¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Allora Giobbe rispose e disse:

²Hversu lengi ætlið þér að angra sál mína og mylja mig sundur með orðum?

²"Fino a quando affliggerete l’anima mia e mi tormenterete coi vostri discorsi?

³Þér hafið þegar smánað mig tíu sinnum, þér skammist yðar ekki fyrir að misþyrma mér.

³Son già dieci volte che m’insultate, e non vi vergognate di malmenarmi.

⁴Og hafi mér í raun og veru orðið á, þá varðar það mig einan.

⁴Dato pure ch’io abbia errato, il mio errore concerne me solo.

⁵Ef þér í raun og veru ætlið að hrokast upp yfir mig, þá sannið mér svívirðing mína.

⁵Ma se proprio volete insuperbire contro di me e rimproverarmi la vergogna in cui mi trovo,

⁶Kannist þó við, að Guð hafi hallað rétti mínum og umkringt mig með neti sínu.

⁶allora sappiatelo: chi m’ha fatto torto e m’ha avvolto nelle sue reti è Dio.

⁷Sjá, ég kalla: Ofbeldi! og fæ ekkert svar, ég kalla á hjálp, en engan rétt er að fá.

⁷Ecco, io grido: "Violenza!" e nessuno risponde; imploro aiuto, ma non c’è giustizia!

⁸Guð hefir girt fyrir veg minn, svo að ég kemst ekki áfram, og stigu mína hylur hann myrkri.

⁸Dio m’ha sbarrato la via e non posso passare, ha coperto di tenebre il mio cammino.

⁹Heiðri mínum hefir hann afklætt mig og tekið kórónuna af höfði mér.

⁹M’ha spogliato della mia gloria, m’ha tolto dal capo la corona.

¹⁰Hann brýtur mig niður á allar hliðar, svo að ég fari burt, og slítur upp von mína eins og tré.

¹⁰M’ha demolito a brano a brano, e io me ne vo! ha sradicata come un albero la mia speranza.

¹¹Hann lætur reiði sína bálast gegn mér og telur mig óvin sinn.

¹¹Ha acceso l’ira sua contro di me, e m’ha considerato come suo nemico.

¹²Skarar hans koma allir saman og leggja braut sína gegn mér og setja herbúðir sínar kringum tjald mitt.

¹²Le sue schiere son venute tutte insieme, si sono spianata la via fino a me, han posto il campo intorno alla mia tenda.

¹³Bræður mína hefir hann gjört mér fráhverfa, og vinir mínir vilja eigi framar við mér líta.

¹³Egli ha allontanato da me i miei fratelli, i miei conoscenti si son del tutto alienati da me.

¹⁴Skyldmenni mín láta ekki sjá sig, og kunningjar mínir hafa gleymt mér.

¹⁴M’hanno abbandonato i miei parenti, gl’intimi miei m’hanno dimenticato.

¹⁵Skjólstæðingar húss míns og þernur mínar álíta mig aðkomumann, og ég er orðinn útlendingur í augum þeirra.

¹⁵I miei domestici e le mie serve mi trattan da straniero; agli occhi loro io sono un estraneo.

¹⁶Kalli ég á þjón minn, svarar hann ekki, ég verð að sárbæna hann með munni mínum.

¹⁶Chiamo il mio servo, e non risponde, devo supplicarlo con la mia bocca.

¹⁷Andi minn er konu minni framandlegur, og bræður mínir forðast mig.

¹⁷Il mio fiato ripugna alla mia moglie, faccio pietà a chi nacque dal seno di mia madre.

¹⁸Jafnvel börnin fyrirlíta mig, standi ég upp, spotta þau mig.

¹⁸Perfino i bimbi mi sprezzano; se cerco d’alzarmi mi scherniscono.

¹⁹Alla mína alúðarvini stuggar við mér, og þeir sem ég elskaði, hafa snúist á móti mér.

¹⁹Tutti gli amici più stretti m’hanno in orrore, e quelli che amavo mi si son vòlti contro.

²⁰Bein mín límast við hörund mitt og hold, og ég hefi sloppið með tannholdið eitt.

²⁰Le mie ossa stanno attaccate alla mia pelle, alla mia carne, non m’è rimasto che la pelle de’ denti.

²¹Aumkið mig, aumkið mig, vinir mínir, því að hönd Guðs hefir lostið mig.

²¹Pietà, pietà di me, voi, miei amici! ché la man di Dio m’ha colpito.

²²Hví ofsækið þér mig eins og Guð og verðið eigi saddir á holdi mínu?

²²Perché perseguitarmi come fa Dio? Perché non siete mai sazi della mia carne?

²³Ó að orð mín væru skrifuð upp, ó að þau væru skráð í bók

²³Oh se le mie parole fossero scritte! se fossero consegnate in un libro!

²⁴með járnstíl og blýi, að eilífu höggvin í klett!

²⁴se con lo scalpello di ferro e col piombo fossero incise nella roccia per sempre!…

²⁵Ég veit, að lausnari minn lifir, og hann mun síðastur ganga fram á foldu.

²⁵Ma io so che il mio Vindice vive, e che alla fine si leverà sulla polvere.

²⁶Og eftir að þessi húð mín er sundurtætt og allt hold er af mér, mun ég líta Guð.

²⁶E quando, dopo la mia pelle, sarà distrutto questo corpo, senza la mia carne, vedrò Iddio.

²⁷Ég mun líta hann mér til góðs, já, augu mín sjá hann, og það eigi sem andstæðing, _ hjartað brennur af þrá í brjósti mér!

²⁷Io lo vedrò a me favorevole; lo contempleranno gli occhi miei, non quelli d’un altro… il cuore, dalla brama, mi si strugge in seno!

²⁸Þegar þér segið: ,,Vér skulum ofsækja hann, rót ógæfunnar er hjá honum sjálfum að finna!``þá hræðist ógn sverðsins, því að sverðið er refsing syndar. Þá munuð þér komast að raun um, að til er dómur.

²⁸Se voi dite: Come lo perseguiteremo, come troveremo in lui la causa prima dei suoi mali?

²⁹þá hræðist ógn sverðsins, því að sverðið er refsing syndar. Þá munuð þér komast að raun um, að til er dómur.

²⁹Temete per voi stessi la spada, ché furiosi sono i castighi della spada affinché sappiate che v’è una giustizia".