¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Allora Giobbe rispose e disse:

²Ó að gremja mín væri vegin og ógæfa mín lögð á vogarskálar!

²"Ah, se il mio travaglio si pesasse, se le mie calamità si mettessero tutte insieme sulla bilancia!

³Hún er þyngri en sandur hafsins, fyrir því hefi ég eigi taumhald á tungu minni.

³Sarebbero trovati più pesanti che la sabbia del mare. Ecco perché le mie parole sono temerarie.

⁴Því að örvar hins Almáttka sitja fastar í mér, og andi minn drekkur í sig eitur þeirra. Ógnir Guðs steðja að mér.

⁴Ché le saette dell’Onnipotente mi trafiggono, lo spirito mio ne sugge il veleno; i terrori di Dio si schierano in battaglia contro me.

⁵Rymur skógarasninn yfir grængresinu, eða öskrar nautið yfir fóðri sínu?

⁵L’asino salvatico raglia forse quand’ha l’erba davanti? mugghia forse il bue davanti alla pastura?

⁶Verður hið bragðlausa etið saltlaust, eða er gott bragð að hvítunni í egginu?

⁶Si può egli mangiar ciò ch’è scipito e senza sale? c’è qualche gusto in un chiaro d’uovo?

⁷Matur minn fær mér ógleði, mig velgir við að snerta hann.

⁷L’anima mia rifiuta di toccare una simil cosa, essa è per me come un cibo ripugnante.

⁸Ó að ósk mín uppfylltist, og Guð léti von mína rætast!

⁸Oh, m’avvenisse pur quello che chiedo, e mi desse Iddio quello che spero!

⁹Ég vildi að Guði þóknaðist að merja mig sundur, rétta út höndina og skera lífsþráð minn sundur!

⁹Volesse pure Iddio schiacciarmi, stender la mano e tagliare il filo de’ miei giorni!

¹⁰Þá væri það þó enn huggun mín _ og ég skyldi hoppa af gleði í vægðarlausri kvölinni _ að ég hefi aldrei afneitað orðum hins Heilaga.

¹⁰Sarebbe questo un conforto per me, esulterei nei dolori ch’egli non mi risparmia; giacché non ho rinnegato le parole del Santo.

¹¹Hver er kraftur minn, að ég skyldi þreyja, og hver verða endalok mín, að ég skyldi vera þolinmóður?

¹¹Che è mai la mia forza perch’io speri ancora? Che fine m’aspetta perch’io sia paziente?

¹²Er þá kraftur minn kletta kraftur, eða er líkami minn af eiri?

¹²La mia forza è essa forza di pietra? e la mia carne, carne di rame?

¹³Er ég ekki með öllu hjálparvana og öll frelsun frá mér hrakin?

¹³Non son io ridotto senza energia, e non m’è forse tolta ogni speranza di guarire?

¹⁴Hrelldur maður á heimting á meðaumkun hjá vini sínum, enda þótt hann hætti að óttast hinn Almáttka.

¹⁴Pietà deve l’amico a colui che soccombe, quand’anche abbandoni il timor dell’Onnipotente.

¹⁵Bræður mínir brugðust eins og lækur, eins og farvegur lækja, sem flóa yfir,

¹⁵Ma i fratelli miei si son mostrati infidi come un torrente, come l’acqua di torrenti che passano.

¹⁶sem gruggugir eru af ís og snjórinn hverfur ofan í.

¹⁶Il ghiaccio li rende torbidi, e la neve vi si scioglie;

¹⁷Jafnskjótt og þeir bakast af sólinni, þorna þeir upp, þegar hitnar, hverfa þeir burt af stað sínum.

¹⁷ma passato il tempo delle piene, svaniscono; quando sentono il caldo, scompariscono dal loro luogo.

¹⁸Kaupmannalestirnar beygja af leið sinni, halda upp í eyðimörkina og farast.

¹⁸Le carovane che si dirigon là mutano strada, s’inoltran nel deserto, e vi periscono.

¹⁹Kaupmannalestir frá Tema skyggndust eftir þeim, ferðamannahópar frá Saba reiddu sig á þá.

¹⁹Le carovane di Tema li cercavan collo sguardo, i viandanti di Sceba ci contavan su,

²⁰Þeir urðu sér til skammar fyrir vonina, þeir komu þangað og urðu sneyptir.

²⁰ma furon delusi nella loro fiducia; giunti sul luogo, rimasero confusi.

²¹Þannig eruð þér nú orðnir fyrir mér, þér sáuð skelfing og skelfdust.

²¹Tali siete divenuti voi per me: vedete uno che fa orrore, e vi prende la paura.

²²Hefi ég sagt: ,,Færið mér eitthvað og borgið af eigum yðar fyrir mig,

²²V’ho forse detto: "Datemi qualcosa" o "co’ vostri beni fate un donativo a favor mio",

²³frelsið mig úr höndum óvinarins og leysið mig undan valdi kúgarans``?

²³o "liberatemi dalla stretta del nemico, o "scampatemi di man dei prepotenti"?

²⁴Fræðið mig, og ég skal þegja, og sýnið mér, í hverju mér hefir á orðið.

²⁴Ammaestratemi, e mi starò in silenzio; fatemi capire in che cosa ho errato.

²⁵Hversu áhrifamikil eru einlægninnar orð, en hvað sanna átölur yðar?

²⁵Quanto sono efficaci le parole rette! Ma la vostra riprensione che vale?

²⁶Hafið þér í hyggju að ásaka orð? Ummæli örvilnaðs manns hverfa út í vindinn.

²⁶Volete dunque biasimar delle parole? Ma le parole d’un disperato se le porta il vento!

²⁷Þér munduð jafnvel hluta um föðurleysingjann og selja vin yðar.

²⁷Voi sareste capaci di trar la sorte sull’orfano, e di contrattare il vostro amico!

²⁸Og nú _ ó að yður mætti þóknast að líta á mig, ég mun vissulega ekki ljúga upp í opið geðið á yður.

²⁸Ma pure vi piaccia di rivolgervi a guardarmi, e vedete s’io vi menta in faccia.

²⁹Snúið við, fremjið eigi ranglæti, já, snúið við, enn þá hefi ég rétt fyrir mér.Er ranglæti á minni tungu, eða ætli gómur minn greini ekki hvað illt er?

²⁹Mutate consiglio! Non vi sia in voi iniquità! Mutate consiglio, la mia giustizia sussiste.

³⁰Er ranglæti á minni tungu, eða ætli gómur minn greini ekki hvað illt er?

³⁰V’è qualche iniquità sulla mia lingua? Il mio palato non distingue più quel ch’è male?