¹La donna savia edifica la sua casa, ma la stolta l’abbatte con le proprie mani.

¹Viska kvennanna reisir húsið, en fíflskan rífur það niður með höndum sínum.

²Chi cammina nella rettitudine teme l’Eterno, ma chi è pervertito nelle sue vie lo sprezza.

²Sá sem framgengur í hreinskilni sinni, óttast Drottin, en sá sem fer krókaleiðir, fyrirlítur hann.

³Nella bocca dello stolto germoglia la superbia, ma le labbra dei savi son la loro custodia.

³Í munni afglapans er vöndur á hroka hans, en varir hinna vitru varðveita þá.

⁴Dove mancano i buoi è vuoto il granaio, ma l’abbondanza della raccolta sta nella forza del bove.

⁴Þar sem engin naut eru, þar er jatan tóm, en fyrir kraft uxans fæst mikill ágóði.

⁵Il testimonio fedele non mentisce, ma il testimonio falso spaccia menzogne.

⁵Sannorður vottur lýgur ekki, en falsvottur fer með lygar.

⁶Il beffardo cerca la sapienza e non la trova, ma per l’uomo intelligente la scienza è cosa facile.

⁶Spottarinn leitar visku, en finnur ekki, en hyggnum manni er þekkingin auðfengin.

⁷Vattene lungi dallo stolto; sulle sue labbra certo non hai trovato scienza.

⁷Gakk þú burt frá heimskum manni, og þú hefir ekki kynnst þekkingar-vörum.

⁸La sapienza dell’uomo accorto sta nel discernere la propria strada, ma la follia degli stolti non è che inganno.

⁸Viska hins kæna er í því fólgin, að hann skilur veg sinn, en fíflska heimskingjanna er svik.

⁹Gli insensati si burlano delle colpe commesse, ma il favore dell’Eterno sta fra gli uomini retti.

⁹Afglaparnir gjöra gys að sektarfórnum, en meðal hreinskilinna er velþóknun.

¹⁰Il cuore conosce la sua propria amarezza, e alla sua gioia non può prender parte un estraneo.

¹⁰Hjartað eitt þekkir kvöl sína, og jafnvel í gleði þess getur enginn annar blandað sér.

¹¹La casa degli empi sarà distrutta, ma la tenda degli uomini retti fiorirà.

¹¹Hús óguðlegra mun eyðileggjast, en tjald hreinskilinna mun blómgast.

¹²V’è tal via che all’uomo par diritta, ma finisce col menare alla morte.

¹²Margur vegurinn virðist greiðfær, en endar þó á helslóðum.

¹³Anche ridendo, il cuore può esser triste; e l’allegrezza può finire in dolore.

¹³Jafnvel þótt hlegið sé, kennir hjartað til, og endir gleðinnar er tregi.

¹⁴Lo sviato di cuore avrà la ricompensa dal suo modo di vivere, e l’uomo dabbene, quella delle opere sue.

¹⁴Rangsnúið hjarta mettast af vegum sínum svo og góður maður af verkum sínum.

¹⁵Lo scemo crede tutto quel che si dice, ma l’uomo prudente bada ai suoi passi.

¹⁵Einfaldur maður trúir öllu, en kænn maður athugar fótmál sín.

¹⁶Il savio teme, ed evita il male; ma lo stolto è arrogante e presuntuoso.

¹⁶Vitur maður óttast hið illa og forðast það, en heimskinginn er framhleypinn og ugglaus.

¹⁷Chi è pronto all’ira commette follie, e l’uomo pien di malizia diventa odioso.

¹⁷Uppstökkur maður fremur fíflsku, en hrekkvís maður verður hataður.

¹⁸Gli scemi ereditano stoltezza, ma i prudenti s’incoronano di scienza.

¹⁸Einfeldningarnir erfa fíflsku, en vitrir menn krýnast þekkingu.

¹⁹I malvagi si chinano dinanzi ai buoni, e gli empi alle porte de’ giusti.

¹⁹Hinir vondu verða að lúta hinum góðu, og hinir óguðlegu að standa við dyr réttlátra.

²⁰Il povero è odiato anche dal suo compagno, ma gli amici del ricco son molti.

²⁰Fátæklingurinn verður hvimleiður jafnvel vini sínum, en ríkismanninn elska margir.

²¹Chi sprezza il prossimo pecca, ma beato chi ha pietà dei miseri!

²¹Sá sem fyrirlítur vin sinn, drýgir synd, en sæll er sá, sem miskunnar sig yfir hina voluðu.

²²Quelli che meditano il male non son forse traviati? ma quelli che meditano il bene trovan grazia e fedeltà.

²²Vissulega villast þeir, er ástunda illt, en ást og trúfesti ávinna þeir sér, er gott stunda.

²³In ogni fatica v’è profitto, ma il chiacchierare mena all’indigenza.

²³Af öllu striti fæst ágóði, en munnfleiprið eitt leiðir aðeins til skorts.

²⁴La corona de’ savi è la loro ricchezza, ma la follia degli stolti non è che follia.

²⁴Vitrum mönnum er auður þeirra kóróna, en fíflska heimskingjanna er og verður fíflska.

²⁵Il testimonio verace salva delle vite, ma chi spaccia bugie non fa che ingannare.

²⁵Sannorður vottur frelsar líf, en sá sem fer með lygar, er svikari.

²⁶V’è una gran sicurezza nel timor dell’Eterno; Egli sarà un rifugio per i figli di chi lo teme.

²⁶Í ótta Drottins er öruggt traust, og synir slíks manns munu athvarf eiga.

²⁷Il timor dell’Eterno è fonte di vita e fa schivare le insidie della morte.

²⁷Ótti Drottins er lífslind til þess að forðast snörur dauðans.

²⁸La moltitudine del popolo è la gloria del re, ma la scarsezza de’ sudditi è la rovina del principe.

²⁸Fólksmergðin er prýði konungsins, en mannaskorturinn steypir höfðingjanum.

²⁹Chi è lento all’ira ha un gran buon senso, ma chi è pronto ad andare in collera mostra la sua follia.

²⁹Sá sem er seinn til reiði, er ríkur að skynsemd, en hinn bráðlyndi sýnir mikla fíflsku.

³⁰Un cuor calmo è la vita del corpo, ma l’invidia è la carie dell’ossa.

³⁰Rósamt hjarta er líf líkamans, en ástríða er eitur í beinum.

³¹Chi opprime il povero oltraggia Colui che l’ha fatto, ma chi ha pietà del bisognoso, l’onora.

³¹Sá sem kúgar snauðan mann, óvirðir þann er skóp hann, en sá heiðrar hann, er miskunnar sig yfir fátækan.

³²L’empio è travolto dalla sua sventura, ma il giusto spera anche nella morte.

³²Hinn óguðlegi fellur á illsku sinni, en hinum réttláta er ráðvendnin athvarf.

³³La sapienza riposa nel cuore dell’uomo intelligente, ma in mezzo agli stolti si fa tosto conoscere.

³³Í hjarta hyggins manns heldur viskan kyrru fyrir, en á meðal heimskingja gerir hún vart við sig.

³⁴La giustizia innalza una nazione, ma il peccato è la vergogna dei popoli.

³⁴Réttlætið hefur upp lýðinn, en syndin er þjóðanna skömm.Vitur þjónn hlýtur hylli konungsins, en sá hefir reiði hans, sem skammarlega breytir.

³⁵Il favore del re è per il servo prudente, ma la sua ira è per chi gli fa onta.

³⁵Vitur þjónn hlýtur hylli konungsins, en sá hefir reiði hans, sem skammarlega breytir.