¹En nú hlæja þeir að mér, sem yngri eru en ég, mundi ég þó ekki hafa virt feður þeirra þess að setja þá hjá fjárhundum mínum.

¹E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

²Hvað hefði og kraftur handa þeirra stoðað mig, þar sem þeir aldrei verða fullþroska?

²E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

³Þeir eru örmagna af skorti og hungri, naga þurrt landið, sem í gær var auðn og eyðimörk.

³smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

⁴Þeir reyta hrímblöðku hjá runnunum, og gýfilrætur er fæða þeirra.

⁴strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

⁵Þeir eru flæmdir úr félagi manna, menn æpa að þeim eins og að þjóf,

⁵Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

⁶svo að þeir verða að hafast við í hræðilegum gjám, í jarðholum og berghellum.

⁶abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

⁷Milli runnanna rymja þeir, og undir netlunum safnast þeir saman,

⁷ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

⁸guðlaust og ærulaust kyn, útreknir úr landinu.

⁸gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

⁹Og nú er ég orðinn þeim að háðkvæði og orðinn umtalsefni þeirra.

⁹E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

¹⁰Þeir hafa andstyggð á mér, koma ekki nærri mér og hlífast jafnvel ekki við að hrækja framan í mig.

¹⁰Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

¹¹Þar sem Guð hefir leyst streng sinn og beygt mig, þá sleppa þeir og beislinu fram af sér gagnvart mér.

¹¹Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

¹²Mér til hægri handar vex hyski þeirra upp, fótum mínum hrinda þeir frá sér og leggja glötunarbrautir sínar gegn mér.

¹²Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

¹³Þeir hafa rifið upp stig minn, að falli mínu styðja þeir, sem engan hjálparmann eiga.

¹³Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

¹⁴Þeir koma sem inn um vítt múrskarð, velta sér áfram innan um rústir.

¹⁴S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

¹⁵Skelfingar hafa snúist móti mér, tign mín er ofsótt eins og af stormi, og gæfa mín er horfin eins og ský.

¹⁵Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

¹⁶Og nú rennur sála mín sundur í tárum, eymdardagar halda mér föstum.

¹⁶E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

¹⁷Nóttin nístir bein mín, svo að þau losna frá mér, og hinar nagandi kvalir mínar hvílast ekki.

¹⁷La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

¹⁸Fyrir mikilleik máttar hans er klæðnaður minn aflagaður, hann lykur fast um mig, eins og hálsmál kyrtils míns.

¹⁸Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

¹⁹Guð hefir kastað mér ofan í saurinn, svo að ég er orðinn eins og mold og aska.

¹⁹Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

²⁰Ég hrópa til þín, en þú svarar ekki, ég stend þarna, en þú starir á mig.

²⁰Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

²¹Þú ert orðinn grimmur við mig, með krafti handar þinnar ofsækir þú mig.

²¹Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

²²Þú lyftir mér upp á vindinn, lætur mig þeytast áfram, og þú lætur mig farast í stormgný.

²²Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

²³Því að ég veit, að þú vilt leiða mig til Heljar, í samkomustað allra þeirra er lifa.

²³Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

²⁴En _ rétta menn ekki út höndina, þegar allt hrynur? eða hrópa menn ekki á hjálp, þegar þeir eru að farast?

²⁴Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

²⁵Eða grét ég ekki yfir þeim, sem átti illa daga, og hryggðist ekki sál mín vegna fátæklingsins?

²⁵Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

²⁶Já, ég bjóst við góðu, en þá kom illt, vænti ljóss, en þá kom myrkur.

²⁶Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

²⁷Það sýður í innýflum mínum án afláts, eymdardagar eru yfir mig komnir.

²⁷Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

²⁸Svartur geng ég um, þó ekki af sólarhita, ég stend upp, í söfnuðinum hrópa ég á hjálp.

²⁸Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

²⁹Ég er orðinn bróðir sjakalanna og félagi strútsfuglanna.

²⁹son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

³⁰Hörund mitt er orðið svart og flagnar af mér, og bein mín eru brunnin af hita.Og fyrir því varð gígja mín að gráti og hjarðpípa mín að harmakveini.

³⁰La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

³¹Og fyrir því varð gígja mín að gráti og hjarðpípa mín að harmakveini.

³¹La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.