¹Og Job hélt áfram að flytja ræðu sína og mælti:

¹Giobbe riprese il suo discorso e disse:

²Ó að mér liði eins og forðum daga, eins og þá er Guð varðveitti mig,

²"Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

³þá er lampi hans skein yfir höfði mér, og ég gekk við ljós hans í myrkrinu,

³quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

⁴eins og þá er ég var á sumri ævi minnar, þá er vinátta Guðs var yfir tjaldi mínu,

⁴Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

⁵þá er hinn Almáttki var enn með mér og börn mín hringinn í kringum mig,

⁵quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

⁶þá er ég óð í rjóma, og olífuolían rann í lækjum úr klettinum hjá mér,

⁶quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

⁷þá er ég gekk út í borgarhliðið, upp í borgina, bjó mér sæti á torginu.

⁷Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

⁸Þegar sveinarnir sáu mig, földu þeir sig, og öldungarnir risu úr sæti og stóðu.

⁸i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

⁹Höfðingjarnir hættu að tala og lögðu hönd á munn sér.

⁹i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

¹⁰Rödd tignarmannanna þagnaði, og tunga þeirra loddi við góminn.

¹⁰la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

¹¹Því að ef eyra heyrði, taldi það mig sælan, og ef auga sá, bar það mér vitni.

¹¹L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

¹²Því að ég bjargaði bágstöddum, sem hrópuðu á hjálp, og munaðarleysingjum, sem enga aðstoð áttu.

¹²perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

¹³Blessunarósk aumingjans kom yfir mig, og hjarta ekkjunnar fyllti ég fögnuði.

¹³Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

¹⁴Ég íklæddist réttlætinu, og það íklæddist mér, ráðvendni mín var mér sem skikkja og vefjarhöttur.

¹⁴La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

¹⁵Ég var auga hins blinda og fótur hins halta.

¹⁵Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

¹⁶Ég var faðir hinna snauðu, og málefni þess, sem ég eigi þekkti, rannsakaði ég.

¹⁶ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

¹⁷Ég braut jaxlana í hinum rangláta og reif bráðina úr tönnum hans.

¹⁷Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

¹⁸Þá hugsaði ég: ,,Í hreiðri mínu mun ég gefa upp andann og lifa langa ævi, eins og Fönix-fuglinn.

¹⁸E dicevo: "Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

¹⁹Rót mín er opin fyrir vatninu, og döggin hefir náttstað á greinum mínum.

¹⁹le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

²⁰Heiður minn er æ nýr hjá mér, og bogi minn yngist upp í hendi minni.``

²⁰la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano".

²¹Þeir hlustuðu á mig og biðu og hlýddu þegjandi á tillögu mína.

²¹Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

²²Þá er ég hafði talað, tóku þeir eigi aftur til máls, og ræða mín draup niður á þá.

²²Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

²³Þeir biðu mín eins og regns, og opnuðu munn sinn, eins og von væri á vorskúr.

²³E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

²⁴Ég brosti til þeirra, þegar þeim féllst hugur, og ljós auglitis míns gjörðu þeir aldrei dapurt.Fús lagði ég leið til þeirra og sat þar efstur, sat þar sem konungur umkringdur af hersveit sinni, eins og huggari harmþrunginna.

²⁴Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

²⁵Fús lagði ég leið til þeirra og sat þar efstur, sat þar sem konungur umkringdur af hersveit sinni, eins og huggari harmþrunginna.

²⁵Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.