¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Então Jó respondeu, dizendo:

²Vissulega, ég veit að það er svo, og hvernig ætti maðurinn að hafa rétt fyrir sér gagnvart Guði?

²Na verdade sei que assim é; mas como pode o homem ser justo para com Deus?

³Þóknist honum að deila við hann, getur hann ekki svarað einni spurningu af þúsund.

³Se alguém quisesse contender com ele, não lhe poderia responder uma vez em mil.

⁴Hann er vitur í hjarta og máttkur að afli _ hver þrjóskaðist gegn honum og sakaði eigi? _

⁴Ele é sábio de coração e poderoso em forças; quem se endureceu contra ele, e ficou seguro?

⁵Hann sem flytur fjöll, svo að þau vita ekki af, hann sem kollvarpar þeim í reiði sinni,

⁵Ele é o que remove os montes, sem que o saibam, e os transtorna no seu furor;

⁶hann sem hrærir jörðina úr stað, svo að stoðir hennar leika á reiðiskjálfi,

⁶o que sacode a terra do seu lugar, de modo que as suas colunas estremecem;

⁷hann sem býður sólinni, og hún rennur ekki upp, og setur innsigli fyrir stjörnurnar,

⁷o que dá ordens ao sol, e ele não nasce; o que sela as estrelas;

⁸hann sem þenur út himininn aleinn, og gengur á háöldum sjávarins,

⁸o que sozinho estende os céus, e anda sobre as ondas do mar;

⁹hann sem skóp Vagnstirnið og Óríon, Sjöstjörnuna og forðabúr sunnanvindsins,

⁹o que fez a ursa, o Oriom, e as Plêiades, e as recâmaras do sul;

¹⁰hann sem gjörir mikla hluti og órannsakanlega og dásemdarverk, er eigi verða talin,

¹⁰o que faz coisas grandes e insondáveis, e maravilhas que não se podem contar.

¹¹sjá, hann gengur fram hjá mér, en ég sé hann ekki, hann strýkst fram hjá, en ég verð hans ekki var.

¹¹Eis que ele passa junto a mim, e, nao o vejo; sim, vai passando adiante, mas não o percebo.

¹²Þegar hann þrífur til, hver vill þá aftra honum, hver vill segja við hann: ,,Hvað gjörir þú?``

¹²Eis que arrebata a presa; quem o pode impedir? Quem lhe dirá: Que é o que fazes?

¹³Guð heldur ekki aftur reiði sinni, bandamenn hafdrekans beygðu sig undir hann.

¹³Deus não retirará a sua ira; debaixo dele se curvaram os aliados de Raabe;

¹⁴Hversu miklu síður mundi ég þá geta svarað honum, geta valið orð mín gagnvart honum,

¹⁴quanto menos lhe poderei eu responder ou escolher as minhas palavras para discutir com ele?

¹⁵ég sem ekki mætti svara, þótt ég hefði rétt fyrir mér, heldur verð að beiðast miskunnar af dómara mínum.

¹⁵Embora, eu seja justo, não lhe posso responder; tenho de pedir misericórdia ao meu juiz.

¹⁶Þótt ég kallaði og hann svaraði mér, þá mundi ég ekki trúa, að hann hlustaði á mig.

¹⁶Ainda que eu chamasse, e ele me respondesse, não poderia crer que ele estivesse escutando a minha voz.

¹⁷Miklu fremur mundi hann hvæsa á mig í stormviðri og margfalda sár mín án saka,

¹⁷Pois ele me quebranta com uma tempestade, e multiplica as minhas chagas sem causa.

¹⁸aldrei leyfa mér að draga andann, heldur metta mig beiskri kvöl.

¹⁸Não me permite respirar, antes me farta de amarguras.

¹⁹Sé um kraft að ræða, er mátturinn hans, sé um rétt að ræða, hver vill þá stefna honum?

¹⁹Se fosse uma prova de força, eis-me aqui, diria ele; e se fosse questão de juízo, quem o citaria para comparecer?

²⁰Þótt ég hefði rétt fyrir mér, þá mundi munnur minn sakfella mig, þótt ég væri saklaus, mundi hann koma á mig sektinni.

²⁰Ainda que eu fosse justo, a minha própria boca me condenaria; ainda que eu fosse perfeito, então ela me declararia perverso:

²¹Saklaus er ég, ég hirði ekkert um líf mitt, ég virði að vettugi tilveru mína!

²¹Eu sou inocente; não estimo a mim mesmo; desprezo a minha vida.

²²Mér stendur á sama um það. Fyrir því segi ég: hann tortímir jafnt saklausum sem óguðlegum.

²²Tudo é o mesmo, portanto digo: Ele destrói o reto e o ímpio.

²³Þegar svipan deyðir snögglega, þá gjörir hann gys að örvænting hinna saklausu.

²³Quando o açoite mata de repente, ele zomba da calamidade dos inocentes.

²⁴Jörðin er gefin í vald hinna óguðlegu, hann byrgir fyrir andlitið á dómendum hennar. Sé það ekki hann _ hver þá?

²⁴A terra está entregue nas mãos do ímpio. Ele cobre o rosto dos juízes; se não é ele, quem é, logo?

²⁵Dagar mínir voru skjótari en hraðboði, liðu svo hjá, að þeir litu enga hamingju.

²⁵Ora, os meus dias são mais velozes do que um correio; fogem, e não vêem o bem.

²⁶Þeir brunuðu áfram eins og reyrbátar, eins og örn, sem steypir sér niður á æti.

²⁶Eles passam como balsas de junco, como águia que se lança sobre a presa.

²⁷Ef ég segi: Ég ætla að gleyma volæði mínu, ég ætla að breyta andlitssvip mínum og vera kátur, _

²⁷Se eu disser: Eu me esquecerei da minha queixa, mudarei o meu aspecto, e tomarei alento;

²⁸þá hryllir mig við öllum þjáningum mínum, því ég veit þú sýknar mig ekki.

²⁸então tenho pavor de todas as minhas dores; porque bem sei que não me terás por inocente.

²⁹Ég á nú að vera sekur, hví skyldi ég þá vera að mæðast til ónýtis?

²⁹Eu serei condenado; por que, pois, trabalharei em vão?

³⁰Þótt ég þvægi mér úr snjó og hreinsaði hendur mínar í lút,

³⁰Se eu me lavar com água de neve, e limpar as minhas mãos com sabão,

³¹þá mundir þú dýfa mér ofan í forarvilpu, svo að klæðum mínum byði við mér.

³¹mesmo assim me submergirás no fosso, e as minhas próprias vestes me abominarão.

³²Guð er ekki maður eins og ég, að ég geti svarað honum, að við getum gengið saman fyrir réttinn.

³²Porque ele não é homem, como eu, para eu lhe responder, para nos encontrarmos em juízo.

³³Enginn er sá, er úr skeri okkar í milli, er lagt geti hönd sína á okkur báða.

³³Não há entre nós árbitro para pôr a mão sobre nós ambos.

³⁴Hann taki vönd sinn frá mér og láti ekki skelfing sína hræða mig,þá vil ég tala og eigi óttast hann, því að svo er mér eigi farið hið innra.

³⁴Tire ele a sua vara de cima de mim, e não me amedronte o seu terror;

³⁵þá vil ég tala og eigi óttast hann, því að svo er mér eigi farið hið innra.

³⁵então falarei, e não o temerei; pois eu não sou assim em mim mesmo.