¹En nú hlæja þeir að mér, sem yngri eru en ég, mundi ég þó ekki hafa virt feður þeirra þess að setja þá hjá fjárhundum mínum.

¹Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

²Hvað hefði og kraftur handa þeirra stoðað mig, þar sem þeir aldrei verða fullþroska?

²Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

³Þeir eru örmagna af skorti og hungri, naga þurrt landið, sem í gær var auðn og eyðimörk.

³Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

⁴Þeir reyta hrímblöðku hjá runnunum, og gýfilrætur er fæða þeirra.

⁴Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

⁵Þeir eru flæmdir úr félagi manna, menn æpa að þeim eins og að þjóf,

⁵Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

⁶svo að þeir verða að hafast við í hræðilegum gjám, í jarðholum og berghellum.

⁶Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

⁷Milli runnanna rymja þeir, og undir netlunum safnast þeir saman,

⁷Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

⁸guðlaust og ærulaust kyn, útreknir úr landinu.

⁸Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

⁹Og nú er ég orðinn þeim að háðkvæði og orðinn umtalsefni þeirra.

⁹Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

¹⁰Þeir hafa andstyggð á mér, koma ekki nærri mér og hlífast jafnvel ekki við að hrækja framan í mig.

¹⁰Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

¹¹Þar sem Guð hefir leyst streng sinn og beygt mig, þá sleppa þeir og beislinu fram af sér gagnvart mér.

¹¹Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

¹²Mér til hægri handar vex hyski þeirra upp, fótum mínum hrinda þeir frá sér og leggja glötunarbrautir sínar gegn mér.

¹²Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

¹³Þeir hafa rifið upp stig minn, að falli mínu styðja þeir, sem engan hjálparmann eiga.

¹³Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

¹⁴Þeir koma sem inn um vítt múrskarð, velta sér áfram innan um rústir.

¹⁴Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

¹⁵Skelfingar hafa snúist móti mér, tign mín er ofsótt eins og af stormi, og gæfa mín er horfin eins og ský.

¹⁵Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

¹⁶Og nú rennur sála mín sundur í tárum, eymdardagar halda mér föstum.

¹⁶Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

¹⁷Nóttin nístir bein mín, svo að þau losna frá mér, og hinar nagandi kvalir mínar hvílast ekki.

¹⁷Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

¹⁸Fyrir mikilleik máttar hans er klæðnaður minn aflagaður, hann lykur fast um mig, eins og hálsmál kyrtils míns.

¹⁸Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

¹⁹Guð hefir kastað mér ofan í saurinn, svo að ég er orðinn eins og mold og aska.

¹⁹Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

²⁰Ég hrópa til þín, en þú svarar ekki, ég stend þarna, en þú starir á mig.

²⁰Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

²¹Þú ert orðinn grimmur við mig, með krafti handar þinnar ofsækir þú mig.

²¹Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

²²Þú lyftir mér upp á vindinn, lætur mig þeytast áfram, og þú lætur mig farast í stormgný.

²²Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

²³Því að ég veit, að þú vilt leiða mig til Heljar, í samkomustað allra þeirra er lifa.

²³Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

²⁴En _ rétta menn ekki út höndina, þegar allt hrynur? eða hrópa menn ekki á hjálp, þegar þeir eru að farast?

²⁴Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

²⁵Eða grét ég ekki yfir þeim, sem átti illa daga, og hryggðist ekki sál mín vegna fátæklingsins?

²⁵Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

²⁶Já, ég bjóst við góðu, en þá kom illt, vænti ljóss, en þá kom myrkur.

²⁶Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

²⁷Það sýður í innýflum mínum án afláts, eymdardagar eru yfir mig komnir.

²⁷Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

²⁸Svartur geng ég um, þó ekki af sólarhita, ég stend upp, í söfnuðinum hrópa ég á hjálp.

²⁸Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

²⁹Ég er orðinn bróðir sjakalanna og félagi strútsfuglanna.

²⁹Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

³⁰Hörund mitt er orðið svart og flagnar af mér, og bein mín eru brunnin af hita.Og fyrir því varð gígja mín að gráti og hjarðpípa mín að harmakveini.

³⁰Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

³¹Og fyrir því varð gígja mín að gráti og hjarðpípa mín að harmakveini.

³¹Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.