1Þá svaraði Elífas frá Teman og mælti:
1Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
2Munt þú taka því illa, þótt maður dirfist að yrða á þig? Og þó, hver fær orða bundist?
2Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
3Sjá, þú hefir áminnt marga, og magnþrota hendur hefir þú styrkt.
3Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
4Þann sem hrasaði, reistu orð þín á fætur, og hnígandi hnén gjörðir þú stöðug.
4Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;
5En nú, þegar það kemur yfir þig, gefst þú upp, þegar það nær þér sjálfum, missir þú móðinn.
5Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
6Er ekki guðhræðsla þín athvarf þitt og þitt grandvara líferni von þín?
6Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
7Hugsaðu þig um: Hver er sá, er farist hafi saklaus, og hvar hefir hinum réttvísu verið tortímt?
7Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
8Að því, er ég hefi séð: Þeir sem plægðu rangindi og sáðu óhamingju, þeir einir hafa uppskorið það.
8Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
9Fyrir andgusti Guðs fórust þeir, fyrir reiðiblæstri hans urðu þeir að engu.
9Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
10Öskur ljónsins og rödd óargadýrsins, _ tennur ljónshvolpanna eru brotnar sundur.
10De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
11Ljónið ferst, af því að það vantar bráð, og hvolpar ljónynjunnar tvístrast.
11De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
12En til mín laumaðist orð, og eyra mitt nam óminn af því _
12Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
13í heilabrotunum, sem nætursýnirnar valda, þá er þungur svefnhöfgi er fallinn yfir mennina.
13Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
14Ótti kom yfir mig og hræðsla, svo að öll bein mín nötruðu.
14Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
15Og vindgustur straukst fram hjá andliti mínu, hárin risu á líkama mínum.
15Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
16Þarna stóð það _ útlitið þekkti ég ekki _, einhver mynd fyrir augum mínum, ég heyrði ymjandi rödd:
16Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
17,,Er maðurinn réttlátur fyrir Guði, nokkur mannkind hrein fyrir skapara sínum?
17Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
18Sjá, þjónum sínum treystir hann ekki, og hjá englum sínum finnur hann galla,
18Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
19hvað þá hjá þeim, sem búa í leirhúsum, þeim sem eiga rót sína að rekja til moldarinnar, sem marðir eru sundur sem mölur væri.
19Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
20Milli morguns og kvelds eru þeir molaðir sundur, án þess að menn gefi því gaum, tortímast þeir gjörsamlega.Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni.``
20Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
21Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni.``
21Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.