¹Andi minn er bugaður, dagar mínir þrotnir, gröfin bíður mín.

¹Il mio soffio vitale si spenge, i miei giorni si estinguono, il sepolcro m’aspetta!

²Vissulega eru þeir enn að gjöra gys að mér! Auga mitt verður að horfa upp á móðganir þeirra!

²Sono attorniato di schernitori e non posso chiuder occhio per via delle lor parole amare.

³Set veð, gakk í ábyrgð fyrir mig hjá þér, Guð, hver mun annars taka í hönd mér?

³O Dio, da’ un pegno, sii tu il mio mallevadore presso di te; se no, chi metterà la sua nella mia mano?

⁴Því að hjörtum þeirra hefir þú varnað vits, fyrir því munt þú ekki láta þá sigri hrósa.

⁴Poiché tu hai chiuso il cuor di costoro alla ragione, e però non li farai trionfare.

⁵Hver sem með svikum framselur vini sína að herfangi, _ augu barna hans munu daprast.

⁵Chi denunzia un amico sì che diventi preda altrui, vedrà venir meno gli occhi de’ suoi figli.

⁶Hann hefir gjört mig að orðskviði meðal manna, og ég verð að láta hrækja í andlit mitt.

⁶Egli m’ha reso la favola dei popoli, e son divenuto un essere a cui si sputa in faccia.

⁷Fyrir því dapraðist auga mitt af harmi, og limir mínir eru allir orðnir sem skuggi.

⁷L’occhio mio si oscura pel dolore, tutte le mie membra non son più che un’ombra.

⁸Réttvísir menn skelfast yfir því, og hinn saklausi fárast yfir hinum óguðlega.

⁸Gli uomini retti ne son colpiti di stupore, e l’innocente insorge contro l’empio;

⁹En hinn réttláti heldur fast við sína leið, og sá sem hefir hreinar hendur, verður enn styrkari.

⁹ma il giusto si attiene saldo alla sua via, e chi ha le mani pure viepiù si fortifica.

¹⁰En komið þér allir hingað aftur, og ég mun ekki finna neinn vitran mann meðal yðar.

¹⁰Quanto a voi tutti, tornate pure, fatevi avanti, ma fra voi non troverò alcun savio.

¹¹Dagar mínir eru liðnir, fyrirætlanir mínar sundurtættar, _ hin dýrasta eign hjarta míns.

¹¹I miei giorni passano, i miei disegni, i disegni cari al mio cuore, sono distrutti,

¹²Nóttina gjöra þeir að degi, ljósið á að vera nær mér en myrkrið.

¹²e costoro pretendon che la notte sia giorno, che la luce sia vicina, quando tutto è buio!

¹³Þegar ég vonast eftir að dánarheimar verði híbýli mitt, bý mér hvílu í myrkrinu,

¹³Se aspetto come casa mia il soggiorno de’ morti, se già mi son fatto il letto nelle tenebre,

¹⁴þegar ég kalla gröfina ,,föður minn``, ormana ,,móður mína og systur`` _

¹⁴se ormai dico al sepolcro "tu sei mio padre" e ai vermi: "siete mia madre e mia sorella",

¹⁵hvar er þá von mín, já, von mín _ hver eygir hana?Að slagbröndum Heljar stígur hún niður, þá er ég um leið fæ hvíld í moldu.

¹⁵dov’è dunque la mia speranza? questa speranza mia chi la può scorgere?

¹⁶Að slagbröndum Heljar stígur hún niður, þá er ég um leið fæ hvíld í moldu.

¹⁶Essa scenderà alle porte del soggiorno de’ morti, quando nella polvere troverem riposo assieme".