¹Þá svaraði Elífas frá Teman og sagði:

¹Allora Elifaz di Teman rispose e disse:

²Skyldi vitur maður svara með vindkenndri visku og fylla brjóst sitt austanstormi _

²"Il savio risponde egli con vana scienza? si gonfia egli il petto di vento?

³sanna mál sitt með orðum, sem ekkert gagna, og ræðum, sem engu fá áorkað?

³Si difende egli con ciarle inutili e con parole che non giovan nulla?

⁴Auk þess rífur þú niður guðsóttann og veikir lotninguna, sem Guði ber.

⁴Tu, poi, distruggi il timor di Dio, menomi il rispetto religioso che gli è dovuto.

⁵Því að misgjörð þín leggur þér orð í munn og þú velur þér lævísra tungu.

⁵La tua iniquità ti detta le parole, e adoperi il linguaggio degli astuti.

⁶Þinn eigin munnur sakfellir þig, ekki ég, og varir þínar vitna í gegn þér.

⁶Non io, la tua bocca stessa ti condanna; le tue labbra stesse depongono contro a te.

⁷Fæddist þú fyrstur manna og ert þú í heiminn borinn fyrr en hæðirnar?

⁷Sei tu il primo uomo che nacque? Fosti tu formato prima de’ monti?

⁸Hefir þú hlustað í ráði Guðs og hrifsað til þín spekina?

⁸Hai tu sentito quel che s’è detto nel Consiglio di Dio? Hai tu fatto incetta della sapienza per te solo?

⁹Hvað veist þú, er vér eigi vissum, hvað skilur þú, er oss væri ókunnugt?

⁹Che sai tu che noi non sappiamo? Che conoscenza hai tu che non sia pur nostra?

¹⁰Til eru og öldungar, gráhærðir menn, vor á meðal, auðgari að ævidögum en faðir þinn.

¹⁰Ci son fra noi degli uomini canuti ed anche de’ vecchi più attempati di tuo padre.

¹¹Er huggun Guðs þér lítils virði og mildileg orðin sem þú heyrir?

¹¹Fai tu sì poco caso delle consolazioni di Dio e delle dolci parole che t’abbiam rivolte?

¹²Hvers vegna hrífur gremjan þig og hví ranghvolfast augu þín,

¹²Dove ti trascina il cuore, e che voglion dire codeste torve occhiate?

¹³er þú snýr reiði þinni gegn Guði og lætur þér slík orð um munn fara?

¹³Come! tu volgi la tua collera contro Dio, e ti lasci uscir di bocca tali parole?

¹⁴Hvað er maðurinn, að hann geti verið hreinn, og sá verið réttlátur, sem af konu er fæddur?

¹⁴Che è mai l’uomo per esser puro, il nato di donna per esser giusto?

¹⁵Sjá, sínum heilögu treystir Hann ekki, og himinninn er ekki hreinn í augum hans,

¹⁵Ecco, Iddio non si fida nemmeno de’ suoi santi, i cieli non son puri agli occhi suoi;

¹⁶hvað þá hinn andstyggilegi og spillti, maðurinn, sem drekkur ranglætið eins og vatn.

¹⁶quanto meno quest’essere abominevole e corrotto, l’uomo, che tracanna l’iniquità come l’acqua!

¹⁷Ég vil fræða þig, heyr þú mig, og það sem ég hefi séð, frá því vil ég segja,

¹⁷Io voglio ammaestrarti; porgimi ascolto, e ti racconterò quello che ho visto,

¹⁸því er vitringarnir kunngjörðu _ og duldu ekki _ svo sem arfsögn frá feðrum sínum,

¹⁸quello che i Savi hanno riferito senza nulla celare di quel che sapean dai padri,

¹⁹en þeim einum var landið gefið, og enginn útlendingur hafði enn farið um meðal þeirra.

¹⁹ai quali soli è stato dato il paese; e in mezzo ai quali non è passato lo straniero.

²⁰Alla ævi sína kvelst hinn óguðlegi og öll þau ár, sem geymd eru ofbeldismanninum.

²⁰L’empio è tormentato tutti i suoi giorni, e pochi son gli anni riservati al prepotente.

²¹Skelfingarhljóð óma í eyrum honum, á friðartímum ræðst eyðandinn á hann.

²¹Sempre ha negli orecchi rumori spaventosi, e in piena pace gli piomba addosso il distruttore.

²²Hann trúir því ekki, að hann komist út úr myrkrinu, og hann er kjörinn undir sverðið.

²²Non ha speranza d’uscir dalle tenebre, e si sente destinato alla spada.

²³Hann reikar um til þess að leita sér brauðs _ hvar er það? _ hann veit að ógæfudagurinn bíður hans.

²³Va errando in cerca di pane; dove trovarne? ei sa che a lui dappresso è pronto il giorno tenebroso.

²⁴Neyð og angist skelfa hann, hún ber hann ofurliði eins og konungur, sem búinn er til atlögu,

²⁴La distretta e l’angoscia lo riempion di paura, l’assalgono a guisa di re pronto alla pugna,

²⁵af því hann útrétti hönd sína gegn Guði og reis þrjóskur í móti hinum Almáttka,

²⁵perché ha steso la mano contro Dio, ha sfidato l’Onnipotente,

²⁶rann í móti honum illvígur undir þykkum bungum skjalda sinna.

²⁶gli s’è slanciato audacemente contro, sotto il folto de’ suoi scudi convessi.

²⁷Hann þakti andlit sitt spiki og safnaði fitu á lendar sér,

²⁷Avea la faccia coperta di grasso, i fianchi carichi di pinguedine;

²⁸settist að í eyddum borgum, í húsum, er enginn átti í að búa og ákveðið var, að verða skyldu að rústum.

²⁸s’era stabilito in città distrutte, in case disabitate, destinate a diventar mucchi di sassi.

²⁹Hann verður ekki ríkur, og eigur hans haldast ekki við, og kornöx hans svigna ekki til jarðar.

²⁹Ei non s’arricchirà, la sua fortuna non sarà stabile; né le sue possessioni si stenderanno sulla terra.

³⁰Hann kemst eigi undan myrkrinu, frjóanga hans mun loginn svíða, og fyrir reiðiblæstri hans ferst hann.

³⁰Non potrà liberarsi dalle tenebre, il vento infocato farà seccare i suoi rampolli, e sarà portato via dal soffio della bocca di Dio.

³¹Hann skyldi ekki reiða sig á hégóma; hann villist, því að hégómi verður umbun hans.

³¹Non confidi nella vanità; è un’illusione; poiché avrà la vanità per ricompensa.

³²Það rætist fyrir skapadægur hans, og pálmagrein hans grænkar eigi.

³²La sua fine verrà prima del tempo, e i suoi rami non rinverdiranno più.

³³Hann hristir af sér súr berin eins og vínviðurinn og varpar af sér blómunum eins og olíutréð.

³³Sarà come vigna da cui si strappi l’uva ancor acerba, come l’ulivo da cui si scuota il fiore;

³⁴Því að sveit hinna óguðlegu er ófrjó, og eldur eyðir tjöldum mútugjafanna.Þeir ganga þungaðir með mæðu og ala ógæfu, og kviður þeirra undirbýr svik.

³⁴poiché sterile è la famiglia del profano, e il fuoco divora le tende ov’entrano presenti.

³⁵Þeir ganga þungaðir með mæðu og ala ógæfu, og kviður þeirra undirbýr svik.

³⁵L’empio concepisce malizia, e partorisce rovina; ei si prepara in seno il disinganno".