¹Andi minn er bugaður, dagar mínir þrotnir, gröfin bíður mín.

¹O meu espírito está quebrantado, os meus dias se extinguem, a sepultura me está preparada!

²Vissulega eru þeir enn að gjöra gys að mér! Auga mitt verður að horfa upp á móðganir þeirra!

²Deveras estou cercado de zombadores, e os meus olhos contemplam a sua provocação!

³Set veð, gakk í ábyrgð fyrir mig hjá þér, Guð, hver mun annars taka í hönd mér?

³Dá-me, peço-te, um penhor, e sê o meu fiador para contigo; quem mais há que me dê a mão?

⁴Því að hjörtum þeirra hefir þú varnað vits, fyrir því munt þú ekki láta þá sigri hrósa.

⁴Porque aos seus corações encobriste o entendimento, pelo que não os exaltarás.

⁵Hver sem með svikum framselur vini sína að herfangi, _ augu barna hans munu daprast.

⁵Quem entrega os seus amigos como presa, os olhos de seus filhos desfalecerão.

⁶Hann hefir gjört mig að orðskviði meðal manna, og ég verð að láta hrækja í andlit mitt.

⁶Mas a mim me pôs por motejo dos povos; tornei-me como aquele em cujo rosto se cospe.

⁷Fyrir því dapraðist auga mitt af harmi, og limir mínir eru allir orðnir sem skuggi.

⁷De mágoa se escureceram os meus olhos, e todos os meus membros são como a sombra.

⁸Réttvísir menn skelfast yfir því, og hinn saklausi fárast yfir hinum óguðlega.

⁸Os retos pasmam disso, e o inocente se levanta contra o ímpio.

⁹En hinn réttláti heldur fast við sína leið, og sá sem hefir hreinar hendur, verður enn styrkari.

⁹Contudo o justo prossegue no seu caminho e o que tem mãos puras vai crescendo em força.

¹⁰En komið þér allir hingað aftur, og ég mun ekki finna neinn vitran mann meðal yðar.

¹⁰Mas tornai vós todos, e vinde, e sábio nenhum acharei entre vós.

¹¹Dagar mínir eru liðnir, fyrirætlanir mínar sundurtættar, _ hin dýrasta eign hjarta míns.

¹¹Os meus dias passaram, malograram-se os meus propósitos, as aspirações do meu coração.

¹²Nóttina gjöra þeir að degi, ljósið á að vera nær mér en myrkrið.

¹²Trocam a noite em dia; dizem que a luz está perto das trevas. el,

¹³Þegar ég vonast eftir að dánarheimar verði híbýli mitt, bý mér hvílu í myrkrinu,

¹³Se eu olhar o Seol como a minha casa, se nas trevas estender a minha cama,

¹⁴þegar ég kalla gröfina ,,föður minn``, ormana ,,móður mína og systur`` _

¹⁴se eu clamar � cova: Tu és meu pai; e aos vermes: Vós sois minha mãe e minha irmã;

¹⁵hvar er þá von mín, já, von mín _ hver eygir hana?Að slagbröndum Heljar stígur hún niður, þá er ég um leið fæ hvíld í moldu.

¹⁵onde está então a minha esperança? Sim, a minha esperança, quem a poderá ver?

¹⁶Að slagbröndum Heljar stígur hún niður, þá er ég um leið fæ hvíld í moldu.

¹⁶Acaso descerá comigo até os ferrolhos do Seol? Descansaremos juntos no pó?