¹Veist þú tímann, nær steingeiturnar bera? Gefur þú gaum að fæðingarhríðum hindanna?

¹Sai tu quando le capre selvagge delle rocce figliano? Hai tu osservato quando le cerve partoriscono?

²Telur þú mánuðina, sem þær ganga með, og veist þú tímann, nær þær bera?

²Conti tu i mesi della lor pregnanza e sai tu il momento in cui debbono sgravarsi?

³Þær leggjast á knén, fæða kálfa sína, þær losna fljótt við kvalir sínar.

³S’accosciano, fanno i lor piccini, e son tosto liberate dalle loro doglie;

⁴Kálfar þeirra verða sterkir, vaxa í haganum, fara burt og koma ekki aftur til þeirra.

⁴i lor piccini si fanno forti, crescono all’aperto, se ne vanno, e non tornan più alle madri.

⁵Hver hefir látið skógarasnann ganga lausan og hver hefir leyst fjötra villiasnans,

⁵Chi manda libero l’onàgro, e chi scioglie i legami all’asino salvatico,

⁶sem ég hefi gefið eyðivelli að bústað og saltsléttu að heimkynni?

⁶al quale ho dato per dimora il deserto, e la terra salata per abitazione?

⁷Hann hlær að hávaða borgarinnar, hann heyrir ekki köll rekstrarmannsins.

⁷Egli si beffa del frastuono della città, e non ode grida di padrone.

⁸Það sem hann leitar uppi á fjöllunum, er haglendi hans, og öllu því sem grænt er, sækist hann eftir.

⁸Batte le montagne della sua pastura, e va in traccia d’ogni filo di verde.

⁹Mun vísundurinn vera fús til að þjóna þér eða mun hann standa um nætur við stall þinn?

⁹Il bufalo vorrà egli servirti o passar la notte presso alla tua mangiatoia?

¹⁰Getur þú bundið vísundinn með bandinu við plógfarið eða mun hann herfa dalgrundirnar á eftir þér?

¹⁰Legherai tu il bufalo con una corda perché faccia il solco? erpicherà egli le valli dietro a te?

¹¹Reiðir þú þig á hann, af því að kraftur hans er mikill, og trúir þú honum fyrir arði þínum?

¹¹Ti fiderai di lui perché la sua forza è grande? Lascerai a lui il tuo lavoro?

¹²Treystir þú honum til að flytja sáð þitt heim og til að safna því á þreskivöll þinn?

¹²Conterai su lui perché ti porti a casa la raccolta e ti ammonti il grano sull’aia?

¹³Strúthænan baðar glaðlega vængjunum, en er nokkurt ástríki í þeim vængjum og flugfjöðrum?

¹³Lo struzzo batte allegramente l’ali; ma le penne e le piume di lui son esse pietose?

¹⁴Nei, hún fær jörðinni egg sín og lætur þau hitna í moldinni

¹⁴No, poich’egli abbandona sulla terra le proprie uova e le lascia scaldar sopra la sabbia.

¹⁵og gleymir, að fótur getur brotið þau og dýr merkurinnar troðið þau sundur.

¹⁵Egli dimentica che un piede le potrà schiacciare, e che le bestie dei campi le potran calpestare.

¹⁶Hún er hörð við unga sína, eins og hún ætti þá ekki, þótt fyrirhöfn hennar sé árangurslaus, þá er hún laus við ótta,

¹⁶Tratta duramente i suoi piccini, quasi non fosser suoi; la sua fatica sarà vana, ma ciò non lo turba,

¹⁷því að Guð synjaði henni um visku og veitti henni enga hlutdeild í hyggindum.

¹⁷ché Iddio l’ha privato di sapienza, e non gli ha impartito intelligenza.

¹⁸En þegar hún sveiflar sér í loft upp, þá hlær hún að hestinum og þeim sem á honum situr.

¹⁸Ma quando si leva e piglia lo slancio, si beffa del cavallo e di chi lo cavalca.

¹⁹Gefur þú hestinum styrkleika, klæðir þú makka hans flaksandi faxi?

¹⁹Sei tu che dài al cavallo il coraggio? che gli vesti il collo d’una fremente criniera?

²⁰Lætur þú hann stökkva eins og engisprettu? Fagurlega frýsar hann, en hræðilega!

²⁰Sei tu che lo fai saltar come la locusta? Il fiero suo nitrito incute spavento.

²¹Hann krafsar upp grundina og kætist af styrkleikanum, hann fer út á móti hertygjunum.

²¹Raspa la terra nella valle ed esulta della sua forza; si slancia incontro alle armi.

²²Hann hlær að hræðslunni og skelfist ekki og hopar ekki fyrir sverðinu.

²²Della paura si ride, non trema, non indietreggia davanti alla spada.

²³Á baki hans glamrar í örvamælinum, spjót og lensa leiftra.

²³Gli risuona addosso il turcasso, la folgorante lancia e il dardo.

²⁴Með hávaða og harki hendist hann yfir jörðina og eigi verður honum haldið, þá er lúðurinn gellur.

²⁴Con fremente furia divora la terra. Non sta più fermo quando suona la tromba.

²⁵Í hvert sinn er lúðurinn gellur, hvíar hann, og langar leiðir nasar hann bardagann, þrumurödd fyrirliðanna og herópið.

²⁵Com’ode lo squillo, dice: Aha! e fiuta da lontano la battaglia, la voce tonante dei capi, e il grido di guerra.

²⁶Er það fyrir þín hyggindi að haukurinn lyftir flugfjöðrunum, breiðir út vængi sína í suðurátt?

²⁶E’ l’intelligenza tua che allo sparviere fa spiccare il volo e spiegar l’ali verso mezzogiorno?

²⁷Er það eftir þinni skipun að örninn flýgur svo hátt og byggir hreiður sitt hátt uppi?

²⁷E’ forse al tuo comando che l’aquila si leva in alto e fa il suo nido nei luoghi elevati?

²⁸Á klettunum á hann sér býli og ból, á klettasnösum og fjallatindum.

²⁸Abita nelle rocce e vi pernotta; sta sulla punta delle rupi, sulle vette scoscese;

²⁹Þaðan skyggnist hann að æti, augu hans sjá langar leiðir.Og ungar hans svelgja blóð, og hvar sem vegnir menn liggja, þar er hann.

²⁹di là spia la preda, e i suoi occhi miran lontano.

³⁰Og ungar hans svelgja blóð, og hvar sem vegnir menn liggja, þar er hann.

³⁰I suoi piccini s’abbeveran di sangue, e dove son de’ corpi morti, ivi ella si trova".