¹Anima mia, benedici l’Eterno! O Eterno, mio Dio, tu sei sommamente grande; sei vestito di splendore e di maestà.

¹Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

²Egli s’ammanta di luce come d’una veste; distende i cieli come un padiglione;

²Vi, kiu estas cxirkauxkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la cxielon kiel tapisxon;

³egli costruisce le sue alte stanze nelle acque; fa delle nuvole il suo carro, s’avanza sulle ali del vento;

³Kiu arangxas sur la akvo Siajn cxambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

⁴fa dei venti i suoi messaggeri, delle fiamme di fuoco i suoi ministri.

⁴Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

⁵Egli ha fondato la terra sulle sue basi; non sarà smossa mai in perpetuo.

⁵Kiu fondis la teron sur gxiaj fundamentoj, Ke gxi neniam sxanceligxos.

⁶Tu l’avevi coperta dell’abisso come d’una veste, le acque s’erano fermate sui monti.

⁶La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

⁷Alla tua minaccia esse si ritirarono, alla voce del tuo tuono fuggirono spaventate.

⁷De Via minaco gxi kuras, De la vocxo de Via tondro gxi forrapidas.

⁸Le montagne sorsero, le valli s’abbassarono nel luogo che tu avevi stabilito per loro.

⁸GXi levigxas sur montojn, mallevigxas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por gxi.

⁹Tu hai posto alle acque un limite che non trapasseranno; esse non torneranno a coprire la terra.

⁹Vi faris limon, kiun gxi ne superpasxos, Por ke gxi ne revenu por kovri la teron.

¹⁰Egli manda fonti nelle valli, ed esse scorrono fra le montagne;

¹⁰Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

¹¹abbeverano tutte le bestie della campagna, gli asini selvatici vi si dissetano.

¹¹Ili trinkigas cxiujn kampajn bestojn; Sovagxaj azenoj kvietigas sian soifon.

¹²Presso a quelle si riparano gli uccelli del cielo; di mezzo alle fronde fanno udir la loro voce.

¹²Apud ili logxas la birdoj cxielaj, El inter la brancxoj ili sonigas sian vocxon.

¹³Egli adacqua i monti dall’alto delle sue stanze, la terra è saziata col frutto delle tue opere.

¹³Vi trinkigas la montojn el Viaj cxambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satigxas la tero.

¹⁴Egli fa germogliar l’erba per il bestiame e le piante per il servizio dell’uomo, facendo uscir dalla terra il nutrimento,

¹⁴Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdajxon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

¹⁵e il vino che rallegra il cuor dell’uomo, e l’olio che gli fa risplender la faccia, e il pane che sostenta il cuore dei mortali.

¹⁵Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizagxo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

¹⁶Gli alberi dell’Eterno sono saziati, i cedri del Libano, ch’egli ha piantati.

¹⁶Satigxas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

¹⁷Gli uccelli vi fanno i loro nidi; la cicogna fa dei cipressi la sua dimora;

¹⁷Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian logxejon sur abioj;

¹⁸le alte montagne son per i camosci, le rocce sono il rifugio de’ conigli.

¹⁸La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifugxejo por la hirakoj.

¹⁹Egli ha fatto la luna per le stagioni; il sole conosce il suo tramonto.

¹⁹Li arangxis la lunon laux la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

²⁰Tu mandi le tenebre e vien la notte, nella quale tutte le bestie delle foreste si mettono in moto.

²⁰Vi sendas mallumon, kaj farigxas nokto, Dum kiu vagas cxiuj arbaraj bestoj;

²¹I leoncelli ruggono dietro la preda e chiedono il loro pasto a Dio.

²¹La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian mangxajxon.

²²Si leva il sole, esse si ritirano e vanno a giacere nei loro covi.

²²Kiam levigxas la suno, Ili sin kasxas kaj kusxigxas en siaj logxejoj.

²³L’uomo esce all’opera sua e al suo lavoro fino alla sera.

²³Eliras homo por sia okupigxo, Por sia laboro gxis la vespero.

²⁴Quanto son numerose le tue opere, o Eterno! Tu le hai fatte tutte con sapienza; la terra è piena delle tue ricchezze.

²⁴Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! CXion Vi faris kun sagxo; La tero estas plena de Viaj faritajxoj.

²⁵Ecco il mare, grande ed ampio, dove si muovon creature senza numero, animali piccoli e grandi.

²⁵Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampajxoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

²⁶Là vogano le navi e quel leviatan che hai creato per scherzare in esso.

²⁶Tie iras sxipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke gxi tie ludu.

²⁷Tutti quanti sperano in te che tu dia loro il lor cibo a suo tempo.

²⁷CXiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili mangxon en gxia tempo.

²⁸Tu lo dài loro ed essi lo raccolgono; tu apri la mano ed essi son saziati di beni.

²⁸Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satigxas de bonajxo.

²⁹Tu nascondi la tua faccia, essi sono smarriti; tu ritiri il loro fiato, ed essi muoiono e tornano nella loro polvere.

²⁹Vi kasxas Vian vizagxon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

³⁰Tu mandi il tuo spirito, essi sono creati, e tu rinnovi la faccia della terra.

³⁰Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreigxas; Kaj Vi renovigas la vizagxon de la tero.

³¹Duri in perpetuo la gloria dell’Eterno, si rallegri l’Eterno nelle opere sue!

³¹Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo gxoju pri Siaj faritajxoj.

³²Egli riguarda la terra, ed essa trema; egli tocca i monti, ed essi fumano.

³²Li ekrigardas la teron, kaj gxi tremas; Li ektusxas la montojn, kaj ili fumigxas.

³³Io canterò all’Eterno finché io viva; salmeggerò al mio Dio finché io esista.

³³Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

³⁴Possa la mia meditazione essergli gradita! Io mi rallegrerò nell’Eterno.

³⁴Agrabla estu al Li mia meditado; Mi gxojos pri la Eternulo.

³⁵Spariscano i peccatori dalla terra, e gli empi non siano più! Anima mia, benedici l’Eterno. Alleluia.

³⁵Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!