¹Þá svaraði Sófar frá Naama og sagði:

¹Então respondeu Zofar, o naamatita, dizendo:

²Á ekki að svara orðagjálfrinu, og á málskrafsmaðurinn að hafa rétt fyrir sér?

²Não se dará resposta � multidão de palavras? ou será justificado o homem falador?

³Ættu stóryrði þín að koma mönnum til að þegja, og ættir þú að spotta og enginn sneypa þig,

³Acaso as tuas jactâncias farão calar os homens? e zombarás tu sem que ninguém te envergonhe?

⁴þar sem þú segir: ,,Kenning mín er rétt, og ég er hreinn í augum Guðs``?

⁴Pois dizes: A minha doutrina é pura, e limpo sou aos teus olhos.

⁵En _ ó að Guð vildi tala og ljúka upp vörum sínum í móti þér

⁵Mas, na verdade, oxalá que Deus falasse e abrisse os seus lábios contra ti,

⁶og kunngjöra þér leyndardóma spekinnar, að í þeim felast margföld hyggindi, þá mundir þú kannast við, að Guð hegnir ekki til fulls misgjörð þinni.

⁶e te fizesse saber os segredos da sabedoria, pois é multiforme o seu entendimento; sabe, pois, que Deus exige de ti menos do que merece a tua iniqüidade.

⁷Getur þú náð til botns í Guði eða komist til ystu takmarka hins Almáttka?

⁷Poderás descobrir as coisas profundas de Deus, ou descobrir perfeitamente o Todo-Poderoso?

⁸Himinhá er speki hans _ hvað fær þú gjört? dýpri en undirheimar _ hvað fær þú vitað?

⁸Como as alturas do céu é a sua sabedoria; que poderás tu fazer? Mais profunda é ela do que o Seol; que poderás tu saber?

⁹Hún er lengri en jörðin að víðáttu og breiðari en hafið.

⁹Mais comprida é a sua medida do que a terra, e mais larga do que o mar.

¹⁰Ef hann ryðst fram og hneppir í varðhald og stefnir dómþing _ hver aftrar honum?

¹⁰Se ele passar e prender alguém, e chamar a juízo, quem o poderá impedir?

¹¹Því að hann þekkir varmennin og sér ranglætið, þótt hann sé ekki að veita því athygli.

¹¹Pois ele conhece os homens vãos; e quando vê a iniqüidade, não atentará para ela?

¹²Verður óvitur maður hygginn? og fæðist skógarösnu-folald sem maður?

¹²Mas o homem vão adquirirá entendimento, quando a cria do asno montês nascer homem.

¹³Ef þú undirbýr hjarta þitt og breiðir út lófa þína til hans,

¹³Se tu preparares o teu coração, e estenderes as mãos para ele;

¹⁴_ ef misgjörð er í hendi þinni, þá fjarlæg hana, og lát eigi órétt búa í tjöldum þínum _

¹⁴se há iniqüidade na tua mão, lança-a para longe de ti, e não deixes a perversidade habitar nas tuas tendas;

¹⁵já, þá munt þú flekklaus hefja höfuð þitt, munt standa fastur og eigi þurfa að óttast.

¹⁵então levantarás o teu rosto sem mácula, e estarás firme, e não temerás.

¹⁶Já, þá munt þú gleyma mæðu þinni, þú munt minnast hennar sem vatns, er runnið er fram hjá.

¹⁶Pois tu te esquecerás da tua miséria; apenas te lembrarás dela como das águas que já passaram.

¹⁷Og lífið mun renna upp bjartara en hádegið, þótt dimmi, þá mun það verða sem morgunn.

¹⁷E a tua vida será mais clara do que o meio-dia; a escuridão dela será como a alva.

¹⁸Og þú munt vera öruggur, því að enn er von, og skyggnist þú um, getur þú lagst óhultur til hvíldar.

¹⁸E terás confiança, porque haverá esperança; olharás ao redor de ti e repousarás seguro.

¹⁹Og þú hvílist, og enginn hræðir þig, og margir munu reyna að koma sér í mjúkinn hjá þér.En augu hinna óguðlegu daprast, fyrir þá er fokið í öll skjól, og þeirra eina von er að gefa upp andann.

¹⁹Deitar-te-ás, e ninguém te amedrontará; muitos procurarão obter o teu favor.

²⁰En augu hinna óguðlegu daprast, fyrir þá er fokið í öll skjól, og þeirra eina von er að gefa upp andann.

²⁰Mas os olhos dos ímpios desfalecerão, e para eles não haverá refúgio; a sua esperança será o expirar.