¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Allora Giobbe rispose e disse:

²Ég hefi heyrt nóg af slíku, hvimleiðir huggarar eruð þér allir saman.

²"Di cose come codeste, ne ho udite tante! Siete tutti dei consolatori molesti!

³Er orðavindurinn nú á enda? eða hvað knýr þig til andsvara?

³Non ci sarà egli una fine alle parole vane? Che cosa ti provoca a rispondere?

⁴Ég gæti líka talað eins og þér, ef þér væruð í mínum sporum, gæti spunnið saman ræður gegn yður og hrist yfir yður höfuðið,

⁴Anch’io potrei parlare come voi, se voi foste al posto mio; potrei mettere assieme delle parole contro a voi e su di voi scrollare il capo;

⁵ég gæti styrkt yður með munni mínum, og meðaumkun vara minna mundi lina þjáning yðar.

⁵potrei farvi coraggio con la bocca; e il conforto delle mie labbra vi calmerebbe.

⁶Þótt ég tali, þá linar ekki kvöl mína, og gjöri ég það ekki, hvaða létti fæ ég þá?

⁶Se parlo, il mio dolore non ne sarà lenito; e se cesso di parlare, che sollievo ne avrò?

⁷Miklu fremur hefir Guð nú örþreytt mig, _ þú hefir eytt öllu ættliði mínu,

⁷Ora, purtroppo, Dio m’ha ridotto senza forze, ha desolato tutta la mia casa;

⁸hefir hremmt mig, og það er vitni í móti mér. Sjúkdómur minn rís í gegn mér, ákærir mig upp í opið geðið.

⁸m’ha coperto di grinze e questo testimonia contro a me, la mia magrezza si leva ad accusarmi in faccia.

⁹Reiði hans slítur mig sundur og ofsækir mig, hann nístir tönnum í móti mér, andstæðingur minn hvessir á mig augun.

⁹La sua ira mi lacera, mi perseguita, digrigna i denti contro di me. Il mio nemico aguzza gli occhi su di me.

¹⁰Þeir glenna upp ginið í móti mér, löðrunga mig til háðungar, allir saman gjöra þeir samtök í móti mér.

¹⁰Apron larga contro a me la bocca, mi percuoton per obbrobrio le guance, si metton tutt’insieme a darmi addosso.

¹¹Guð gefur mig á vald ranglátra og varpar mér í hendur óguðlegra.

¹¹Iddio mi dà in balìa degli empi, mi getta in mano dei malvagi.

¹²Ég lifði áhyggjulaus, þá braut hann mig sundur, hann þreif í hnakkann á mér og molaði mig sundur og reisti mig upp sér að skotspæni.

¹²Vivevo in pace, ed egli m’ha scosso con violenza, m’ha preso per la nuca, m’ha frantumato, m’ha posto per suo bersaglio.

¹³Skeyti hans fljúga kringum mig, vægðarlaust sker hann sundur nýru mín, hellir galli mínu á jörðu.

¹³I suoi arcieri mi circondano, egli mi trafigge i reni senza pietà, sparge a terra il mio fiele.

¹⁴Hann brýtur í mig skarð á skarð ofan og gjörir áhlaup á mig eins og hetja.

¹⁴Apre sopra di me breccia su breccia, mi corre addosso come un guerriero.

¹⁵Ég hefi saumað sekk um hörund mitt og stungið horni mínu ofan í moldina.

¹⁵Mi son cucito un cilicio sulla pelle, ho prostrato la mia fronte nella polvere.

¹⁶Andlit mitt er þrútið af gráti, og svartamyrkur hvílir yfir hvörmum mínum,

¹⁶Il mio viso è rosso di pianto, e sulle mie palpebre si stende l’ombra di morte.

¹⁷þótt ekkert ranglæti sé í hendi minni og bæn mín sé hrein.

¹⁷Eppure, le mie mani non commisero mai violenza, e la mia preghiera fu sempre pura.

¹⁸Jörð, hyl þú eigi blóð mitt, og kvein mitt finni engan hvíldarstað!

¹⁸O terra, non coprire il mio sangue, e non vi sia luogo ove si fermi il mio grido!

¹⁹En sjá, á himnum er vottur minn og vitni mitt á hæðum.

¹⁹Già fin d’ora, ecco, il mio Testimonio è in cielo, il mio Garante è nei luoghi altissimi.

²⁰Vinir mínir gjöra gys að mér _ til Guðs lítur auga mitt grátandi,

²⁰Gli amici mi deridono, ma a Dio si volgon piangenti gli occhi miei;

²¹að hann láti manninn ná rétti sínum gagnvart Guði og skeri úr milli mannsins og vinar hans.Því að senn eru þessi fáu ár á enda, og ég fer burt þá leiðina, sem ég aldrei sný aftur.

²¹sostenga egli le ragioni dell’uomo presso Dio, le ragioni del figliuol d’uomo contro i suoi compagni!

²²Því að senn eru þessi fáu ár á enda, og ég fer burt þá leiðina, sem ég aldrei sný aftur.

²²Poiché, pochi anni ancora, e me ne andrò per una via senza ritorno.