¹Maðurinn, af konu fæddur, lifir stutta stund og mettast órósemi.

¹O homem, nascido da mulher, é de poucos dias e cheio de inquietação.

²Hann rennur upp og fölnar eins og blóm, flýr burt eins og skuggi og hefir ekkert viðnám.

²Nasce como a flor, e murcha; foge também como a sombra, e não permanece.

³Og yfir slíkum heldur þú opnum augum þínum og dregur mig fyrir dóm hjá þér!

³Sobre esse tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar em juízo contigo?

⁴Hvernig ætti hreinn að koma af óhreinum? Ekki einn!

⁴Quem do imundo tirará o puro? Ninguém.

⁵Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist,

⁵Visto que os seus dias estão determinados, contigo está o número dos seus meses; tu lhe puseste limites, e ele não poderá passar além deles.

⁶þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður.

⁶Desvia dele o teu rosto, para que ele descanse e, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.

⁷Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp.

⁷Porque há esperança para a árvore, que, se for cortada, ainda torne a brotar, e que não cessem os seus renovos.

⁸Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni,

⁸Ainda que envelheça a sua raiz na terra, e morra o seu tronco no pó,

⁹þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu.

⁹contudo ao cheiro das águas brotará, e lançará ramos como uma planta nova.

¹⁰En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá?

¹⁰O homem, porém, morre e se desfaz; sim, rende o homem o espírito, e então onde está?

¹¹Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp,

¹¹Como as águas se retiram de um lago, e um rio se esgota e seca,

¹²þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum.

¹²assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus não acordará nem será despertado de seu sono.

¹³Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín!

¹³Oxalá me escondesses no Seol, e me ocultasses até que a tua ira tenha passado; que me determinasses um tempo, e te lembrasses de mim!

¹⁴Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi.

¹⁴Morrendo o homem, acaso tornará a viver? Todos os dias da minha lida esperaria eu, até que viesse a minha mudança.

¹⁵Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna.

¹⁵Chamar-me-ias, e eu te responderia; almejarias a obra de tuas mãos.

¹⁶Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni.

¹⁶Então contarias os meus passos; não estarias a vigiar sobre o meu pecado;

¹⁷Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit.

¹⁷a minha transgressão estaria selada num saco, e ocultarias a minha iniqüidade.

¹⁸En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum,

¹⁸Mas, na verdade, a montanha cai e se desfaz, e a rocha se remove do seu lugar.

¹⁹eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu.

¹⁹As águas gastam as pedras; as enchentes arrebatam o solo; assim tu fazes perecer a esperança do homem.

²⁰Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott.

²⁰Prevaleces para sempre contra ele, e ele passa; mudas o seu rosto e o despedes.

²¹Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var.Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.

²¹Os seus filhos recebem honras, sem que ele o saiba; são humilhados sem que ele o perceba.

²²Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.

²²Sente as dores do seu próprio corpo somente, e só por si mesmo lamenta.