¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Allora Giobbe rispose e disse:

²Hlustið gaumgæfilega á mál mitt, og látið það vera huggun af yðar hendi.

²"Porgete bene ascolto alle mie parole, e sia questa la consolazione che mi date.

³Unnið mér þess, að ég tali, og þegar ég hefi talað út, þá mátt þú hæða.

³Sopportatemi, lasciate ch’io parli, e quando avrò parlato tu mi potrai deridere.

⁴Er ég þá að kvarta yfir mönnum? eða hví skyldi ég ekki vera óþolinmóður?

⁴Mi lagno io forse d’un uomo? E come farei a non perder la pazienza?

⁵Lítið til mín og undrist og leggið hönd á munn!

⁵Guardatemi, stupite, e mettetevi la mano sulla bocca.

⁶Já, þegar ég hugsa um það, skelfist ég, og hryllingur fer um mig allan.

⁶Quando ci penso, ne sono smarrito, e la mia carne e presa da raccapriccio.

⁷Hvers vegna lifa hinir óguðlegu, verða gamlir, já, magnast að krafti?

⁷Perché mai vivono gli empi? Perché arrivano alla vecchiaia ed anche crescon di forze?

⁸Niðjar þeirra dafna fyrir augliti þeirra hjá þeim og afsprengi þeirra fyrir augum þeirra.

⁸La loro progenie prospera, sotto ai loro sguardi, intorno ad essi, e i lor rampolli fioriscon sotto gli occhi loro.

⁹Hús þeirra eru óhult og óttalaus, og hirtingarvöndur Guðs kemur ekki niður á þeim.

⁹La loro casa è in pace, al sicuro da spaventi, e la verga di Dio non li colpisce.

¹⁰Boli þeirra kelfir og kemur að gagni, kýr þeirra ber og lætur ekki kálfi.

¹⁰Il loro toro monta e non falla, la loro vacca figlia senz’abortire.

¹¹Þeir hleypa út börnum sínum eins og lambahjörð, og smásveinar þeirra hoppa og leika sér.

¹¹Mandan fuori come un gregge i loro piccini, e i loro figliuoli saltano e ballano.

¹²Þeir syngja hátt undir með bumbum og gígjum og gleðjast við hljóm hjarðpípunnar.

¹²Cantano a suon di timpano e di cetra, e si rallegrano al suon della zampogna.

¹³Þeir eyða dögum sínum í velgengni og fara til Heljar í friði,

¹³Passano felici i loro giorni, poi scendono in un attimo nel soggiorno dei morti.

¹⁴og þó sögðu þeir við Guð: ,,Vík frá oss _ að þekkja þína vegu girnumst vér eigi.

¹⁴Eppure, diceano a Dio: "Ritirati da noi! Noi non ci curiamo di conoscer le tue vie!

¹⁵Hvað er hinn Almáttki, að vér skyldum dýrka hann, og hvað skyldi það stoða oss að leita hans í bæn?``

¹⁵Che è l’Onnipotente perché lo serviamo? che guadagneremo a pregarlo?"

¹⁶Sjá, gæfa þeirra er ekki á þeirra valdi, _ ráðlag óguðlegra er fjarri mér.

¹⁶Ecco, non hanno essi in mano la loro felicita? (lungi da me il consiglio degli empi!)

¹⁷Hversu oft slokknar þá á lampa hinna óguðlegu, og hversu oft kemur ógæfa þeirra yfir þá? Hversu oft deilir Guð þeim hlutskiptum í reiði sinni?

¹⁷Quando avvien mai che la lucerna degli empi si spenga, che piombi loro addosso la ruina, e che Dio, nella sua ira, li retribuisca di pene?

¹⁸Hversu oft verða þeir sem strá fyrir vindi og sem sáðir, er stormurinn feykir burt?

¹⁸Quando son essi mai come paglia al vento, come pula portata via dall’uragano?

¹⁹,,Guð geymir börnum hans óhamingju hans.`` Endurgjaldi hann honum sjálfum, svo að hann fái að kenna á því!

¹⁹"Iddio", mi dite, "serba castigo pei figli dell’empio". Ma punisca lui stesso! che lo senta lui,

²⁰Sjái augu sjálfs hans glötun hans, og drekki hann sjálfur af reiði hins Almáttka!

²⁰che vegga con gli occhi propri la sua ruina, e beva egli stesso l’ira dell’Onnipotente!

²¹Því að hvað hirðir hann um hús sitt eftir dauðann, þegar tala mánaða hans er fullnuð?

²¹E che importa all’empio della sua famiglia dopo di lui, quando il numero dei suoi mesi e ormai compiuto?

²²Ætla menn að kenna Guði visku eða dæma hinn hæsta?

²²S’insegnerà forse a Dio la scienza? a lui che giudica quelli di lassù?

²³Einn deyr í mestu velgengni, fullkomlega áhyggjulaus og ánægður,

²³L’uno muore in mezzo al suo benessere, quand’è pienamente tranquillo e felice,

²⁴trog hans eru full af mjólk, og mergurinn í beinum hans er safamikill.

²⁴ha i secchi pieni di latte, e fresco il midollo dell’ossa.

²⁵Og annar deyr með beiskju í huga og hefir aldrei notið hamingjunnar.

²⁵L’altro muore con l’amarezza nell’anima, senz’aver mai gustato il bene.

²⁶Þeir hvíla báðir í duftinu, og maðkarnir hylja þá.

²⁶Ambedue giacciono ugualmente nella polvere, e i vermi li ricoprono.

²⁷Sjá, ég þekki hugsanir yðar og fyrirætlanir, að beita mig ofbeldi.

²⁷Ah! li conosco i vostri pensieri, e i piani che formate per abbattermi!

²⁸Þegar þér segið: ,,Hvar er hús harðstjórans og hvar er tjaldið, sem hinir óguðlegu bjuggu í?``

²⁸Voi dite: "E dov’è la casa del prepotente? dov’è la tenda che albergava gli empi?"

²⁹hafið þér þá ekki spurt vegfarendur, _ og sönnunum þeirra munuð þér ekki hafna _

²⁹Non avete dunque interrogato quelli che hanno viaggiato? Voi non vorrete negare quello che attestano;

³⁰að á degi glötunarinnar er hinum vonda þyrmt, á reiðinnar degi er þeim skotið undan.

³⁰che, cioè, il malvagio è risparmiato nel dì della ruina, che nel giorno dell’ira egli sfugge.

³¹Hver setur honum breytni hans fyrir sjónir? Og þegar hann gjörir eitthvað, hver endurgeldur honum?

³¹Chi gli rimprovera in faccia la sua condotta? Chi gli rende quel che ha fatto?

³²Og til grafar er hann borinn og vakað er yfir legstaðnum.

³²Egli è portato alla sepoltura con onore, e veglia egli stesso sulla sua tomba.

³³Moldarhnausar dalsins liggja mjúklega ofan á honum, og eftir honum flykkjast allir menn, eins og óteljandi eru á undan honum farnir.Og hvernig megið þér þá hugga mig með hégóma, og andsvör yðar _ sviksemin ein er eftir!

³³Lievi sono a lui le zolle della valle; dopo, tutta la gente segue le sue orme; e, anche prima, una folla immensa fu come lui.

³⁴Og hvernig megið þér þá hugga mig með hégóma, og andsvör yðar _ sviksemin ein er eftir!

³⁴Perché dunque m’offrite consolazioni vane? Delle vostre risposte altro non resta che falsità".