¹Þá svaraði Elífas frá Teman og mælti:

¹Então respondeu Elifaz, o temanita, e disse:

²Munt þú taka því illa, þótt maður dirfist að yrða á þig? Og þó, hver fær orða bundist?

²Se alguém intentar falar-te, enfadarte-ás? Mas quem poderá conter as palavras?

³Sjá, þú hefir áminnt marga, og magnþrota hendur hefir þú styrkt.

³Eis que tens ensinado a muitos, e tens fortalecido as mãos fracas.

⁴Þann sem hrasaði, reistu orð þín á fætur, og hnígandi hnén gjörðir þú stöðug.

⁴As tuas palavras têm sustentado aos que cambaleavam, e os joelhos desfalecentes tens fortalecido.

⁵En nú, þegar það kemur yfir þig, gefst þú upp, þegar það nær þér sjálfum, missir þú móðinn.

⁵Mas agora que se trata de ti, te enfadas; e, tocando-te a ti, te desanimas.

⁶Er ekki guðhræðsla þín athvarf þitt og þitt grandvara líferni von þín?

⁶Porventura não está a tua confiança no teu temor de Deus, e a tua esperança na integridade dos teus caminhos?

⁷Hugsaðu þig um: Hver er sá, er farist hafi saklaus, og hvar hefir hinum réttvísu verið tortímt?

⁷Lembra-te agora disto: qual o inocente que jamais pereceu? E onde foram os retos destruídos?

⁸Að því, er ég hefi séð: Þeir sem plægðu rangindi og sáðu óhamingju, þeir einir hafa uppskorið það.

⁸Conforme tenho visto, os que lavram iniquidade e semeiam o mal segam o mesmo.

⁹Fyrir andgusti Guðs fórust þeir, fyrir reiðiblæstri hans urðu þeir að engu.

⁹Pelo sopro de Deus perecem, e pela rajada da sua ira são consumidos.

¹⁰Öskur ljónsins og rödd óargadýrsins, _ tennur ljónshvolpanna eru brotnar sundur.

¹⁰Cessa o rugido do leão, e a voz do leão feroz; os dentes dos leõezinhos se quebram.

¹¹Ljónið ferst, af því að það vantar bráð, og hvolpar ljónynjunnar tvístrast.

¹¹Perece o leão velho por falta de presa, e os filhotes da leoa andam dispersos.

¹²En til mín laumaðist orð, og eyra mitt nam óminn af því _

¹²Ora, uma palavra se me disse em segredo, e os meus ouvidos perceberam um sussurro dela.

¹³í heilabrotunum, sem nætursýnirnar valda, þá er þungur svefnhöfgi er fallinn yfir mennina.

¹³Entre pensamentos nascidos de visões noturnas, quando cai sobre os homens o sono profundo,

¹⁴Ótti kom yfir mig og hræðsla, svo að öll bein mín nötruðu.

¹⁴sobrevieram-me o espanto e o tremor, que fizeram estremecer todos os meus ossos.

¹⁵Og vindgustur straukst fram hjá andliti mínu, hárin risu á líkama mínum.

¹⁵Então um espírito passou por diante de mim; arrepiaram-se os cabelos do meu corpo.

¹⁶Þarna stóð það _ útlitið þekkti ég ekki _, einhver mynd fyrir augum mínum, ég heyrði ymjandi rödd:

¹⁶Parou ele, mas não pude discernir a sua aparencia; um vulto estava diante dos meus olhos; houve silêncio, então ouvi uma voz que dizia:

¹⁷,,Er maðurinn réttlátur fyrir Guði, nokkur mannkind hrein fyrir skapara sínum?

¹⁷Pode o homem mortal ser justo diante de Deus? Pode o varão ser puro diante do seu Criador?

¹⁸Sjá, þjónum sínum treystir hann ekki, og hjá englum sínum finnur hann galla,

¹⁸Eis que Deus não confia nos seus servos, e até a seus anjos atribui loucura;

¹⁹hvað þá hjá þeim, sem búa í leirhúsum, þeim sem eiga rót sína að rekja til moldarinnar, sem marðir eru sundur sem mölur væri.

¹⁹quanto mais aos que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e que são esmagados pela traça!

²⁰Milli morguns og kvelds eru þeir molaðir sundur, án þess að menn gefi því gaum, tortímast þeir gjörsamlega.Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni.``

²⁰Entre a manhã e a tarde são destruidos; perecem para sempre sem que disso se faça caso.

²¹Tjaldstaginu er kippt upp, þeir deyja, og það í vanhyggju sinni.``

²¹Se dentro deles é arrancada a corda da sua tenda, porventura não morrem, e isso sem atingir a sabedoria?