¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Então Jó respondeu:

²Hversu lengi ætlið þér að angra sál mína og mylja mig sundur með orðum?

²Até quando afligireis a minha alma, e me atormentareis com palavras?

³Þér hafið þegar smánað mig tíu sinnum, þér skammist yðar ekki fyrir að misþyrma mér.

³Já dez vezes me haveis humilhado; não vos envergonhais de me maltratardes?

⁴Og hafi mér í raun og veru orðið á, þá varðar það mig einan.

⁴Embora haja eu, na verdade, errado, comigo fica o meu erro.

⁵Ef þér í raun og veru ætlið að hrokast upp yfir mig, þá sannið mér svívirðing mína.

⁵Se deveras vos quereis engrandecer contra mim, e me incriminar pelo meu opróbrio,

⁶Kannist þó við, að Guð hafi hallað rétti mínum og umkringt mig með neti sínu.

⁶sabei então que Deus é o que transtornou a minha causa, e com a sua rede me cercou.

⁷Sjá, ég kalla: Ofbeldi! og fæ ekkert svar, ég kalla á hjálp, en engan rétt er að fá.

⁷Eis que clamo: Violência! mas não sou ouvido; grito: Socorro! mas não há justiça.

⁸Guð hefir girt fyrir veg minn, svo að ég kemst ekki áfram, og stigu mína hylur hann myrkri.

⁸com muros fechou ele o meu caminho, de modo que não posso passar; e pôs trevas nas minhas veredas.

⁹Heiðri mínum hefir hann afklætt mig og tekið kórónuna af höfði mér.

⁹Da minha honra me despojou, e tirou-me da cabeça a coroa.

¹⁰Hann brýtur mig niður á allar hliðar, svo að ég fari burt, og slítur upp von mína eins og tré.

¹⁰Quebrou-me de todos os lados, e eu me vou; arrancou a minha esperança, como a, uma árvore.

¹¹Hann lætur reiði sína bálast gegn mér og telur mig óvin sinn.

¹¹Acende contra mim a sua ira, e me considera como um de seus adversários.

¹²Skarar hans koma allir saman og leggja braut sína gegn mér og setja herbúðir sínar kringum tjald mitt.

¹²Juntas as suas tropas avançam, levantam contra mim o seu caminho, e se acampam ao redor da minha tenda.

¹³Bræður mína hefir hann gjört mér fráhverfa, og vinir mínir vilja eigi framar við mér líta.

¹³Ele pôs longe de mim os meus irmãos, e os que me conhecem tornaram-se estranhos para mim.

¹⁴Skyldmenni mín láta ekki sjá sig, og kunningjar mínir hafa gleymt mér.

¹⁴Os meus parentes se afastam, e os meus conhecidos se esquecem de, mim.

¹⁵Skjólstæðingar húss míns og þernur mínar álíta mig aðkomumann, og ég er orðinn útlendingur í augum þeirra.

¹⁵Os meus domésticos e as minhas servas me têm por estranho; vim a ser um estrangeiro aos seus olhos.

¹⁶Kalli ég á þjón minn, svarar hann ekki, ég verð að sárbæna hann með munni mínum.

¹⁶Chamo ao meu criado, e ele não me responde; tenho que suplicar-lhe com a minha boca.

¹⁷Andi minn er konu minni framandlegur, og bræður mínir forðast mig.

¹⁷O meu hÁlito é intolerável � minha mulher; sou repugnante aos filhos de minhã mae.

¹⁸Jafnvel börnin fyrirlíta mig, standi ég upp, spotta þau mig.

¹⁸Até os pequeninos me desprezam; quando me levanto, falam contra mim.

¹⁹Alla mína alúðarvini stuggar við mér, og þeir sem ég elskaði, hafa snúist á móti mér.

¹⁹Todos os meus amigos íntimos me abominam, e até os que eu amava se tornaram contra mim.

²⁰Bein mín límast við hörund mitt og hold, og ég hefi sloppið með tannholdið eitt.

²⁰Os meus ossos se apegam � minha pele e � minha carne, e só escapei com a pele dos meus dentes.

²¹Aumkið mig, aumkið mig, vinir mínir, því að hönd Guðs hefir lostið mig.

²¹Compadecei-vos de mim, amigos meus; compadecei-vos de mim; pois a mão de Deus me tocou.

²²Hví ofsækið þér mig eins og Guð og verðið eigi saddir á holdi mínu?

²²Por que me perseguis assim como Deus, e da minha carne não vos fartais?

²³Ó að orð mín væru skrifuð upp, ó að þau væru skráð í bók

²³Oxalá que as minhas palavras fossem escritas! Oxalá que fossem gravadas num livro!

²⁴með járnstíl og blýi, að eilífu höggvin í klett!

²⁴Que, com pena de ferro, e com chumbo, fossem para sempre esculpidas na rocha!

²⁵Ég veit, að lausnari minn lifir, og hann mun síðastur ganga fram á foldu.

²⁵Pois eu sei que o meu Redentor vive, e que por fim se levantará sobre a terra.

²⁶Og eftir að þessi húð mín er sundurtætt og allt hold er af mér, mun ég líta Guð.

²⁶E depois de consumida esta minha pele, então fora da minha carne verei a Deus;

²⁷Ég mun líta hann mér til góðs, já, augu mín sjá hann, og það eigi sem andstæðing, _ hjartað brennur af þrá í brjósti mér!

²⁷vê-lo-ei ao meu lado, e os meus olhos o contemplarão, e não mais como adversário. O meu coração desfalece dentro de mim!

²⁸Þegar þér segið: ,,Vér skulum ofsækja hann, rót ógæfunnar er hjá honum sjálfum að finna!``þá hræðist ógn sverðsins, því að sverðið er refsing syndar. Þá munuð þér komast að raun um, að til er dómur.

²⁸Se disserdes: Como o havemos de perseguir! e que a causa deste mal se acha em mim,

²⁹þá hræðist ógn sverðsins, því að sverðið er refsing syndar. Þá munuð þér komast að raun um, að til er dómur.

²⁹temei vós a espada; porque o furor traz os castigos da espada, para saberdes que há um juízo.