی و از خطاهای من چشم نمی‌پوشی؟ زیرا بزودی به زیر خاک می‌روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.