¹Maðurinn, af konu fæddur, lifir stutta stund og mettast órósemi.

¹L’uomo, nato di donna, vive pochi giorni, e sazio d’affanni.

²Hann rennur upp og fölnar eins og blóm, flýr burt eins og skuggi og hefir ekkert viðnám.

²Spunta come un fiore, poi è reciso; fugge come un’ombra, e non dura.

³Og yfir slíkum heldur þú opnum augum þínum og dregur mig fyrir dóm hjá þér!

³E sopra un essere così, tu tieni gli occhi aperti! e mi fai comparir teco in giudizio!

⁴Hvernig ætti hreinn að koma af óhreinum? Ekki einn!

⁴Chi può trarre una cosa pura da una impura? Nessuno.

⁵Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist,

⁵Giacché i suoi giorni son fissati, e il numero de’ suoi mesi dipende da te, e tu gli hai posto un termine ch’egli non può varcare,

⁶þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður.

⁶storna da lui lo sguardo, sì ch’egli abbia un po’ di requie, e possa godere come un operaio la fine della sua giornata.

⁷Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp.

⁷Per l’albero, almeno c’è speranza; se è tagliato, rigermoglia e continua a metter rampolli.

⁸Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni,

⁸Quando la sua radice è invecchiata sotto terra, e il suo tronco muore nel suolo,

⁹þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu.

⁹a sentir l’acqua, rinverdisce e mette rami come una pianta nuova.

¹⁰En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá?

¹⁰Ma l’uomo muore e perde ogni forza; il mortale spira e… dov’è egli?

¹¹Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp,

¹¹Le acque del lago se ne vanno, il fiume vien meno e si prosciuga;

¹²þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum.

¹²così l’uomo giace, e non risorge più; finché non vi sian più cieli, ei non si risveglierà né sarà più destato dal suo sonno.

¹³Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín!

¹³Oh, volessi tu nascondermi nel soggiorno de’ morti, tenermi occulto finché l’ira tua sia passata, fissarmi un termine, e poi ricordarti di me!…

¹⁴Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi.

¹⁴Se l’uomo, dopo morto, potesse ritornare in vita, aspetterei tutti i giorni della mia fazione, finché giungesse l’ora del mio cambio;

¹⁵Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna.

¹⁵tu mi chiameresti e io risponderei, tu brameresti rivedere l’opera delle tue mani.

¹⁶Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni.

¹⁶Ma ora tu conti i miei passi, tu osservi i miei peccati;

¹⁷Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit.

¹⁷le mie trasgressioni sono sigillate in un sacco, e alle mie iniquità, altre ne aggiungi.

¹⁸En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum,

¹⁸La montagna frana e scompare, la rupe e divelta dal suo luogo,

¹⁹eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu.

¹⁹le acque rodono la pietra, le loro inondazioni trascinan via la terra: così tu distruggi la speranza dell’uomo.

²⁰Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott.

²⁰Tu lo sopraffai una volta per sempre, ed egli se ne va; gli muti il sembiante, e lo mandi via.

²¹Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var.Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.

²¹Se i suoi figliuoli salgono in onore, egli lo ignora; se vengono in dispregio, ei non lo vede;

²²Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.

²²questo solo sente: che il suo corpo soffre, che l’anima sua è in lutto".