¹Hvers vegna eru ekki hegningartímar geymdir af hinum Almáttka,

¹Por que o Todo-Poderoso não designa tempos? e por que os que o conhecem não vêem os seus dias?

²og hví sjá þeir ekki daga hans, sem á hann trúa? Menn færa landamerki úr stað, ræna hjörðum og halda þeim á beit.

²Há os que removem os limites; roubam os rebanhos, e os apascentam.

³Asna munaðarleysingjanna reka menn burt og taka uxa ekkjunnar að veði.

³Levam o jumento do órfão, tomam em penhor o boi da viúva.

⁴Þeir hrinda hinum fátæku út af veginum, hinir bágstöddu í landinu verða allir að fela sig.

⁴Desviam do caminho os necessitados; e os oprimidos da terra juntos se escondem.

⁵Já, sem skógarasnar á öræfum ganga þeir út til starfa sinna, leitandi að fæðu, eyðimörkin veitir þeim brauð handa börnunum.

⁵Eis que, como jumentos monteses no deserto, saem eles ao seu trabalho, procurando no ermo a presa que lhes sirva de sustento para seus filhos.

⁶Á akrinum uppskera þeir fóður sitt og fara í eftirleit í víngarði hins óguðlega.

⁶No campo segam o seu pasto, e vindimam a vinha do ímpio.

⁷Naktir liggja þeir um nætur, klæðlausir, og hafa enga ábreiðu í kuldanum.

⁷Passam a noite nus, sem roupa, não tendo coberta contra o frio.

⁸Þeir eru gagndrepa af fjallaskúrunum, og hælislausir faðma þeir klettinn.

⁸Pelas chuvas das montanhas são molhados e, por falta de abrigo, abraçam-se com as rochas.

⁹Menn slíta föðurleysingjana af brjóstinu og taka veð af hinum bágstöddu.

⁹Há os que arrancam do peito o órfão, e tomam o penhor do pobre;

¹⁰Naktir ganga þeir, klæðlausir, og hungraðir bera þeir kornbundin.

¹⁰fazem que estes andem nus, sem roupa, e, embora famintos, carreguem os molhos.

¹¹Í olífugörðum annarra pressa þeir olíu, troða vínlagarþrór og kveljast af þorsta.

¹¹Espremem o azeite dentro dos muros daqueles homens; pisam os seus lagares, e ainda têm sede.

¹²Úr borgunum heyrast stunur deyjandi manna, sálir hinna drepnu hrópa á hefnd, en Guð gefur ekki gaum að óhæfunni.

¹²Dentro das cidades gemem os moribundos, e a alma dos feridos clama; e contudo Deus não considera o seu clamor.

¹³Slíkir menn eru ljósfjendur orðnir, þeir þekkja ekki vegu hans og halda sig ekki á stigum hans.

¹³Há os que se revoltam contra a luz; não conhecem os caminhos dela, e não permanecem nas suas veredas.

¹⁴Með morgunsárinu fer morðinginn á fætur og drepur hinn volaða og snauða, og á nóttunni læðist þjófurinn.

¹⁴O homicida se levanta de madrugada, mata o pobre e o necessitado, e de noite torna-se ladrão.

¹⁵Og auga hórkarlsins bíður eftir rökkrinu, og hann segir: ,,Ekkert auga sér mig,`` og dregur skýlu fyrir andlitið.

¹⁵Também os olhos do adúltero aguardam o crepúsculo, dizendo: Ninguém me verá; e disfarça o rosto.

¹⁶Í myrkrinu brjótast þeir inn í hús, á daginn loka þeir sig inni, þeir þekkja ekki ljósið.

¹⁶Nas trevas minam as casas; de dia se conservam encerrados; não conhecem a luz.

¹⁷Því að öllum er þeim niðamyrkrið morgunn, því að þeir eru nákunnugir skelfingum niðamyrkursins.

¹⁷Pois para eles a profunda escuridão é a sua manhã; porque são amigos das trevas espessas.

¹⁸Fljótt berst hann burt með straumnum, bölvaður verður erfðahluti hans í landinu, hann snýr eigi framar á leið til víngarðanna.

¹⁸São levados ligeiramente sobre a face das águas; maldita é a sua porção sobre a terra; não tornam pelo caminho das vinhas.

¹⁹Þurrkur og hiti hrífa snjóvatnið burt, Hel þann, er svo hefir syndgað.

¹⁹A sequidão e o calor desfazem as, águas da neve; assim faz o Seol aos que pecaram.

²⁰Móðurskautið gleymir honum, ormarnir gæða sér á honum. Hans er eigi framar minnst, og ranglætið verður brotið sundur eins og tré,

²⁰A madre se esquecerá dele; os vermes o comerão gostosamente; não será mais lembrado; e a iniqüidade se quebrará como árvore.

²¹hann sem rændi óbyrjuna, er ekki fæddi, og enga velgjörð sýndi ekkjunni.

²¹Ele despoja a estéril que não dá � luz, e não faz bem � viúva.

²²En Guð heldur samt hinum volduga við með mætti sínum, slíkur maður rís aftur upp, þótt hann væri tekinn að örvænta um lífið.

²²Todavia Deus prolonga a vida dos valentes com a sua força; levantam-se quando haviam desesperado da vida.

²³Guð veitir honum að lifa óhultur, og hann er studdur, og augu hans vaka yfir vegum hans.

²³Se ele lhes dá descanso, estribam-se, nisso; e os seus olhos estão sobre os caminhos deles.

²⁴Hátt standa þeir, en eftir stundarkorn eru þeir horfnir. Þeir hníga, þeir eru hrifnir burt eins og allir aðrir og sviðnir af eins og höfuð kornaxins.Og ef það er eigi svo, _ hver vill þá sanna, að ég sé lygari, og gjöra ræðu mína að engu?

²⁴Eles se exaltam, mas logo desaparecem; são abatidos, colhidos como os demais, e cortados como as espigas do trigo.

²⁵Og ef það er eigi svo, _ hver vill þá sanna, að ég sé lygari, og gjöra ræðu mína að engu?

²⁵Se não é assim, quem me desmentirá e desfará as minhas palavras?