1L’uomo, nato di donna, vive pochi giorni, e sazio d’affanni.
1"Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.
2Spunta come un fiore, poi è reciso; fugge come un’ombra, e non dura.
2Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.
3E sopra un essere così, tu tieni gli occhi aperti! e mi fai comparir teco in giudizio!
3Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.
4Chi può trarre una cosa pura da una impura? Nessuno.
4Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.
5Giacché i suoi giorni son fissati, e il numero de’ suoi mesi dipende da te, e tu gli hai posto un termine ch’egli non può varcare,
5Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t'i kapërcejë.
6storna da lui lo sguardo, sì ch’egli abbia un po’ di requie, e possa godere come un operaio la fine della sua giornata.
6Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.
7Per l’albero, almeno c’è speranza; se è tagliato, rigermoglia e continua a metter rampolli.
7Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.
8Quando la sua radice è invecchiata sotto terra, e il suo tronco muore nel suolo,
8Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,
9a sentir l’acqua, rinverdisce e mette rami come una pianta nuova.
9me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.
10Ma l’uomo muore e perde ogni forza; il mortale spira e… dov’è egli?
10Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?
11Le acque del lago se ne vanno, il fiume vien meno e si prosciuga;
11Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,
12così l’uomo giace, e non risorge più; finché non vi sian più cieli, ei non si risveglierà né sarà più destato dal suo sonno.
12por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.
13Oh, volessi tu nascondermi nel soggiorno de’ morti, tenermi occulto finché l’ira tua sia passata, fissarmi un termine, e poi ricordarti di me!…
13Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje!
14Se l’uomo, dopo morto, potesse ritornare in vita, aspetterei tutti i giorni della mia fazione, finché giungesse l’ora del mio cambio;
14Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.
15tu mi chiameresti e io risponderei, tu brameresti rivedere l’opera delle tue mani.
15Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.
16Ma ora tu conti i miei passi, tu osservi i miei peccati;
16Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;
17le mie trasgressioni sono sigillate in un sacco, e alle mie iniquità, altre ne aggiungi.
17do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.
18La montagna frana e scompare, la rupe e divelta dal suo luogo,
18Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,
19le acque rodono la pietra, le loro inondazioni trascinan via la terra: così tu distruggi la speranza dell’uomo.
19ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.
20Tu lo sopraffai una volta per sempre, ed egli se ne va; gli muti il sembiante, e lo mandi via.
20Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.
21Se i suoi figliuoli salgono in onore, egli lo ignora; se vengono in dispregio, ei non lo vede;
21Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.
22questo solo sente: che il suo corpo soffre, che l’anima sua è in lutto".
22Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.