¹Ég hafði gjört sáttmála við augu mín; hvernig hefði ég þá átt að líta til yngismeyjar?

¹Io avevo stretto un patto con gli occhi miei; come dunque avrei fissati gli sguardi sopra una vergine?

²Og hvert væri þá hlutskiptið frá Guði hér að ofan og arfleifðin frá hinum Almáttka af hæðum?

²Che parte mi avrebbe assegnata Iddio dall’alto e quale eredità m’avrebbe data l’Onnipotente dai luoghi eccelsi?

³Er það ekki glötun fyrir glæpamanninn og ógæfa fyrir þá, er illt fremja?

³La sventura non è ella per il perverso e le sciagure per quelli che fanno il male?

⁴Sér hann ekki vegu mína, og telur hann ekki öll mín spor?

⁴Iddio non vede egli le mie vie? non conta tutti i miei passi?

⁵Hafi ég gengið með lyginni og fótur minn hraðað sér til svika _

⁵Se ho camminato insieme alla menzogna, se il piede mio s’è affrettato dietro alla frode

⁶vegi Guð mig á rétta vog, til þess að hann viðurkenni sakleysi mitt! _

⁶(Iddio mi pesi con bilancia giusta e riconoscerà la mia integrità)

⁷hafi spor mín vikið af leið, hjarta mitt farið eftir fýsn augna minna og flekkur loðað við hendur mínar,

⁷se i miei passi sono usciti dalla retta via, se il mio cuore è ito dietro ai miei occhi, se qualche sozzura mi s’è attaccata alle mani,

⁸þá eti annar það, sem ég sái, og frjóangar mínir verði rifnir upp með rótum.

⁸ch’io semini e un altro mangi, e quel ch’è cresciuto nei miei campi sia sradicato!

⁹Hafi hjarta mitt látið ginnast vegna einhverrar konu, og hafi ég staðið á hleri við dyr náunga míns,

⁹Se il mio cuore s’è lasciato sedurre per amor d’una donna, se ho spiato la porta del mio prossimo,

¹⁰þá mali kona mín fyrir annan, og aðrir menn leggist með henni.

¹⁰che mia moglie giri la macina ad un altro, e che altri abusino di lei!

¹¹Því að slíkt væri óhæfa og glæpur, sem dómurum ber að hegna fyrir,

¹¹Poiché quella è una scelleratezza, un misfatto punito dai giudici,

¹²því að það væri eldur, sem eyðir ofan í undirdjúpin og hlyti að uppræta allar eigur mínar.

¹²un fuoco che consuma fino a perdizione, e che avrebbe distrutto fin dalle radici ogni mia fortuna.

¹³Hafi ég lítilsvirt rétt þjóns míns eða þernu minnar, þá er þau áttu í deilu við mig,

¹³Se ho disconosciuto il diritto del mio servo e della mia serva, quand’eran meco in lite,

¹⁴hvað ætti ég þá að gjöra, þegar Guð risi upp, og hverju svara honum, þegar hann rannsakaði?

¹⁴che farei quando Iddio si levasse per giudicarmi, e che risponderei quando mi esaminasse?

¹⁵Hefir eigi sá er mig skóp, skapað þjón minn í móðurlífi, og hefir ekki hinn sami myndað okkur í móðurkviði?

¹⁵Chi fece me nel seno di mia madre non fece anche lui? non ci ha formati nel seno materno uno stesso Iddio?

¹⁶Hafi ég synjað fátækum bónar og látið augu ekkjunnar daprast,

¹⁶Se ho rifiutato ai poveri quel che desideravano, se ho fatto languire gli occhi della vedova,

¹⁷hafi ég etið bitann minn einn; og munaðarleysinginn ekkert fengið af honum _

¹⁷se ho mangiato da solo il mio pezzo di pane senza che l’orfano ne mangiasse la sua parte,

¹⁸nei, frá barnæsku minni hefir hann vaxið upp hjá mér sem hjá föður og frá móðurlífi hefi ég leitt hann _

¹⁸io che fin da giovane l’ho allevato come un padre, io che fin dal seno di mia madre sono stato guida alla vedova,

¹⁹hafi ég séð aumingja klæðlausan og snauðan mann ábreiðulausan,

¹⁹se ho visto uno perire per mancanza di vesti o il povero senza una coperta,

²⁰hafi lendar hans ekki blessað mig og hafi honum ekki hitnað við ullina af sauðum mínum;

²⁰se non m’hanno benedetto i suoi fianchi, ed egli non s’è riscaldato colla lana dei miei agnelli,

²¹hafi ég reitt hnefann að munaðarleysingjanum, af því að ég sá mér liðsvon í borgarhliðinu,

²¹se ho levato la mano contro l’orfano perché mi sapevo sostenuto alla porta…

²²þá detti axlir mínar frá herðunum og handleggur minn brotni úr axlarliðnum.

