¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Então Jó respondeu, dizendo:

²Ég hefi heyrt nóg af slíku, hvimleiðir huggarar eruð þér allir saman.

²Tenho ouvido muitas coisas como essas; todos vós sois consoladores molestos.

³Er orðavindurinn nú á enda? eða hvað knýr þig til andsvara?

³Não terão fim essas palavras de vento? Ou que é o que te provoca, para assim responderes?

⁴Ég gæti líka talað eins og þér, ef þér væruð í mínum sporum, gæti spunnið saman ræður gegn yður og hrist yfir yður höfuðið,

⁴Eu também poderia falar como vós falais, se vós estivésseis em meu lugar; eu poderia amontoar palavras contra vós, e contra vós menear a minha cabeça;

⁵ég gæti styrkt yður með munni mínum, og meðaumkun vara minna mundi lina þjáning yðar.

⁵poderia fortalecer-vos com a minha boca, e a consolação dos meus lábios poderia mitigar a vossa dor.

⁶Þótt ég tali, þá linar ekki kvöl mína, og gjöri ég það ekki, hvaða létti fæ ég þá?

⁶Ainda que eu fale, a minha dor naõ se mitiga; e embora me cale, qual é o meu alívio?

⁷Miklu fremur hefir Guð nú örþreytt mig, _ þú hefir eytt öllu ættliði mínu,

⁷Mas agora, ó Deus, me deixaste exausto; assolaste toda a minha companhia.

⁸hefir hremmt mig, og það er vitni í móti mér. Sjúkdómur minn rís í gegn mér, ákærir mig upp í opið geðið.

⁸Tu me emagreceste, e isso constitui uma testemunha contra mim; contra mim se levanta a minha magreza, e o meu rosto testifica contra mim.

⁹Reiði hans slítur mig sundur og ofsækir mig, hann nístir tönnum í móti mér, andstæðingur minn hvessir á mig augun.

⁹Na sua ira ele me despedaçou, e me perseguiu; rangeu os dentes contra mim; o meu adversário aguça os seus olhos contra mim.

¹⁰Þeir glenna upp ginið í móti mér, löðrunga mig til háðungar, allir saman gjöra þeir samtök í móti mér.

¹⁰Os homens abrem contra mim a boca; com desprezo me ferem nas faces, e contra mim se ajuntam � uma.

¹¹Guð gefur mig á vald ranglátra og varpar mér í hendur óguðlegra.

¹¹Deus me entrega ao ímpio, nas mãos dos iníquos me faz cair.

¹²Ég lifði áhyggjulaus, þá braut hann mig sundur, hann þreif í hnakkann á mér og molaði mig sundur og reisti mig upp sér að skotspæni.

¹²Descansado estava eu, e ele me quebrantou; e pegou-me pelo pescoço, e me despedaçou; colocou-me por seu alvo;

¹³Skeyti hans fljúga kringum mig, vægðarlaust sker hann sundur nýru mín, hellir galli mínu á jörðu.

¹³cercam-me os seus flecheiros. Atravessa-me os rins, e não me poupa; derrama o meu fel pela terra.

¹⁴Hann brýtur í mig skarð á skarð ofan og gjörir áhlaup á mig eins og hetja.

¹⁴Quebranta-me com golpe sobre golpe; arremete contra mim como um guerreiro.

¹⁵Ég hefi saumað sekk um hörund mitt og stungið horni mínu ofan í moldina.

¹⁵Sobre a minha pele cosi saco, e deitei a minha glória no pó.

¹⁶Andlit mitt er þrútið af gráti, og svartamyrkur hvílir yfir hvörmum mínum,

¹⁶O meu rosto todo está inflamado de chorar, e há sombras escuras sobre as minhas pálpebras,

¹⁷þótt ekkert ranglæti sé í hendi minni og bæn mín sé hrein.

¹⁷embora não haja violência nas minhas maos, e seja pura a minha oração.

¹⁸Jörð, hyl þú eigi blóð mitt, og kvein mitt finni engan hvíldarstað!

¹⁸ó terra, não cubras o meu sangue, e não haja lugar em que seja abafado o meu clamor!

¹⁹En sjá, á himnum er vottur minn og vitni mitt á hæðum.

¹⁹Eis que agora mesmo a minha testemunha está no céu, e o meu fiador nas alturas.

²⁰Vinir mínir gjöra gys að mér _ til Guðs lítur auga mitt grátandi,

²⁰Os meus amigos zombam de mim; mas os meus olhos se desfazem em lágrimas diante de Deus,

²¹að hann láti manninn ná rétti sínum gagnvart Guði og skeri úr milli mannsins og vinar hans.Því að senn eru þessi fáu ár á enda, og ég fer burt þá leiðina, sem ég aldrei sný aftur.

²¹para que ele defenda o direito que o homem tem diante de Deus e o que o filho do homem tem perante, o seu proximo.

²²Því að senn eru þessi fáu ár á enda, og ég fer burt þá leiðina, sem ég aldrei sný aftur.

²²Pois quando houver decorrido poucos anos, eu seguirei o caminho por onde não tornarei.