¹Asafs-sálmur. Vissulega er Guð góður við Ísrael, við þá sem hjartahreinir eru.

¹Salmo di Asaf. Certo, Iddio è buono verso Israele, verso quelli che son puri di cuore.

²Nærri lá, að fætur mínir hrösuðu, lítið vantaði á, að ég skriðnaði í skrefi,

²Ma, quant’è a me, quasi inciamparono i miei piedi; poco mancò che i miei passi non sdrucciolassero.

³því að ég fylltist gremju út af hinum hrokafullu, þegar ég sá gengi hinna guðlausu.

³Poiché io portavo invidia agli orgogliosi, vedendo la prosperità degli empi.

⁴Þeir hafa engar hörmungar að bera, líkami þeirra er heill og hraustur.

⁴Poiché per loro non vi son dolori, il loro corpo è sano e pingue.

⁵Þeim mætir engin mæða sem öðrum mönnum, og þeir verða eigi fyrir neinum áföllum eins og aðrir menn.

⁵Non sono travagliati come gli altri mortali, né son colpiti come gli altri uomini.

⁶Fyrir því er hrokinn hálsfesti þeirra, þeir eru sveipaðir ofríki eins og yfirhöfn.

⁶Perciò la superbia li cinge a guisa di collana, la violenza li cuopre a guisa di vestito.

⁷Frá mörhjarta kemur misgjörð þeirra, girndir þeirra ganga fram úr öllu hófi.

⁷Dal loro cuore insensibile esce l’iniquità; le immaginazioni del cuor loro traboccano.

⁸Þeir spotta og tala af illsku, mæla kúgunarorð í mikilmennsku sinni.

⁸Sbeffeggiano e malvagiamente ragionan d’opprimere; parlano altezzosamente.

⁹Með munni sínum snerta þeir himininn, en tunga þeirra er tíðförul um jörðina.

⁹Metton la loro bocca nel cielo, e la loro lingua passeggia per la terra.

¹⁰Fyrir því aðhyllist lýðurinn þá og teygar gnóttir vatns.

¹⁰Perciò il popolo si volge dalla loro parte, e beve copiosamente alla loro sorgente,

¹¹Þeir segja: ,,Hvernig ætti Guð að vita og Hinn hæsti að hafa nokkra þekkingu?``

¹¹e dice: Com’è possibile che Dio sappia ogni cosa, che vi sia conoscenza nell’Altissimo?

¹²Sjá, þessir menn eru guðlausir, og þó lifa þeir ætíð áhyggjulausir og auka efni sín.

¹²Ecco, costoro sono empi: eppure, tranquilli sempre, essi accrescono i loro averi.

¹³Vissulega hefi ég til ónýtis haldið hjarta mínu hreinu og þvegið hendur mínar í sakleysi,

¹³Invano dunque ho purificato il mio cuore, e ho lavato le mie mani nell’innocenza!

¹⁴ég þjáist allan daginn, og á hverjum morgni bíður mín hirting.

¹⁴Poiché son percosso ogni giorno, e il mio castigo si rinnova ogni mattina.

¹⁵Ef ég hefði haft í hyggju að tala þannig, sjá, þá hefði ég brugðið trúnaði við kyn barna þinna.

¹⁵Se avessi detto: Parlerò a quel modo, ecco, sarei stato infedele alla schiatta de’ tuoi figliuoli.

¹⁶En ég hugsaði um, hvernig ég ætti að skilja það, það var erfitt í augum mínum,

¹⁶Ho voluto riflettere per intender questo, ma la cosa mi è parsa molto ardua,

¹⁷uns ég kom inn í helgidóma Guðs og skildi afdrif þeirra:

¹⁷finché non sono entrato nel santuario di Dio, e non ho considerata la fine di costoro.

¹⁸Vissulega setur þú þá á sleipa jörð, þú lætur þá falla í rústir.

¹⁸Certo, tu li metti in luoghi sdrucciolevoli, tu li fai cadere in rovina.

¹⁹Sviplega verða þeir að auðn, líða undir lok, tortímdir af skelfingum.

¹⁹Come sono stati distrutti in un momento, portati via, consumati per casi spaventevoli!

²⁰Eins og draum er maður vaknar, þannig fyrirlítur þú, Drottinn, mynd þeirra, er þú ríst á fætur.

²⁰Come avviene d’un sogno quand’uno si sveglia, così tu, o Signore, quando ti desterai, sprezzerai la loro vana apparenza.

²¹Þegar beiskja var í hjarta mínu og kvölin nísti hug minn,

²¹Quando il mio cuore s’inacerbiva ed io mi sentivo trafitto internamente,

²²þá var ég fáráðlingur og vissi ekkert, var sem skynlaus skepna gagnvart þér.

²²ero insensato e senza conoscimento; io ero verso di te come una bestia.

²³En ég er ætíð hjá þér, þú heldur í hægri hönd mína.

²³Ma pure, io resto del continuo con te; tu m’hai preso per la man destra;

²⁴Þú munt leiða mig eftir ályktun þinni, og síðan munt þú taka við mér í dýrð.

²⁴tu mi condurrai col tuo consiglio, e poi mi riceverai in gloria.

²⁵Hvern á ég annars að á himnum? Og hafi ég þig, hirði ég eigi um neitt á jörðu.

²⁵Chi ho io in cielo fuori di te? E sulla terra non desidero che te.

²⁶Þótt hold mitt og hjarta tærist, er Guð bjarg hjarta míns og hlutskipti mitt um eilífð.

²⁶La mia carne e il mio cuore posson venir meno, ma Dio è la ròcca del mio cuore e la mia parte in eterno.

²⁷Því sjá, þeir sem fjarlægjast þig, farast, þú afmáir alla þá, sem eru þér ótrúir.En mín gæði eru það að vera nálægt Guði, ég hefi gjört Drottin að athvarfi mínu og segi frá öllum verkum þínum.

²⁷Poiché, ecco, quelli che s’allontanan da te periranno; tu distruggi chiunque, fornicando, ti abbandona.

²⁸En mín gæði eru það að vera nálægt Guði, ég hefi gjört Drottin að athvarfi mínu og segi frá öllum verkum þínum.

²⁸Ma quanto a me, il mio bene è d’accostarmi a Dio; io ho fatto del Signore, dell’Eterno, il mio rifugio, per raccontare, o Dio, tutte le opere tue.