1Maðurinn, af konu fæddur, lifir stutta stund og mettast órósemi.
1Omul născut din femeie, are viaţa scurtă, dar plină de necazuri.
2Hann rennur upp og fölnar eins og blóm, flýr burt eins og skuggi og hefir ekkert viðnám.
2Se naşte şi e tăiat ca o floare; fuge şi piere ca o umbră.
3Og yfir slíkum heldur þú opnum augum þínum og dregur mig fyrir dóm hjá þér!
3Şi asupra lui ai Tu ochiul deschis! Şi pe mine mă tragi la judecată cu Tine!
4Hvernig ætti hreinn að koma af óhreinum? Ekki einn!
4Cum ar putea să iasă dintr'o fiinţă necurată un om curat? Nu poate să iasă niciunul.
5Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist,
5Dacă zilele lui sînt hotărîte, dacă i-ai numărat lunile, dacă i-ai însemnat hotarul pe care nu -l va putea trece,
6þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður.
6întoarce-Ţi măcar privirile dela el, şi dă -i răgaz, să aibă măcar bucuria pe care o are simbriaşul la sfîrşitul zilei.
7Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp.
7Un copac, şi tot are nădejde: căci cînd este tăiat, odrăsleşte din nou, şi iar dă lăstari.
8Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni,
8Cînd i -a îmbătrînit rădăcina în pămînt, cînd îi piere trunchiul în ţărînă,
9þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu.
9înverzeşte iarăş de mirosul apei, şi dă ramuri de parcă ar fi sădit din nou.
10En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá?
10Dar omul cînd moare, rămîne întins; omul, cînd îşi dă sufletul, unde mai este?
11Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp,
11Cum pier apele din lacuri, şi cum seacă şi se usucă rîurile,
12þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum.
12aşa se culcă şi omul şi nu se mai scoală; cît vor fi cerurile, nu se mai deşteaptă, şi nu se mai scoală din somnul lui.
13Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín!
13Ah! de m'ai ascunde în locuinţa morţilor, de m'ai acoperi pînă-Ţi va trece mînia, şi de mi-ai rîndui o vreme cînd Îţi vei aduce iarăş aminte de mine!
14Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi.
14Dacă omul odată mort ar putea să mai învieze, aş mai trage nădejde în tot timpul suferinţelor mele, pînă mi se va schimba starea în care mă găsesc.
15Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna.
15Atunci m'ai chema, şi Ţi-aş răspunde, şi Ţi-ar fi dor de făptura mînilor Tale.
16Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni.
16Dar astăzi îmi numeri paşii, ai ochiul asupra păcatelor mele;
17Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit.
17călcările mele de lege sînt pecetluite într'un mănunchi, şi născoceşti fărădelegi în sarcina mea.
18En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum,
18Cum se prăbuşeşte muntele şi piere, cum piere stînca din locul ei,
19eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu.
19cum este mîncată piatra de ape, şi cum este luat pămîntul de rîu: aşa nimiceşti Tu nădejdea omului.
20Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott.
20Îl urmăreşti într'una, şi se duce; Îi schimonoseşti faţa, şi apoi îi dai drumul.
21Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var.Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
21De ajung fiii lui la cinste, el nu ştie nimic; de sînt înjosiţi, habar n'are.
22Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.
22Numai pentru el simte durere în trupul lui, numai pentru el simte întristare în sufletul lui.``