¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Então Jó respondeu:

²Hlustið gaumgæfilega á mál mitt, og látið það vera huggun af yðar hendi.

²Ouvi atentamente as minhas palavras; seja isto a vossa consolação.

³Unnið mér þess, að ég tali, og þegar ég hefi talað út, þá mátt þú hæða.

³Sofrei-me, e eu falarei; e, havendo eu falado, zombai.

⁴Er ég þá að kvarta yfir mönnum? eða hví skyldi ég ekki vera óþolinmóður?

⁴É porventura do homem que eu me queixo? Mas, ainda que assim fosse, não teria motivo de me impacientar?

⁵Lítið til mín og undrist og leggið hönd á munn!

⁵Olhai para mim, e pasmai, e ponde a mão sobre a boca.

⁶Já, þegar ég hugsa um það, skelfist ég, og hryllingur fer um mig allan.

⁶Quando me lembro disto, me perturbo, e a minha carne estremece de horror.

⁷Hvers vegna lifa hinir óguðlegu, verða gamlir, já, magnast að krafti?

⁷Por que razão vivem os ímpios, envelhecem, e ainda se robustecem em poder?

⁸Niðjar þeirra dafna fyrir augliti þeirra hjá þeim og afsprengi þeirra fyrir augum þeirra.

⁸Os seus filhos se estabelecem � vista deles, e os seus descendentes perante os seus olhos.

⁹Hús þeirra eru óhult og óttalaus, og hirtingarvöndur Guðs kemur ekki niður á þeim.

⁹As suas casas estão em paz, sem temor, e a vara de Deus não está sobre eles.

¹⁰Boli þeirra kelfir og kemur að gagni, kýr þeirra ber og lætur ekki kálfi.

¹⁰O seu touro gera, e não falha; pare a sua vaca, e não aborta.

¹¹Þeir hleypa út börnum sínum eins og lambahjörð, og smásveinar þeirra hoppa og leika sér.

¹¹Eles fazem sair os seus pequeninos, como a um rebanho, e suas crianças andam saltando.

¹²Þeir syngja hátt undir með bumbum og gígjum og gleðjast við hljóm hjarðpípunnar.

¹²Levantam a voz, ao som do tamboril e da harpa, e regozijam-se ao som da flauta.

¹³Þeir eyða dögum sínum í velgengni og fara til Heljar í friði,

¹³Na prosperidade passam os seus dias, e num momento descem ao Seol.

¹⁴og þó sögðu þeir við Guð: ,,Vík frá oss _ að þekkja þína vegu girnumst vér eigi.

¹⁴Eles dizem a Deus: retira-te de nós, pois não desejamos ter conhecimento dos teus caminhos.

¹⁵Hvað er hinn Almáttki, að vér skyldum dýrka hann, og hvað skyldi það stoða oss að leita hans í bæn?``

¹⁵Que é o Todo-Poderoso, para que nós o sirvamos? E que nos aproveitará, se lhe fizermos orações?

¹⁶Sjá, gæfa þeirra er ekki á þeirra valdi, _ ráðlag óguðlegra er fjarri mér.

¹⁶Vede, porém, que eles não têm na mão a prosperidade; esteja longe de mim o conselho dos ímpios!

¹⁷Hversu oft slokknar þá á lampa hinna óguðlegu, og hversu oft kemur ógæfa þeirra yfir þá? Hversu oft deilir Guð þeim hlutskiptum í reiði sinni?

¹⁷Quantas vezes sucede que se apague a lâmpada dos ímpios? que lhes sobrevenha a sua destruição? que Deus na sua ira lhes reparta dores?

¹⁸Hversu oft verða þeir sem strá fyrir vindi og sem sáðir, er stormurinn feykir burt?

¹⁸que eles sejam como a palha diante do vento, e como a pragana, que o redemoinho arrebata?

¹⁹,,Guð geymir börnum hans óhamingju hans.`` Endurgjaldi hann honum sjálfum, svo að hann fái að kenna á því!

¹⁹Deus, dizeis vós, reserva a iniqüidade do pai para seus filhos, mas é a ele mesmo que Deus deveria punir, para que o conheça.

²⁰Sjái augu sjálfs hans glötun hans, og drekki hann sjálfur af reiði hins Almáttka!

²⁰Vejam os seus próprios olhos a sua ruina, e beba ele do furor do Todo-Poderoso.

²¹Því að hvað hirðir hann um hús sitt eftir dauðann, þegar tala mánaða hans er fullnuð?

²¹Pois, que lhe importa a sua casa depois de morto, quando lhe for cortado o número dos seus meses?

²²Ætla menn að kenna Guði visku eða dæma hinn hæsta?

²²Acaso se ensinará ciência a Deus, a ele que julga os excelsos?

²³Einn deyr í mestu velgengni, fullkomlega áhyggjulaus og ánægður,

²³Um morre em plena prosperidade, inteiramente sossegado e tranqüilo;

²⁴trog hans eru full af mjólk, og mergurinn í beinum hans er safamikill.

²⁴com os seus baldes cheios de leite, e a medula dos seus ossos umedecida.

²⁵Og annar deyr með beiskju í huga og hefir aldrei notið hamingjunnar.

²⁵Outro, ao contrário, morre em amargura de alma, não havendo provado do bem.

²⁶Þeir hvíla báðir í duftinu, og maðkarnir hylja þá.

²⁶Juntamente jazem no pó, e os vermes os cobrem.

²⁷Sjá, ég þekki hugsanir yðar og fyrirætlanir, að beita mig ofbeldi.

²⁷Eis que conheço os vossos pensamentos, e os maus intentos com que me fazeis injustiça.

²⁸Þegar þér segið: ,,Hvar er hús harðstjórans og hvar er tjaldið, sem hinir óguðlegu bjuggu í?``

²⁸Pois dizeis: Onde está a casa do príncipe, e onde a tenda em que morava o ímpio?

²⁹hafið þér þá ekki spurt vegfarendur, _ og sönnunum þeirra munuð þér ekki hafna _

²⁹Porventura não perguntastes aos viandantes? e não aceitais o seu testemunho,

³⁰að á degi glötunarinnar er hinum vonda þyrmt, á reiðinnar degi er þeim skotið undan.

³⁰de que o mau é preservado no dia da destruição, e poupado no dia do furor?

³¹Hver setur honum breytni hans fyrir sjónir? Og þegar hann gjörir eitthvað, hver endurgeldur honum?

³¹Quem acusará diante dele o seu caminho? e quem lhe dará o pago do que fez?

³²Og til grafar er hann borinn og vakað er yfir legstaðnum.

³²Ele é levado para a sepultura, e vigiam-lhe o túmulo.

³³Moldarhnausar dalsins liggja mjúklega ofan á honum, og eftir honum flykkjast allir menn, eins og óteljandi eru á undan honum farnir.Og hvernig megið þér þá hugga mig með hégóma, og andsvör yðar _ sviksemin ein er eftir!

³³Os torrões do vale lhe são doces, e o seguirão todos os homens, como ele o fez aos inumeráveis que o precederam.

³⁴Og hvernig megið þér þá hugga mig með hégóma, og andsvör yðar _ sviksemin ein er eftir!

³⁴Como, pois, me ofereceis consolações vãs, quando nas vossas respostas só resta falsidade?