¹Og Job hélt áfram að flytja ræðu sína og mælti:

¹En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

²Ó að mér liði eins og forðum daga, eins og þá er Guð varðveitti mig,

²Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

³þá er lampi hans skein yfir höfði mér, og ég gekk við ljós hans í myrkrinu,

³Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

⁴eins og þá er ég var á sumri ævi minnar, þá er vinátta Guðs var yfir tjaldi mínu,

⁴Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

⁵þá er hinn Almáttki var enn með mér og börn mín hringinn í kringum mig,

⁵Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

⁶þá er ég óð í rjóma, og olífuolían rann í lækjum úr klettinum hjá mér,

⁶Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

⁷þá er ég gekk út í borgarhliðið, upp í borgina, bjó mér sæti á torginu.

⁷Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

⁸Þegar sveinarnir sáu mig, földu þeir sig, og öldungarnir risu úr sæti og stóðu.

⁸De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

⁹Höfðingjarnir hættu að tala og lögðu hönd á munn sér.

⁹De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

¹⁰Rödd tignarmannanna þagnaði, og tunga þeirra loddi við góminn.

¹⁰De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

¹¹Því að ef eyra heyrði, taldi það mig sælan, og ef auga sá, bar það mér vitni.

¹¹Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

¹²Því að ég bjargaði bágstöddum, sem hrópuðu á hjálp, og munaðarleysingjum, sem enga aðstoð áttu.

¹²Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

¹³Blessunarósk aumingjans kom yfir mig, og hjarta ekkjunnar fyllti ég fögnuði.

¹³De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

¹⁴Ég íklæddist réttlætinu, og það íklæddist mér, ráðvendni mín var mér sem skikkja og vefjarhöttur.

¹⁴Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

¹⁵Ég var auga hins blinda og fótur hins halta.

¹⁵Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

¹⁶Ég var faðir hinna snauðu, og málefni þess, sem ég eigi þekkti, rannsakaði ég.

¹⁶Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

¹⁷Ég braut jaxlana í hinum rangláta og reif bráðina úr tönnum hans.

¹⁷En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

¹⁸Þá hugsaði ég: ,,Í hreiðri mínu mun ég gefa upp andann og lifa langa ævi, eins og Fönix-fuglinn.

¹⁸En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

¹⁹Rót mín er opin fyrir vatninu, og döggin hefir náttstað á greinum mínum.

¹⁹Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

²⁰Heiður minn er æ nýr hjá mér, og bogi minn yngist upp í hendi minni.``

²⁰Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

²¹Þeir hlustuðu á mig og biðu og hlýddu þegjandi á tillögu mína.

²¹Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

²²Þá er ég hafði talað, tóku þeir eigi aftur til máls, og ræða mín draup niður á þá.

²²Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

²³Þeir biðu mín eins og regns, og opnuðu munn sinn, eins og von væri á vorskúr.

²³Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

²⁴Ég brosti til þeirra, þegar þeim féllst hugur, og ljós auglitis míns gjörðu þeir aldrei dapurt.Fús lagði ég leið til þeirra og sat þar efstur, sat þar sem konungur umkringdur af hersveit sinni, eins og huggari harmþrunginna.

²⁴Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

²⁵Fús lagði ég leið til þeirra og sat þar efstur, sat þar sem konungur umkringdur af hersveit sinni, eins og huggari harmþrunginna.

²⁵Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.