²²che la mia spalla si stacchi dalla sua giuntura, il mio braccio si spezzi e cada!

²³Því að glötunin frá Guði var mér skelfileg, og gegn hátign hans megna ég ekkert.

²³E invero mi spaventava il castigo di Dio, ed ero trattenuto dalla maestà di lui.

²⁴Hafi ég gjört gullið að athvarfi mínu og nefnt skíragullið fulltrúa minn,

²⁴Se ho riposto la mia fiducia nell’oro, se all’oro fino ho detto: "Tu sei la mia speranza",

²⁵hafi ég glaðst yfir því, að auður minn var mikill og að hönd mín aflaði svo ríkulega,

²⁵se mi son rallegrato che le mie ricchezze fosser grandi e la mia mano avesse molto accumulato,

²⁶hafi ég horft á sólina, hversu hún skein, og á tunglið, hversu dýrlega það óð áfram,

²⁶se, contemplando il sole che raggiava e la luna che procedeva lucente nel suo corso,

²⁷og hafi hjarta mitt þá látið tælast í leynum, svo að ég bæri hönd að munni og kyssti hana,

²⁷il mio cuore, in segreto, s’è lasciato sedurre e la mia bocca ha posato un bacio sulla mano

²⁸það hefði líka verið hegningarverð synd, því að þá hefði ég afneitað Guði á hæðum.

²⁸(misfatto anche questo punito dai giudici ché avrei difatti rinnegato l’Iddio ch’è di sopra),

²⁹Hafi ég glaðst yfir óförum fjandmanns míns og hlakkað yfir því, að ógæfa kom yfir hann _

²⁹se mi son rallegrato della sciagura del mio nemico ed ho esultato quando gli ha incolto sventura

³⁰nei, aldrei hefi ég leyft munni mínum svo að syndga að ég með formælingum óskaði dauða hans.

³⁰(io, che non ho permesso alle mie labbra di peccare chiedendo la sua morte con imprecazione),

³¹Hafa ekki heimilismenn mínir sagt: ,,Hvenær hefir nokkur farið ósaddur frá borði hans?``

³¹se la gente della mia tenda non ha detto: "Chi è che non si sia saziato della carne delle sue bestie?"

³²ég lét ekki aðkomumann nátta á bersvæði, heldur opnaði ég dyr mínar fyrir ferðamanninum.

³²(lo straniero non passava la notte fuori; le mie porte erano aperte al viandante),

³³Hafi ég hulið yfirsjónir mínar, eins og menn gjöra, og falið misgjörð mína í brjósti mínu,

³³se, come fan gli uomini, ho coperto i miei falli celando nel petto la mia iniquità,

³⁴af því að ég hræddist mannfjöldann, og af því að fyrirlitning ættanna fældi mig, svo að ég hafði hægt um mig og fór ekki út fyrir dyr,

³⁴perché avevo paura della folla e dello sprezzo delle famiglie al punto da starmene queto e non uscir di casa…

³⁵Ó að ég hefði þann, er hlusta vildi á mig! Hér er undirskrift mín _ hinn Almáttki svari mér! Sá sem mig ákærir, skrifi sitt ákæruskjal!

³⁵Oh, avessi pure chi m’ascoltasse!… ecco qua la mia firma! l’Onnipotente mi risponda! Scriva l’avversario mio la sua querela,

³⁶Vissulega skyldi ég bera það á öxlinni, binda það sem höfuðsveig um ennið,

³⁶ed io la porterò attaccata alla mia spalla, me la cingerò come un diadema!

³⁷ég skyldi segja Guði frá hverju spori mínu og ganga sem höfðingi fram fyrir hann! Hér enda ræður Jobs.

³⁷Gli renderò conto di tutt’i miei passi, a lui m’appresserò come un principe!

³⁸hafi akurland mitt hrópað undan mér og öll plógför þess grátið,

³⁸Se la mia terra mi grida contro, se tutti i suoi solchi piangono,

³⁹hafi ég etið gróður þess endurgjaldslaust og slökkt líf eiganda þess,þá spretti þyrnar upp í stað hveitis og illgresi í stað byggs.

³⁹se ne ho mangiato il frutto senza pagarla, se ho fatto sospirare chi la coltivava,

⁴⁰þá spretti þyrnar upp í stað hveitis og illgresi í stað byggs.

⁴⁰che invece di grano mi nascano spine, invece d’orzo mi crescano zizzanie!" Qui finiscono i discorsi di Giobbe.