¹Já, yfir þessu titrar hjarta mitt og hrökkur upp úr stað sínum.

¹A tale spettacolo il cuor mi trema e balza fuor del suo luogo.

²Heyrið, heyrið drunur raddar hans og hvininn, sem út fer af munni hans.

²Udite, udite il fragore della sua voce, il rombo che esce dalla sua bocca!

³Undir öllum himninum lætur hann eldinguna þjóta og leiftur sitt út á jaðra jarðarinnar.

³Egli lo lancia sotto tutti i cieli e il suo lampo guizza fino ai lembi della terra.

⁴Á eftir því kemur öskrandi skrugga, hann þrumar með sinni tignarlegu raust og heldur eldingunum ekki aftur, þá er raust hans lætur til sín heyra.

⁴Dopo il lampo, una voce rugge; egli tuona con la sua voce maestosa; e quando s’ode la voce, il fulmine non e già più nella sua mano.

⁵Guð þrumar undursamlega með raust sinni, hann sem gjörir mikla hluti, er vér eigi skiljum.

⁵Iddio tuona con la sua voce maravigliosamente; grandi cose egli fa che noi non intendiamo.

⁶Því að hann segir við snjóinn: ,,Fall þú á jörðina,`` og eins við hellirigninguna og hennar dynjandi helliskúrir.

⁶Dice alla neve: "Cadi sulla terra!" lo dice al nembo della pioggia, al nembo delle piogge torrenziali.

⁷Hann innsiglar hönd sérhvers manns, til þess að allir menn viðurkenni verk hans.

⁷Rende inerte ogni mano d’uomo, onde tutti i mortali, che son opera sua, imparino a conoscerlo.

⁸Þá fara villidýrin í fylgsni sín og hvílast í bælum sínum.

⁸Le bestie selvagge vanno nel covo, e stan ritirate entro le tane.

⁹Stormurinn kemur úr forðabúrinu og kuldinn af norðanvindunum.

⁹Dai recessi del sud viene l’uragano, dagli aquiloni il freddo.

¹⁰Fyrir andgust Guðs verður ísinn til, og víð vötnin eru lögð í læðing.

¹⁰Al soffio di Dio si forma il ghiaccio e si contrae la distesa dell’acque.

¹¹Hann hleður skýin vætu, tvístrar leifturskýi sínu víðsvegar.

¹¹Egli carica pure le nubi d’umidità, disperde lontano le nuvole che portano i suoi lampi

¹²En það snýst í allar áttir, eftir því sem hann leiðir það, til þess að það framkvæmi allt það er hann býður því, á yfirborði allrar jarðarinnar.

¹²ed esse, da lui guidate, vanno vagando nei lor giri per eseguir quanto ei loro comanda sopra la faccia di tutta la terra;

¹³Hann lætur því ljósta niður, hvort sem það er til hirtingar eða til að vökva jörðina eða til að blessa hana.

¹³e le manda o come flagello, o come beneficio alla sua terra, o come prova della sua bontà.

¹⁴Hlýð þú á þetta, Job, stattu kyrr og gef gaum að dásemdum Guðs.

¹⁴Porgi l’orecchio a questo, o Giobbe; fermati, e considera le maraviglie di Dio!

¹⁵Skilur þú, hvernig Guð felur þeim hlutverk þeirra og lætur leiftur skýja sinna skína?

¹⁵Sai tu come Iddio le diriga e faccia guizzare il lampo dalle sue nubi?

¹⁶Skilur þú, hvernig skýin svífa, dásemdir hans, sem fullkominn er að vísdómi,

¹⁶Conosci tu l’equilibrio delle nuvole, le maraviglie di colui la cui scienza è perfetta?

¹⁷þú, sem fötin hitna á, þá er jörðin mókir í sunnanmollu?

¹⁷Sai tu come mai gli abiti tuoi sono caldi quando la terra s’assopisce sotto il soffio dello scirocco?

¹⁸Þenur þú út með honum heiðhimininn, sem fastur er eins og steyptur spegill?

¹⁸Puoi tu, come lui, distendere i cieli e farli solidi come uno specchio di metallo?

¹⁹Kenn oss, hvað vér eigum að segja við hann! Vér megnum ekkert fram að færa fyrir myrkri.

¹⁹Insegnaci tu che dirgli!… Nelle tenebre nostre, noi non abbiam parole.

²⁰Á að segja honum, að ég ætli að tala? Eða hefir nokkur sagt, að hann óski að verða gjöreyddur?

²⁰Gli si annunzierà forse ch’io voglio parlare? Ma chi mai può bramare d’essere inghiottito?

²¹Og nú sjá menn að sönnu ekki ljósið, sem skín skært að skýjabaki, en vindurinn þýtur áfram og sópar skýjunum burt.

²¹Nessuno può fissare il sole che sfolgora ne’ cieli quando v’è passato il vento a renderli tersi.

²²Gullið kemur úr norðri, um Guð lykur ógurlegur ljómi.

²²Dal settentrione viene l’oro; ma Dio è circondato da una maestà terribile;

²³Vér náum eigi til hins Almáttka, til hans, sem er mikill að mætti. En réttinn og hið fulla réttlæti vanrækir hann ekki.Fyrir því óttast mennirnir hann, en hann lítur ekki við neinum sjálfbirgingum.

²³l’Onnipotente noi non lo possiam scoprire. Egli è grande in forza, in equità, in perfetta giustizia; egli non opprime alcuno.

²⁴Fyrir því óttast mennirnir hann, en hann lítur ekki við neinum sjálfbirgingum.

²⁴Perciò gli uomini lo temono; ei non degna d’uno sguardo chi si presume savio".